ကမၻာပ်က္ပံု (အရွင္ဇနကာဘိဝံသ)။....။
ကမၻာပ်က္ပံု (အရွင္ဇနကာဘိဝံသ)။....။ျဖစ္ျဖစ္သမွ် အရာ၀တၳဳ အစုစုသည္ တစ္ေန႔က်လွ်င္ ဧကန္ပ်က္ရမည့္ အနိစၥတရားသာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သတၱ၀ါတုိ႔ တည္ရာ ဤ ကမၻာေလာကႀကီးလည္း ထို အနိစၥ နယ္ပယ္တြင္ ပါ၀င္ရကား ခိုင္ျမဲ တည္တံ့ႏိုင္မည္ မဟုတ္။ တစ္ေန႔က်လွ်င္ ဧကန္မုခ် ပ်က္ရေခ်မည္။ ကမၻာေလာက ပ်က္ဖို႔ရာ အေၾကာင္းမွာ မီး၊ ေရ၊ ေလအားျဖင့္ သံုးမ်ိဳးရွိ၏။ မီးေၾကာင့္ ပ်က္စီးရမည့္ ကမၻာႀကီး၌ ပ်က္ခ်ိန္တန္လွ်င္ ေရွးဦးစြာ ေနႏွစ္စင္း ေပၚလာ၏။ ရိုးရိုးေနက ေန႔အခါထြက္၍ ေနသစ္က ညဥ့္အခါ ဆက္လက္ တက္လာသျဖင့္ ညဥ့္အခါဟု မရွိေတာ့ၿပီ။ ထိုေနအသစ္၏ ပူေလာင္မႈေၾကာင့္ ျမစ္ငယ္ ေခ်ာင္းငယ္မ်ား၌ ရွိေသာ ေရေတြ ေျခာက္ခန္းရ ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သံုးစင္းေျမာက္ ေနအသစ္ ေပၚလာျပန္ေသာ အခါ ျမစ္ႀကီးမ်ား၌ ရွိေသာ ေရေတြ ေျခာက္ခန္း၏။ ေလးစင္းေျမာက္ေန ေပၚလာျပန္လွ်င္ ဟိမ၀ႏၱာ အတြင္းရွိ အိုင္ႀကီး ခုနစ္အိုင္လည္း ေျခာက္ခန္း ရေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ငါးစင္းေျမာက္ေန ေပၚလာျပန္လွ်င္ သမုဒၵရာေရ ေျခာက္ခန္း၏။ ေျခာက္စင္းေျမာက္ေန ထြက္လာေသာ အခ်ိန္မွာ ကမၻာေလာက၌ အစိုအေစး ဟူ၍ လံုး၀မရွိေတာ့။ ခုနစ္စင္းေျမာက္ေန ေပၚလာေသာ အခါ ဤကမၻာေလာကမ်ိဳး တစ္သိန္းမွ် မီးဟုန္းဟုန္းထလွ်က္ ကာလအေတာ္ၾကာလွ်င္ ကမၻာေျမျပင္မွ ပထမစ်ာဥ္ ျဗဟၼာ့ဘံုတိုင္ေအာင္ မီးေတာက္မီးလွ်ံ စဲြရကား ဟိမ၀ႏၱာေတာင္၊ ျမင္းမိုရ္ေတာင္၊ စၾက၀ဠာ ေတာင္ႀကီးမ်ားႏွင့္ တကြ ေငြ၊ ေရႊ၊ ရတနာ၊ နီလာ၊ ျမသား၊ အလြန္ႀကီးမားေသာ ဗိမာန္မ်ားလည္း မတိမ္းသာ မေရွာင္သာ ေလာင္စာခ်ည္း ျဖစ္ရေလေတာ့၏။ မီးေလာင္စာ မရွိ၍ မီးေတာက္မီးလွ်ံ ၿငိမ္းလ်က္ ျပာအမႈန္႔မွ် မက်န္ေတာ့သည့္ အခါက်မွ ကမၻာပ်က္ျခင္းကိစၥ ၿပီးေတာ့သည္။ [ေရဖ်က္၊ ေလဖ်က္ဖို႔ အလွည့္ၾကံဳသည့္ အခါ၌လည္း ဆားငန္ေရထိ၍ ေျမ့ေျမ့ေၾကရပံု၊ ေလမုန္တိုင္းက်၍ မြမြေၾကရပံုမ်ားကို သိပါေလ။]ဤသို႔ ကမၻာ ေလာကဓါတ္ႀကီး၏ ပ်က္စီးေနရာ အခ်ိန္အခါသည္ “ႏွစ္ေပါင္း မည္မွ်ၾကာသည္ဟု” မခန္႔မွန္းႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ပင္ ၾကာ၏။ ၁၀ ႏွစ္တန္းမွ တျဖည္းျဖည္းတက္၍ အသက္ အသေခ်ၤတန္းသို႔ ေရာက္၊ ထို အသေခ်ၤတန္းမွ တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္၍ ၁၀ ႏွစ္တန္းသို႔ေရာက္၊ ဤ တက္ကပ္၊ ဆုတ္ကပ္ တစ္စံုကုိ အႏၱရကပ္ (အၾကားကပ္) ဟု ေခၚ၏။ ကမၻာေလာကႀကီး မီးေလာင္၍ ပ်က္စီးေနရာ အခ်ိန္အခါသည္ ထို အႏၱရကပ္ေပါင္း ၆၄ ကပ္မွ် ၾကာသတဲ့။ ထိုကဲ့သုိ႔ ပ်က္စီးၿပီးေနာက္ (အိမ္တစ္ေဆာင္ကို မီးေလာင္ၿပီးေနာက္ အိမ္အသစ္ မေဆာက္ခင္ ပ်က္ျမဲအတိုင္း တည္ေနသကဲ့သုိ႔) ကမၻာအသစ္ မတည္ခင္ ပ်က္ျမဲအတိုင္း တည္ေသာအခ်ိန္လည္း အႏၱရကပ္ ၆၄ ကပ္မွ် ၾကာသတဲ့။
သတၱ၀ါတိုင္း ျဗဟၼာ့ျပည္မွာ
ထိုသို႔ ကမၻာ ပ်က္ေနတုန္းအခါ ပ်က္ျမဲတိုင္း တည္ေနေသာ အခါ၀ယ္ သတၱ၀ါတို႔လည္း မီးမေလာင္ေသာ အထက္ျဗဟၼာ့ဘံုသို႔ ေရာက္ေနၾက၏။ “ကမၻာ ပ်က္လိမ့္မည္” ဟု အႏွစ္ တစ္သိန္းေလာက္ကပင္ နတ္မ်ား ေႂကြးေၾကာ္ ထားၾကေသာေၾကာင့္ ၾကားၾကားသမွ် သတၱ၀ါေတြ ေရွးကလို မေမ့မေလ်ာ့ ႏိုင္ၾကဘဲ ကုသိုလ္တရား ပြားမ်ား၍ ေနၾကေလရာ ကမၻာပ်က္ခါနီး အခါ၀ယ္ အားလံုးပင္ ျဗဟၼာ့ျပည္သို႔ ေရာက္ဖို႔ရန္ စ်ာဥ္ကို ရၾကေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နိယတ မိစၦာဒိ႒ိ အယူရွိသူမွတစ္ပါး သတၱ၀ါဟူသမွ် တစ္ကမၻာလွ်င္ တစ္ခါေတာ့ ျဗဟၼာ့ျပည္၌ ျဖစ္ၾက၏။ [နိယတ မိစၦာအယူ ရွိသူတို႔ကား ငရဲသက္ မေစ့ေသးလွ်င္ မပ်က္ေသာ ကမၻာသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕၍ ငရဲခံရသတဲ့။]
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ၏ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ မွ
ေပးပို႔လာသူ ကိုစိုးမိုးႏိုင္ source http://www.apymt.com/2009/10/blog-post_21.htmlအျဖဴေရာင္ေမတၱာဘေလာ့မွ..
