တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖဲြ႕မ်ားႏွင့္ အနာဂတ္ ျပည္ေထာင္စု တပ္မေတာ္ (အပိုင္း ၁) ေဆာင္းပါးရွင္ တိုင္းရင္းသား တစ္ဦး
--- တိုင္းရင္းသား တစ္ဦး
ယခုအခ်ိန္မွာ
ျမန္မာျပည္ဟာ ဒီမိုကေရစီစံနစ္သစ္ဆီသို႕ ဦးတည္သြားေနၿပီလို႕ ဆိုပါတယ္။ ဒီမို
ကေရစီ စံနစ္ကို ထူေထာင္မယ္ ဆိုလိုက္တာနဲ႕
တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရးဟာ အင္မတန္ အေရးၾကီးတာလဲ လူတိုင္း သိၾကပါတယ္။ (အဲဒီလို
အေရးၾကီးလို႕ကို လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ေဒၚစုက တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရး တာ၀န္ကို ယူထားတာေပါ့။) ဥပေဒ
စိုးမိုးေရး ဆိုရာမွာလဲ ယခုလက္ရွိမွာ ဥပေဒျပင္ပ ေရာက္ေနတဲ့ တိုင္းရင္းသား
လက္နက္ကိုင္တပ္ဖဲြ႕ေတြကို ဥပေဒ ေဘာင္၀င္ေအာင္ ဘယ္လို legalize လုပ္မလဲ၊ အနာဂတ္
ျပည္ေထာင္စု တပ္မေတာ္နဲ႕ ဘယ္လို ေပါင္းစည္းၾကမလဲ ဆိုတဲ့ ျပႆနာ ေတြဟာ အေရး တကာ့
အေရးအၾကီးဆုံး ကိစၥေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥေတြအတြက္ အစိုးရေရာ အတိုက္အခံဖက္
ကပါ ေရေရရာရာ စီမံခ်က္ ရွိေသးပုံ မရဘူး၊ ရွိတယ္ဆိုရင္လဲ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈမရွိေသးဘူး။ အဲဒီကိစၥၥ
ေတြနဲ႕ ပတ္သက္လို႔ ျပည္သူတဦးရဲ႕ အျမင္ကို တင္ျပခ်င္တဲ့အတြက္ ဒီေဆာင္းပါးကုိ
ေရးရတာ ျဖစ္ပါ တယ္။
ပထမဆုံးအေနနဲ႕
တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေတြ ဥပေဒေဘာင္ထဲ ေရာက္လာေအာင္ အစိုးရ အဆက္ဆက္
အသုံးၿပဳခဲ့တဲ့ နည္းလမ္းေတြကို ၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။
လက္နက္ခ်ခိုင္းတဲ့နည္း
အစိုးရအဆက္ဆက္က
တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြ ဥပေဒေဘာင္၀င္ေအာင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်င့္သုံး ခဲ့တာ
ကေတာ့ လက္နက္ခ်ခိုင္းတဲ့နည္း ျဖစ္ပါတယ္။ လက္နက္ခ် အလင္း၀င္လိုက္တာနဲ႕ ဥပေဒေဘာင္
၀င္သြားၿပီေပါ့။ ဒီနည္းနဲ႕
မေအာင္ျမင္ခဲ့တာ အထူးေျပာစရာမလိုပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဘာလို႕ မေအာင္ျမင္ခဲ့တာလဲ ဆိုတာ
အေလးအနက္ စဥ္းစားဖို႕ လိုပါတယ္။
အစိုးရနဲ႕ေဆြးေႏြးၿပီး
သေဘာတူညီခ်က္ရလို္႕ လက္နက္ခ်ခဲ့တာ ဖဆပလအစိုးရ လက္ထက္ ႏိုင္ေအာင္ထြန္း
ေခါင္းေဆာင္တဲ့ မြန္လက္နက္ကိုင္ အဖဲြ႕က
ပထမဆုံးလို႕ ဆိုပါတယ္။ ႏိုင္ေအာင္ထြန္း အဖဲြ႕ဟာ အဲဒီအခ်ိန္တုံး ကဆိုရင္ ယခုလက္ရွိ
မြန္ျပည္သစ္ပါတီထက္ေတာင္ လူအင္အား၊ လက္နက္ အင္အား ေတာင့္တင္းပါသတဲ့။ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုနဲ႕ ေဆြးေႏြးၿပီး
သေဘာတူညီခ်က္ရတဲ့အတြက္ လက္နက္ ခ်ခဲ့တာပါတဲ့။ လက္နက္လဲ ခ်ၿပီးေရာ သေဘာတူထားတဲ့
အခ်က္ေတြ ဘာမွ ျဖစ္မလာတဲ့အျပင္ ဦးႏုနဲ႕ သြားေတြ႕ၿပီး အေျခအတင္ ေျပာတဲ့အတြက္
ႏိုင္ေအာင္ထြန္း ေထာင္ထဲ ေရာက္သြားပါသတဲ့။ အဲဒီ အျဖစ္ကို နမူနာ ယူၿပီး ေတာ့
က်န္တဲ့တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေတြမွာ "ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
လက္နက္ေတာ့ မခ်နဲ႕၊ ဗမာေတြ ကတိမတည္ဘူး"
ဆိုတဲ့ သေဘာထား ခံယူခ်က္ သံမိႈစဲြသလို
ျမဲသြားတာပါတဲ့။ (ႏိုင္ေအာင္ထြန္း အဖဲြ႕ရဲ႕ ျဖစ္ေထြကို
သူငယ္ခ်င္း တဦးက ေျပာျပခဲ့တာပါ။ စာေရးသူ မေမြးခင္က ကိစၥ ျဖစ္လို႕ ပိုသိတဲ့သူေတြက
ျပင္ဆင္ ျဖည့္စြက္ေပးၾကေစလိုပါတယ္။)
ႏိုင္ေအာင္ထြန္းတို႕အေၾကာင္းကို
စာေရးသူတို႕မမီွလိုက္လို႕ အတိအက် မေျပာႏိုင္ေပမယ္လို႕ န၀တ/ နအဖလက္ထက္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြကေတာ့
ကိုယ္ေတြ႕မ်က္ျမင္ ျဖစ္ပါတယ္။ န၀တလက္ထက္မွာ ဗုိလ္ခင္ညြန္႕ဟာ
တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖဲြ႕ေတြနဲ႕ လိုက္လံေဆြးေႏြးၿပီး အပစ္အခတ္ရပ္စဲဖို႕
သေဘာတူညီခ်က္ေတြ လက္မွတ္ထိုးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
အေျခခံဥပေဒရယ္လို႕ မရွိဘဲ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ ရဲ႕ အမိန္႕အာဏာနဲ႕
အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကာလမို႕လို႕လဲ အဲဒီလိုလုပ္လို႕ ရတာပါ။ အရင္ အစိုးရ ေတြ လက္ထက္ကေတာ့ ဒီလိုလုပ္ရင္
ျဖစ္ႏိုင္မွန္း မသိလို႕ မဟုတ္ေလာက္ပါ၊ တည္ဆဲ ဖဲြ႕စည္းပုံ ဥပေဒနဲ႕ ၿငိစြန္း ေနလို႕သာ လုပ္မရခဲ့တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ န၀တ/နအဖ
လက္ထက္ မွာေတာ့ နယ္စပ္ေဒသ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အႏွစ္ (၂၀) နီးပါး ၿငိမ္းခ်မ္းခဲ့တာ
အမွန္ပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီျငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ
အဂၤါမစုံဘဲ ေမြးလာတဲ့ ကေလးနဲ႕တူေနပါတယ္၊ ၾကီးမားတဲ့ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ ရွိေနပါတယ္။
ဘယ္လိုခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္လဲ။ ဗိုလ္ခင္ညြန္႕က အေရးတယူ လာေဆြးေႏြးတယ္
ဆိုတာနဲ႕ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖဲြ႕ေတြမွာ တူညီတဲ့ အေတြး တခု
၀င္သြားေစခဲ့လို႕ပဲ။ ဘယ္လို အေတြးလဲ ဆိုေတာ့ "ၾကည့္စမ္း၊ ေဒၚစု
ေခါင္းေဆာင္တဲ့ NLD ကို တျပည္လုံးက လူမ်ားစု ေထာက္ခံမဲ ေပးထားပါ
ရက္နဲ႕ ဒီလူေတြ NLD နဲ႕ ေဆြးေႏြးဖို႕ စိတ္ကူးရွိပုံ မရဘူး။
ေဒၚစုကို အက်ယ္ခ်ဳပ္ထား၊ NLD အမတ္ေတြကို ေထာင္ထဲ ထည့္ထားၿပီး ငါတို႕နဲ႕
အေရးတယူ လာေဆြးေႏြးေနတယ္။ ဒါ ငါတို႕ ေသနတ္ ကိုင္ထားလို႕ပဲ။ ငါတို႕မွာသာ
လက္နက္မရွိေတာ့ရင္ ငါတို႕ကို ဂရုစိုက္ပါဦးမလား၊ ေပးထားတဲ့ ကတိေတြ တည္ပါဦး မလား" ဆိုတဲ့ အေတြးပါ။
စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ လက္နက္မရွိတဲ့ ေဒၚစုနဲ႕ NLD
ကို ေဆြးေႏြးရမယ့္အစား အျပဳတ္တိုက္ ေခ်မႈန္းဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့တာ ႏွစ္ (၂၀) ၾကာခဲ့တယ္။ ဒီမိုကေရစီအေရး လႈပ္ရွားသူေတြ ရာေပါင္း
မ်ားစြာ အသက္ ေပးခဲ့ရ၊ ဘ၀ပ်က္ခဲ့ၾကရတယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြမွာ လက္နက္မရွိေတာ့ရင္ NLD ရဲ႕ ကံၾကမၼာမ်ိဳး သူတို႕ဖက္ လွည့္မလာဘူးလို႕ ဘယ္သူက အာမခံမွာလဲ။ ဒါဟာ တိုင္းရင္းသား ေတြ လက္နက္မခ်ႏိုင္ရျခင္းရဲ႕ အဓိကအေၾကာင္းပဲ။
တနည္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ လက္နက္မရွိတဲ့ NLD
ကို ဖိႏွိပ္ခဲ့တာဟာ တိုင္းရင္းသားေတြ လက္နက္
မစြန္႕ခ်င္ေအာင္၊ မစြန္႕ရဲေအာင္ လုပ္လိုက္တာနဲ႕ အတူတူ ပါပဲ။
နယ္ျခားေစာင့္တပ္လုပ္ခိုင္းတဲ့နည္း
တဖက္ကၾကည့္ျပန္ေတာ့
အပစ္အခတ္ ရပ္စဲၿပီး ကိုယ့္နယ္ေျမကိုယ္ေန၊ ကိုယ့္စီးပြား
ကိုယ္လုပ္ ဆိုတာက စစ္အစိုးရလက္ထက္မွာသာ ျဖစ္ႏိုင္တာကိုး။ ဖဲြ႕စည္းပုံ အေျခခံ
ဥပေဒလုပ္ၿပီး အရပ္သားအစိုးရ အေနနဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ (၂၀၀၈) ဥပေဒျဖစ္ျဖစ္၊
အတိုက္အခံေတြ ေျပာေနတဲ့ ဖက္ဒရယ္မူ ပဲျဖစ္ျဖစ္ တိုင္းျပည္ တခုတည္းမွာ ဥပေဒျပင္ပ လက္နက္ကိုင္တပ္ေတြ
သူတလူ၊ ငါတမင္း ရွိေနလို႕ မျဖစ္ျပန္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ အစိုးရက
တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြကို နယ္ျခား ေစာင့္တပ္ (BGF) အသြင္ ေျပာင္းဖို႕
စည္းရုံးလာပါတယ္။ လက္နက္မခ်ခ်င္ရင္ မခ်နဲ႕၊ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ အေနနဲ႕ တပ္မေတာ္
ေအာက္မွာ ေနပါ ဆိုတဲ့ သေဘာပဲ။ တပ္မေတာ္လက္ေအာက္ေရာက္တယ္ဆိုတာနဲ႕ တိုင္းရင္းသား
လက္နက္ကိုင္ေတြဟာ ဥပေဒေဘာင္၀င္သြားၿပီ၊ တရား၀င္ ရပ္တည္လို႕ ရၿပီေပါ့။
ဒီေနရာမွာ
ေျပာခ်င္တာက တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြကို နယ္ျခားေစာင့္တပ္အေနနဲ႕ လက္ခံတယ္
ဆိုတာ အစိုးရစစ္တပ္ အေနနဲ႕ အေတာ္စြန္႕စားရတဲ့ ကိစၥ ျဖစ္တယ္ဆိုတာပါပဲ။ နယ္ျခား
ေစာင့္တပ္ထဲက လူေတြဟာ တခ်ိန္က ကိုယ္နဲ႕ သူေသကိုယ္ေသ တိုက္ခဲ့တဲ့သူေတြ ျဖစ္သလို
ေနာင္လဲ အေျခအေန အေၾကာင္းေၾကာင္း ေၾကာင့္ အခ်ိန္မေရြး အေရာင္ေျပာင္းၿပီး ကိုယ့္ကို
ျပန္တိုက္ႏိုင္တဲ့သူေတြ ျဖစ္တယ္ (ဒါ ကရင္ျပည္နယ္မွာ လက္ေတြ႕ပဲေလ)။
အစိုးရတပ္မမွဴး၊ တိုင္းမွဴး ေတြမွာ အေရးအေၾကာင္း ေပၚလို႕ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ကို ခိုင္းရမယ္ဆိုရင္ "ဒီလူေတြ ငါ့အမိန္႕ကို နာခံပါ့မလား။ သူတို႔ တုိင္းရင္းသား အခ်င္းခ်င္း
ပင္းၿပီး ငါ့ကို ေနာက္ေက်ာ ဓါးနဲ႕ ထိုးေလမလား"လို႕ ေတြးမိၾကမွာ
ျဖစ္သလို နယ္ျခားေစာင့္ တပ္မွဴးေတြ ကိုယ္တိုင္ကလဲ "ဒီ တပ္မမွဴး/တိုင္းမွဴး
ခိုင္းတိုင္း ငါလုပ္လို႕ ျဖစ္ပါ့မလား၊ သူ႕အမိန္႕ကို နာခံလိုက္လို႕ ငါတို႕ တိုင္းရင္းသားခ်င္း ျပန္ပစ္ရတဲ့ အေျခအေနေရာက္သြားရင္ ငါ့ဇာတိ ရပ္ရြာမွာ၊ ငါ့ေဆြမ်ိဳးေတြ ၾကားမွာ သူမ်ားတံေတြးခြက္
ပက္လက္ေမ်ာရခ်ည္ရဲ႕" လို႔ ေတြးမိ ၾကမွာ အမွန္ပါပဲ။ စစ္တပ္
ဆိုတာက ရဲေဘာ္ရဲဘက္ခ်င္း အသက္ေပး ယုံၾကည္စိတ္ခ်ႏိုင္မွသာ ထက္ျမက္ ပါတယ္။ အထက္လူနဲ႕
ေအာက္လူ မယုံသကၤာျဖစ္ၿပီး သံသယေတြ မ်ားေနရင္ေတာ့ လူမ်ားၿပီး ပဲြမစည္တဲ့
တပ္စုတ္တပ္ပဲ့သာ ျဖစ္ေနမွာပဲ။
တိုင္းရင္းသားေတြဖက္က
ၾကည့္ျပန္ေတာ့ ျပႆနာက "နယ္ျခားေစာင့္တပ္ တပ္ရင္းတရင္းစီမွာ တပ္သား
ဦးေရ ၃၂၆ ဦး ရွိမည္ျဖစ္ၿပီး ျမန္မာ့တပ္မေတာ္မွ စစ္သား ၃ဝ ဦး ပါဝင္မည္။ ထို႔ျပင္
တပ္ဖြဲ႔ဝင္ မ်ား၏ လစာ ကို ဗဟိုအစိုးရက ထုတ္ေပးမည္ျဖစ္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္မႈအရလည္း
ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ လက္ေအာက္ ၌ပင္ ထားရွိ မည္ျဖစ္သည္" ဆိုတာကိုး။
တိုင္းရင္းသားေတြမွာ သူတို႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေတာင္းဆိုလာတဲ့ အခြင့္အေရး ေတြ
ဘယ္ဆီေနမွန္းမသိေသးခင္ အစိုးရစစ္တပ္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ ေနရမယ္ ဆိုေတာ့ အစုလုိက္
အျပဳံလိုက္ လက္နက္ခ်ခိုင္းတာနဲ႕ အတူတူျဖစ္ေနတယ္။ တိုင္းရင္းသား အခ်င္းခ်င္းေပၚ
ေသနတ္ေျပာင္း လွည့္ရမယ့္ အေျခအေနမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္လာခဲ့ရင္ လက္နက္ခ်တာထက္ကို ပိုဆိုးသြားၿပီ။ ေနာက္ၿပီး
နယ္ျခား ေစာင့္တပ္ရင္းတိုင္းမွာ အစိုးရ စစ္သား ေတြ လာထည့္ထားတဲ့အတြက္
ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ လက္နက္အင္အား၊ လူအင္အား၊ ေလ့က်င့္မႈ၊ လႈပ္ရွားမႈ စတဲ့
အတြင္းေရးေတြကို အစိုးရစစ္တပ္ကို အကုန္ ဖြင့္ျပရတာနဲ႕ အတူတူပဲ။ ေနာင္ ႏိုင္ငံေရး
ညွိႏႈိင္းတာ အဆင္ မေျပလို႕ မလဲႊသာ မေရွာင္သာ ျပန္တိုက္ ရမယ္ ဆိုရင္ေတာင္
ကိုယ့္အေၾကာင္း အကုန္လုံး ရန္သူဖက္က သိၿပီး ျဖစ္ေနလို႕ ဒုကၡ ေတာ္ေတာ္ ေရာက္သြား
ႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေကအိုင္ေအ၊ ဒီေကဘီေအ၊ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ စတဲ့ အပစ္ရပ္ အဖဲြဲ႕ေတြက နယ္ျခားေစာင့္တပ္ မလုပ္ပဲ
ျငင္းဆန္ခဲ့ၾကတာပဲ။
ဒါဆိုရင္
ဘာျဖစ္လို႕ အစိုးရက ဒီလို စီစဥ္ရသလဲ။ "တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ လက္နက္ကိုင္
ေတာ္လွန္ေရးကို တဖက္လွည့္နည္းနဲ႕ ၿဖိဳခဲြေခ်မႈန္းဖို႕ ၾကိဳးစားတာပါ" လို႕ ေျဖခ်င္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒီအေျဖ မွားတယ္လို႔ စာေရးသူ မေျပာလိုဘူး၊
ဒါေပမယ့္ ဒီအေျဖနဲ႕ ရပ္သြားမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္ရဲ႕ mindset ကို နားမလည္ရာ ေရာက္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ
နည္းနည္း အက်ယ္တ၀င့္ ေျပာဖို႕ လိုလိမ့္မယ္။ ႏိုင္ငံတကာ တပ္မေတာ္ ေတြမွာ မရွိတဲ့
စည္းကမ္း တခု ျမန္မာ့တပ္မေတာ္မွာ ရွိသတဲ့။
တစ္ပြင့္နဲ႕ အထက္ ျပန္တမ္း၀င္အရာရွိေတြဟာ တပ္တတပ္ မွာ (၃)
ႏွစ္ထက္ ပိုမေနရ ဆိုတဲ့ စည္းကမ္းပဲ။
စည္းကမ္းအရ (၃) ႏွစ္ဆိုေပမယ့္
လက္ေတြ႕မွာ တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္နဲ႕ ေျပာင္းၾကရတာက မ်ားတယ္။ စစ္သက္ (၁၀)ႏွစ္ေလာက္ဆို
ျမန္မာျပည္ ႏွံ႕သြားၿပီေပါ့။
ဒီစည္းကမ္းဟာ
အက်ိဳးထက္ အျပစ္ကပိုမ်ားပါတယ္။ တပ္ ခဏခဏေျပာင္းၾကရတဲ့ အရာရွိေတြ ခမ်ာ ဘယ္ေနရာမွာမွ
ေနသားက်ေအာင္ မေနရတဲ့အတြက္ နယ္ေျမကြ်မ္းက်င္မႈမရ၊ ကိုယ့္လက္ေအာက္က
ရဲေဘာ္ေတြအေၾကာင္း၊ နယ္ေျမခံလူထုနဲ႕ ရန္သူအေၾကာင္းကို ေလ့လာခ်ိန္ မရၾကရွာဘူး။
အဲဒီလို နယ္ေျမ ကြ်မ္းက်င္မႈ မရွိတဲ့၊ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ေတြ အေၾကာင္းေရာ
ရန္သူအေၾကာင္းေရာ ေကာင္းေကာင္းနားမလည္တဲ့ အရာရွိ အမိန္႕ကို နာခံရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြဟာ
မနာသင့္ဘဲနာ၊ မေသသင့္ဘဲေသ ဆိုတာမ်ိဳး မၾကာခဏ ၾကံဳၾကရတယ္။
ဒီအေၾကာင္းကို
ကိုယ္တိုင္ ၾကံဳေတြ႕ ျဖတ္သန္းလာတဲ့ လက္ရွိ တပ္မေတာ္ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ မသိဘဲ
မေနပါဘူး။ ဒါဆိုရင္ ဒီစည္းကမ္း ဘာလို႕ တည္ျမဲေနသလဲ။ သမိုင္းေပး
သင္ခန္းစာေၾကာင့္လို႕ ဆိုပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရး ရခါစ ေရာင္စုံသူပုန္ေတြ ထၾကြတဲ့
အခ်ိန္တုံးက တပ္မေတာ္ထဲက တပ္ရင္း လိုက္ ေတာခိုသြားတာ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီလို ေတာခိုတဲ့ကိစၥေတြမွာလဲ မ်ားေသာအားျဖင့္ တကယ္ ေတာခိုတာက တပ္ရင္းမွဴး ျဖစ္ၿပီး လက္ေအာက္ခံ ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့
ေခါင္းေဆာင္ အမိန္႔နာခံ ရင္း သူပုန္ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ကုန္ၾကရတာပါတဲ့။
အဲဒီအျဖစ္ကို သင္ခန္းစာယူၿပီးေတာ့ အရာရွိေတြ ကိုယ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္တဲ့ တပ္အတြင္းမွာ
ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ ၾသဇာအာဏာ ထူေထာင္လို႕ မရႏိုင္ေအာင္ ဒီစည္းကမ္းကို လုပ္ထားခဲ့တာလို႕
ဆိုပါတယ္။
အဲဒီေတာ့
စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ကိုယ့္တပ္ထဲက အရာရွိေတြကိုေတာင္ ခဏခဏ တပ္ေျပာင္းခိုင္းတဲ့
စည္းကမ္းမ်ိဳး က်င့္သုံးတဲ့ တပ္မေတာ္ဟာ နယ္ျခား ေစာင့္တပ္ေတြကို တိုက္ရုိက္
အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္မရဘဲ ဘယ္လို လုပ္ၿပီး ယုံၾကည္စိတ္ခ်ႏိုင္မွာလဲ။ အဲဒီလို ယုံၾကည္
စိတ္ခ်ႏိုင္မႈ မရွိတာေၾကာင့္ပဲ နယ္ျခား ေစာင့္တပ္ အစီအစဥ္ မေအာင္ျမင္ဘဲ ျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။
(လြတ္လပ္ေရး
ေခတ္ဦးမွာ တပ္ရင္းမွဴး ေခါင္းေဆာင္မႈေနာက္လိုက္ရင္း စစ္သည္ေတြ သူပုန္ျဖစ္မွန္းမသိ
ျဖစ္ကုန္တာ အမွန္ ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ဒီျဖစ္ရပ္ကို ၾကည့္ၿပီး တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ
သင္ခန္းစာ ယူခဲ့ပုံကေတာ့ မွားယြင္း တယ္လို႕ ယူဆပါတယ္။ တိုင္းျပည္တျပည္ရဲ႕ စစ္တပ္ဆိုတာဟာ
မိုးက်ေရႊကိုယ္မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီတိုင္းျပည္ထဲက ျပည္သူ ျပည္သားေတြနဲ႕ပဲ
တည္ေဆာက္ထားတာပါ။ ၾကီးမားနက္ရႈိင္းတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာေတြေၾကာင့္ ျပည္သူလူထု
အၾကား ညွိမရေအာင္ ကဲြၾကတဲ့ အခါ လူထဲကလူ၊ ျပည္သူထဲကျပည္သူသာ ျဖစ္တဲ့ စစ္တပ္ပါ
လိုက္ကဲြရတာဟာ မဆန္းပါဘူး၊ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ အျပစ္လဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္
ေနာက္ထပ္ ဒီလို မကဲြရေအာင္ ဆိုၿပီး စစ္တပ္နဲ႕ မသင့္ေတာ္တဲ့ စည္းကမ္းဥပေဒမ်ိဳးကို
ထုတ္ျပန္က်င့္သုံးတာကေတာ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ အမွား လုံးလုံး ျဖစ္ပါတယ္။
ပုံစံယွဥ္ျပရရင္
ဒီမိုကေရစီ ဘိုးေအၾကီး ျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံကိုပဲ ၾကည့္ပါ။ (၁၉) ရာစုတုံးက
ေက်းပိုင္ ကြ်န္ပိုင္စံနစ္ ဆက္ထားသင့္မသင့္ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လို႕ ညွိမရေအာင္
သေဘာထားကဲြၾကတဲ့အခါ ေတာင္ပိုင္း ျပည္နယ္ေတြက အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုက ခဲြထြက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ၾကတဲ့အတြက္ စစ္တပ္ပါ (၂)
ျခမ္းကဲြၿပီး ျပည္တြင္း စစ္ အၾကီးအက်ယ္
ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စစ္ကာလ (၄)
ႏွစ္အတြင္းမွာ ႏွစ္ဖက္စစ္သား ခန္႔မွန္းေျခ (၇) သိန္းခဲြ
ေလာက္ က်ဆုံး ခဲ့ပါတယ္ (တိုက္ပဲြမွာ ပဲြခ်င္းၿပီး က်ဆုံးတာကိုက (၂) သိန္းေက်ာ္
ရွိတယ္၊ က်န္တာက ဒဏ္ရာရလို႔ တိုက္ပဲြဲ ၿပီးမွ က်ဆုံးတာ၊ ဒဏ္ရာကေန
အဖ်ားအနာ ေရာဂါ၀င္ၿပီး ေသၾကတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ အရပ္သားေတြ ေသတာ မပါေသးဘူးေနာ္။
အဲဒီစစ္ပဲြမ်ိဳးနဲ႕ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ ျမန္မာျပည္က ျပည္တြင္းစစ္ ဆိုတာ
ၾကက္တိုက္ပဲြ သာသာပဲ ရွိတယ္)။ အဲဒီေလာက္ ၾကီးက်ယ္တဲ့ စစ္ပဲဲြအၿပီး ႏိုင္ငံကို ျပန္ထူေထာင္ၾကတဲ့အခါက်ေတာ့ အဓိက
ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲ မႈေတြ လုပ္ၾကတာ ႏိုင္ငံေရးအပိုင္းမွာ ျဖစ္ပါတယ္၊
လူသိအမ်ားဆုံးကေတာ့ ဖဲြ႕စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒမွာ ျပင္ဆင္ခ်က္ (၃) ခုထည့္ခဲ့တာပါ။
စစ္တပ္ကဲြတဲ့ ကိစၥမ်ိဳး ထပ္မျဖစ္ရေအာင္ အရာရွိေတြကို ခဏခဏ တပ္ေျပာင္း ခိုင္းတဲ့
စည္းကမ္းမ်ိဳးေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာလို ျဖစ္မလာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံ ညီညြတ္မႈကို ႏိုင္ငံေရးနည္းနဲ႕
ထိန္းသိမ္း ႏိုင္တဲ့အတြက္ ကမၻာစစ္ (၂)ခု တိုက္ၿပီးတာေတာင္ အေမရိကန္စစ္တပ္ဟာ
ညီညြတ္ဆဲပါပဲ။
ဒီေနရာမွာ
"ဒီလို စည္းကမ္းမ်ိဳး အျခားတပ္မေတာ္ေတြမွာ မရွိေပမယ့္ ဒီလို
ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့အတြက္ (၁၉၈၈) အေရးအခင္း၊ (၂၀၀၇) သံဃာ့အေရးအခင္းမ်ိဳး ၾကဳံခဲ့တာေတာင္ စစ္တပ္ဟာ
ညီညြတ္မႈ မပ်က္ခဲ့ဘူး၊ ဒါကိုက ဒီစည္းကမ္းရဲ႕ အက်ိဳးပဲ" လို႕ တပ္မေတာ္
ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ေခ်ပခ်င္ပါလိမ့္မယ္။ မွန္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။
ကိုယ့္တပ္ထဲ ညီညြတ္ေနရုံနဲ႕ မၿပီးပါဘူး။ တိုင္းျပည္သာ ေအးခ်မ္းညီညြတ္ေနမယ္၊
ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာ ၾကီးၾကီးမားမား မရွိဘူး ဆိုရင္ အခု
တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြဟာ လက္နက္မကိုင္ပဲ ေကာင္းေရာင္း ေကာင္း၀ယ္
လုပ္ကိုင္စားေသာက္သူေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္ ၀ါသနာပါရင္ ျပည္ေထာင္စုတပ္မေတာ္ထဲမွာ တာ၀န္
ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ စစ္သားေကာင္းေတြ ျဖစ္ေနမွာပဲ။ အဲဒီလိုလူေတြက လက္နက္ကိုင္ၿပီး
ေတာ္လွန္ေနတယ္ဆိုတာ ကိုက တကယ္ရွိသင့္တဲ့၊ တကယ္ ရွိရမယ့္ ျပည္ေထာင္စု တပ္မေတာ္ၾကီး
အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ကဲြေနတဲ့ သေဘာ ပါပဲ။)
အဲဒါဆိုရင္
ဘယ္လိုလုပ္သင့္သလဲ။ တိုင္းရင္းသားအခြင့္အေရးေတြ အျပည့္အ၀ ရမွသာ တိုင္းရင္းသား
အဖဲြ႕ေတြက လက္နက္ စြန္႕မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲဒီ အခြင့္အေရးေတြ အျပည့္အ၀
ေပးႏိုင္ေအာင္ (၂၀၀၈) ဥပေဒကို
ျပင္မွ ျဖစ္မယ္လို႕ ယူဆသူ မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုထိ ဘယ္သူမွ မျပင္ႏိုင္ၾက ေသးဘူး။
အဲဒီေတာ့ ထိုင္ေစာင့္ေနရမယ့္အတူတူ လက္ရွိ ဒီ ဥပေဒေဘာင္ထဲမွာပဲ လုပ္လို႕ရတာကို
လုပ္ၾကရမွာပါ။ လုပ္လို႕ ရတာေတြ ရွိပါတယ္။
လက္ရွိအခ်ိန္မွာ လုပ္လို႔ ရတဲ့
လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား
ပထမဆုံးလုပ္သင့္တာက
တိုင္းရင္းသားတပ္ဖဲြ႕ေတြကို လက္ရွိအေနအထားအတိုင္း နယ္ျခားေစာင့္ တပ္မ်ားအျဖစ္
ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က အသိအမွတ္ ျပဳေပးဖို႕ ျဖစ္တယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြဖက္က တံဆိပ္
ေလာက္ေတာ့ ေျပာင္းေပးရမွာေပါ့။ လက္ရွိ တိုင္းရင္းသားတပ္ဖဲြ႕ ေတြကို ေဟာသလို
ကမ္းလွမ္း သင့္ပါတယ္။
"ဥပေဒအရ ကာကြယ္ေရး
ဦးစီးခ်ဳပ္ လက္ေအာက္ရွိမွသာ ဖထီးတို႕ တပ္က တရား၀င္မွာ။ ဒါေၾကာင့္ ဖထီး တို႕ကို
နယ္ျခားေစာင့္တပ္အေနနဲ႕ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္က အသိအမွတ္ျပဳေပးမယ္။ တံဆိပ္ေတာ့
ေျပာင္းတပ္ေပးပါ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ဖက္က ဖထီးတို႕တပ္ထဲ လာေရာက္စြတ္ဖက္တာ
မရွိေစရဘူး။ ဖထီးတို႕ အရင္တုံးကလိုပဲ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ေနၿပီး ျပည္သူကို
ေစာင့္ေရွာက္ပါ၊ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေပးပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္ကလဲ
တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပံ့ပိုးေပးမယ္။ တိုင္းရင္းသား အခြင့္ အေရးကိစၥ ကေတာ့
ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာ ျဖစ္လို႔
ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ေျဖရွင္းၾကပါေစ။ ႏိုင္ငံေရး ဖက္က ေျပလည္ရင္ တပ္ကိစၥက စီစဥ္ရတာ
မခက္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးမေျပလည္ လို႕ ျပန္တိုက္ ခ်င္တယ္ ဆိုလဲ
နယ္ျခားေစာင့္တံဆိပ္ျဖဳတ္ၿပီး မူရင္း တံဆိပ္ ျပန္တပ္တာ ငါးမိနစ္ မၾကာ ပါဘူး။"
တံဆိပ္ေျပာင္းရုံနဲ႕
ဘာထူးမွာလဲ ေမးစရာ ရွိတယ္။ သိပ္ထူးတာေပါ့။ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္က နယ္ျခား
ေစာင့္တပ္အျဖစ္ အသိအမွတ္ ျပဳလိုက္တာနဲ႕ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖဲြ႕အစည္း ေတြေရာ (ဥပမာ KIA)၊ သူတို႕နဲ႕ ဆက္စပ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအဖဲြ႕အစည္းေတြပါ (ဥပမာ KIO) မတရားသင္း ပုဒ္မနဲ႕
လြတ္ၿပီး တရား၀င္ အဖဲြ႕အစည္းေတြ ျဖစ္သြားၿပီ။
အဲဒီလို အေျခအေန ေရာက္တာနဲ႕ ထာ၀ရ ျငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္ဖို႕ လုပ္ငန္းကို
စလို႕ရၿပီ။ အဲဒီလုပ္ငန္းမွာ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ စစ္ေရး ဆိုၿပီး (၃) ပိုင္းပါသင့္ပါတယ္။
တိုင္းရင္းသား တစ္ဦး
