ရွက္လြန္လြန္းလို႔ (ေက်ာ္သူ)
ရွက္လြန္လြန္းလို႔
၂ဝ၁၃ ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာလပိုင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္) အသင္း သားမ်ားသည္ ကရင္ျပည္နယ္ရိွ ဘားအံ၊ ျမဝတီ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မ်ားသို႔ ျဗဟၼစိုရ္ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ပရဟိတေဟာေျပာပြဲမ်ားအတြက္ ခရီးထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ျမဝတီၿမိဳ႕ရိွ “ေစတနာ” နာေရးလူမႈကူညီေရး အသင္းသို႔ ေရာက္ရိွေသာအခါ ထိုအသင္း၏ နာေရးကူညီမႈလုပ္ငန္းမ်ား၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရးႏွင့္ ေလလြင့္လူငယ္မ်ားအား ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ကာ ပရဟိတသမားမ်ားျဖစ္လာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပး ေနမႈမ်ားအား ေတြ႔ရိွခဲ့ရသည္။
ထိုကဲ့သို႔ “ေစတနာ” နာေရးလူမႈကူညီေရးအသင္းႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခဲ့စဥ္ သမီးစု (ခ) စုျမတ္ႏိုင္ (၁၁) ႏွစ္ အရြယ္ ပရဟိတသမီးေလးအားလည္း ေတြ႔ဆံုခဲ့ရသည္။ ထိုကေလးငယ္၏ ပရဟိတစိတ္ဓါတ္ ထက္သန္ မႈမွာ အလြန္ပင္မြန္ျမတ္ ထက္ျမတ္မႈအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္သည္ “စုမ်က္ရည္” ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေရးသားခဲ့ဘူးပါသည္။ ထိုကေလးမေလး၏ လူသားခ်င္းစာနာစိတ္၊ ေဖးမကူညီလိုစိတ္၊ အပူမီးမ်ားအား ၿငိမ္းေပး လိုေသာစိတ္၊ နာေရး႐ုပ္ကလပ္အား ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေရခ်ဳိးသန္႔စင္ ျပင္ဆင္ေပးလိုေသာ ျမင့္ျမတ္ ေသာစိတ္ဓါတ္တို႔သည္ အံ့ၾသ၍မကုန္ႏိုင္ဖြယ္ ျဖစ္ခဲ့ေတာ့သည္။ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ကၽြန္ ေတာ္၏ စိတ္အစဥ္တြင္ ယေန႔တိုင္ ကိန္းေအာင္းေနဆဲျဖစ္သည္။
ျမဝတီၿမိဳ႕ “ေစတနာ” နာေရးလူမႈကူညီေရးအသင္း အေရးေပၚကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔မွ နာေရးကူညီ မႈအသင္း (ရန္ကုန္)ရိွ အသင္းသား/သူမ်ားအား ၁၃.၁.၂ဝ၁၄ ရက္ေန႔တြင္ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီွ အေရး ေပၚကယ္ဆယ္ေရးသင္တန္းအား ကၽြန္ေတာ္၏ တိုက္တြန္း အကူအညီေတာင္းခံမႈေၾကာင့္ ဥကၠ႒ ဦးလွ ထြန္း၊ သင္တန္းနည္းျပ ကိုေဇာ္ေဇာ္၊ ဘားအံၿမိဳ႕ မာဃ နာေရးကူညီမႈအသင္း ဥကၠ႒ ဦးေအာင္ျမင့္ႏွင့္ အဖြဲ႔ သား/သူမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)သို႔ ၁၂.၁.၂ဝ၁၄ ရက္ေန႔ ညေနပိုင္းတြင္ ေရာက္႐ွိလာခဲ့သည္။
ထိုအဖြဲ႔တြင္ သမီး စုျမတ္ႏိုင္ လည္းပါလာခဲ့သည္။ ေန႔စဥ္ နံနက္ (၉းဝဝ - ၅းဝဝ) နာရီအထိ သင္ၾကားပို႔ခ်မႈမ်ား လုပ္ေဆာင္စဥ္ “ေစတနာ” နာေရးလူမႈကူညီေရးအသင္း၏ အသင္းသူ ေဒၚဥမၼာ၊ ေဒၚသႏၲာ၊ ေဒၚႏိုင္ႏိုင္ေမာ္၊ သမီးစုျမတ္ႏိုင္ တို႔၏ ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ နာေရးလမ္းေၾကာင္းအား လိုက္ပါေစခဲ့သည္။ ယင္းလမ္းေၾကာင္းသည္ ေျမာက္ဒဂံုၿမိဳ႕နယ္မွ ဦးျမင့္လြင္ အသက္ (၅၁) ႏွစ္၏ ရုပ္ အေလာင္းအား ေရေဝးသုႆန္သို႔ မီးသၿဂႋဳဟ္ေပးရျခင္းျဖစ္သည္။ နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္) အေန ျဖင့္ ေသဆံုးသြားေသာ ႐ုပ္အေလာင္းအား ေနအိမ္၊ ေဆး႐ံုမ်ားသို႔ သြားေရာက္ သယ္ေဆာင္ေပးကာ သက္ ဆိုင္ရာ သုႆန္မ်ားတြင္ တိုက္ရိုက္သၿဂႋဳဟ္ျခင္း၊ အေအးခန္းထားရိွျခင္းတို႔အား လုပ္ေဆာင္ေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုနာေရးလမ္းေၾကာင္းအား လိုက္ပါလာသူ သမီး စုျမတ္ႏိုင္အေနျဖင့္ အားမလို အားမရျဖစ္ခဲ့ရသည္။
ထိုနာေရးလမ္းေၾကာင္းတြင္ ကြယ္လြန္သူ၏ ေနအိမ္အခန္းက်ဥ္းထဲမွ ထုတ္ယူသယ္ မကာ ေနအိမ္တံတားေသးေလးမွ သယ္ယူၿပီး နာေရးနိဗၺာန္ယာဥ္ေပၚသို႔ ပို႔ေဆာင္ကာ ေရေဝးသုႆန္တြင္ မီးသၿဂႋဳဟ္ခန္းမထဲသို႔ ထည့္ေပးရေသာ ဝန္ေဆာင္မႈတြင္ သမီးစုသည္လည္း ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လုပ္ ေဆာင္ေပးခဲ့ရေသာ္လည္း သမီးစုမွာ မေက်နပ္ခဲ့ေပ။ အားမရခဲ့ေပ။ သူမသည္ ကြယ္လြန္သူ၏ ႐ုပ္အ ေလာင္းအား ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေရခ်ဳိးေပးျခင္း၊ အဝတ္အစားမ်ား ဝတ္ဆင္ေပးျခင္း စသည္တို႔ကို လုပ္ ေဆာင္ေပးလိုသူျဖစ္သည္။ မီးသၿဂႋဳဟ္စက္ အတြင္းသို႔လည္း ကိုယ္တိုင္ပို႔ေဆာင္ ထည့္သြင္းေပးလိုသူ ျဖစ္သည္။
သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ အေနအထားအရ ထိုကဲ့သို႔ ေရခ်ိဳးသန္႔စင္ေပးမႈ၊ ဝန္ေဆာင္မႈမ်ားအား ကာယကံရွင္မိသားစုမွ လုပ္ေဆာင္ေပးျခင္း (သို႔) စည္ပင္သာယာမွ တာဝန္ယူလုပ္ ေဆာင္ေပးျခင္းႏွင့္ မီးသၿဂႋဳဟ္စက္အတြင္းသို႔ ကာယကံရွင္အမ်ဳိးသား (၂) ဦးသာ ဝင္ခြင့္ရိွျခင္းတို႔ေၾကာင့္ သူမ၏ဆႏၵ မျပည့္ဝခဲ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ သမီးစုထံမွ “ဒီမွာက … ဘာမွလည္း လုပ္မေပးရဘူး” ဟူ၍ အား မလို အားမရေျပာဆိုခဲ့သည္။
ဟုတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ နယ္ေျမအေနအထားအရ ရထားႀကိတ္ျခင္း၊ ကားတိုက္ ျခင္း၊ ဆြဲႀကိဳးခ်ျခင္း စသည့္ ရဲမႈခင္းဆိုင္ရာကိစၥမ်ားအား သယ္ေဆာင္ျခင္းျပဳလုပ္ရာတြင္ အမ်ဳိးသမီးမ်ား အေနျဖင့္ မသင့္ေလ်ာ္ေသာေၾကာင့္ အမ်ဳိးသားမ်ားသာ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ေစခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နာေရး ကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္) အေနျဖင့္ နယ္ပရဟိတအသင္းမ်ား၏ ေပးဆပ္မႈမ်ားႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ပါက ကြာျခားမႈ မ်ား႐ွိေပသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဝန္ခံခဲ့ရေတာ့သည္။ ျမဝတီၿမိဳ႕ “ေစတနာ” နာေရးကူညီမႈအသင္း၏ ႏိုင္ငံ တကာ အဆင့္မွီ အေရးေပၚကယ္ဆယ္ေရးသင္တန္းဖြင့္ပြဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္အမွာစကား ေျပာၾကားရာ၌ “ဒီမွာ႐ွိတဲ့ အသင္းသား/သူအားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ အသိေပးခ်င္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ နာေရးကူညီမႈ အသင္း ျမန္မာျပည္အတြင္းမွာအႀကီးဆံုး ပရဟိတအသင္းျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး မာန္မာနေတြ တက္ေနလို႔မရ ဘူး။ သူမ်ားေတြထက္ ေအာက္ႀကိဳ႕ၿပီး ေပးဆပ္ႏိုင္မွ ပရဟိတသမားျဖစ္တယ္။ အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသင္း ႀကီးက ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္မက ကမ႓ာကပါ သိ႐ွိတဲ့အသင္းျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအသင္းကို ဦးေဆာင္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာ္သူရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ေပးဆပ္မႈေတြဟာ ေဟာဒီ အခမ္းအနားမွာ႐ွိေနတဲ့ ျမဝတီၿမိဳ႕ ေစတနာ နာေရးကူညီမႈအသင္းက ပရဟိတမယ္ေလး သမီးစုရဲ႕ ေျခမႈန္ေတာင္မမွီပါဘူး။” ဟု ဝန္ခံေျပာၾကားခဲ့ေတာ့ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လည္၍ အတန္တန္ စဥ္းစားမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အသင္းသား/သူမ်ား၊ ဝန္ထမ္း မ်ား၏ အနစ္နာခံေပးဆပ္မႈမ်ား၊ လုပ္ေဆာင္မႈမ်ား၊ စိတ္ထားတတ္မႈမ်ား၊ ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္ ေမြးဖြားမႈ မ်ားအား ေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္မႈမ်ား လိုအပ္ေနေပေသးသည္။
သည္တစ္ႀကိမ္ သမီးစုႏွင့္ ေတြ႔ဆံုရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ “႐ွက္လြန္လြန္းလို႔” စိတ္ဓါတ္အင္အား၊ ေတြးေခၚမႈ အသိဉာဏ္မ်ားႏွင့္ ကာယဉာဏစြမ္း အားမ်ားအား ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အသင္းသား/သူမ်ားကို ျမႇင့္တင္ေပးရန္မွတစ္ပါး အျခားမ႐ွိေတာ့ေခ်။
ေက်ာ္သူ
