သမိုင္းဆိုတာ နားလည္မႈေပး ေရးဖြဲ႔ထားတဲ့ အႏုပညာ တခု မဟုတ္ပါ...
ဘီဘီစီ ၿမန္မာ့အေရးကမၻာ့အေရးမွာ ေဆြးေႏြးသြားတ့ဲ ဆရာဦးဝင္းေဖရဲ႕ စကားအသုံးအႏႈန္းေတြကို ေက်ာင္းသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက စိတ္ပ်က္ႀကတယ္။ အထူးသၿဖင့္ ၁၉၉၆ ကာလ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္မွာ စာသင္ႀကားခဲ့ဘူးတ့ဲ ေက်ာင္းသားေတြ၊ သူတို႔က ၿပန္လည္တုန္႔ၿပန္ ၿငင္းခုန္ေစခ်င္တယ္။ ေထာက္ၿပႏိုင္တ့ဲ အၿဖစ္အပ်က္ေတြကို က်ေနာ္တို႔အာရုံမွာ ၿပန္ေဖၚႀကည့္ႀကတယ္။ အေသးအဖြဲ ကိစၥေတြလို႔ထင္ရေပမဲ့ ဂႏၶာဝင္ေတြ တာဝန္ရိွရိွေၿပာေစခ်င္လို႔ ၿပန္ေရးရတာပါလို႔ ဆိုပါရေစ။ ဆရာဦးဝင္းေဖ အတြက္ပါ။ (ေဆာင္းပါးရွင္ ကိုေအာင္မိုးဝင္း)သမိုင္းဆိုတာ နားလည္မႈေပး ေရးဖြဲ႔ထားတဲ့ အႏုပညာ တခု မဟုတ္ပါ
ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္းမွာ " တသသ" ဆိုတဲ့က႑တခုကို မွတ္မိႀကလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာ၊ ရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာ တေယာက္ၿဖစ္တဲ့ "ပိုင္သ" ကအဲ့ဒီ က႑ေလးမွာ သူၿဖတ္သန္း က်င္လည္ေနရတဲ့ ဘဝႏွစ္ခုကို ေဆြးေၿမ႕မႈတသမႈေတြ နဲ႔စိ္တ္ဝင္စားဖြယ္တင္ၿပထားတယ္။သူက ကဗ်ာဆရာအၿဖစ္က်င္လည္ရတဲ့ ဘဝ ကို ေၿပာၿပတဲ့အခါ- ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ ဘဝေတြက မေၿပလည္ရွာဘူး။ လူမႈအႀကပ္အတည္းေတြန႔ဲ ၿပည္႔ေနေပမ့ဲ ယုံႀကည္ခ်က္န႔ဲပတ္သက္ရင္၊ ကုယ္က်င့္သိကၡာန႔ဲ ပတ္သက္ရင္ မာနမေလ်ာ့ဘူး။ ခိုင္ခိုင္မာမာရပ္တည္တယ္။ ဒါရိုက္တာအၿဖစ္ က်င္လည္ရတဲ့ေလာကမွာ မင္းသမီး၊ မင္းသားေတြက ႏုရြလတ္ဆတ္ေနတယ္။ အဆင္ေၿပႀကတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က ကိုယ့္ရဲ႕ ေအာင္ၿမင္မႈအတြက္ဆို အရာအားလံုးကိုလဲ ပစ္ဖို႔ဝန္မေလးဘူး။ ဒူးေထာက္ဖို႔ဝန္မေလးဘူး။ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ အရာေတြအတြက္ ဂုဏ္သိကၡာကို ေရာင္းစားဖို႔လည္း ဝန္မေလးဘူး။ ပိုင္သက ဒါရိုက္တာအၿဖစ္ က်င္လည္ေနရတဲ့ ဘဝေတြထဲက ရုပ္ပံုေတြကို တသသမၿဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဘဝေတြ မေၿပလည္ႀကေပမဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ယံုႀကည္ခ်က္ကို မာန္မေလ်ာ့ပဲ ဆက္လက္တူးေဖၚေနႀကတဲ့ ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာေတြ စုေဝးရာ ေနရာေလးကို လြမ္းဆြတ္မႈအၿပည့္နဲ႔ တသသၿဖစ္ေနခဲ့တယ္ လို႔ဆိုတယ္။ ပိုင္သကို က်ေနာ္မရင္းႏွီးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တသသထဲမွာ ပြင့္လင္းစြာ ရင္ဖြင့္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕အၿမင္ကို သေဘာက်ခဲ့တယ္။
(၁) ေရာ့ဂ္ဂီတအဆိုေတာ္ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ ရဲ႕ "မဟာ" စီးရီးကိုမွတ္မိႀကမလားမသိဘူး။ စစ္အစိုးရက ၁၉၉၆ မွာသူ႔ကို အသံုးခ်ၿပီး ဝါဒၿဖန္႔သီခ်င္းေခြထုတ္ခဲ့တယ္။ တကၠသိုလ္နယ္ေၿမ အတြင္းမွာရိွတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ အားလံုးကို မဟာ စီးရီးေခြကို ဖြင့္ရမယ္လို႔ အစိုးရက တိုးတိုးတိတ္တိတ္ထုတ္ၿပန္ထားခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ဘက္ကလည္း ၿပန္အားစမ္းခဲ့ပါတယ္။ "ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ရဲ႕ မဟာသီခ်င္းဖြင့္တဲ့ဆိုင္ မီးရိႈ႕ခံရမယ္"လို႔။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ တရက္မွာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသို္လ္ ေက်ာင္းအဝင္မွာဖြင့္ထားတဲ့ " ဟယ္လို" လကၻက္ရည္ဆိုင္မွာ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ရဲ႕ မဟာသီခ်င္း ဖြင့္ေနသံကို ႀကားလိုက္ရတယ္။ အီးေဆာင္န႔ဲ ဒီေဆာင္မွာ ရိွတ့ဲေက်ာင္းသားေတြ ေအာက္ကို ဆင္းလာႀကတယ္။ ေနာက္-ဆိုင္ရွင္ကိုေမးတယ္။ ဒီသီခ်င္းေခြကို ဘယ္သူယူလာတာလဲ လို႔။ ဆိုင္ရွင္က ဝိုင္းတဝိုင္းကို လက္ညိွဳးထိုးၿပတယ္။ ႀကည့္လိုက္ေတာ့ အင္ပါယာ ေတးဂီတမွာ တီးေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ က်ေနာ္တို႔တေတြ၊ အဲ့ဒီေဇာ္ဝင္းထြဋ္ေခြကို အုတ္နီခဲက်ိဳးနဲ႕ထု၊ ရုိက္ခြဲပစ္လိုက္ၿပီး၊ လကၻက္ရည္ဆိုင္ထဲကေန ထြက္သြားေပးဖို႔ ေၿပာခဲ့ႀကတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔နဲ႔ က်ေနာ္တို႔တေတြ၊ တေယာက္ကို တေယာက္သိႀကတာပဲ။ က်ေနာ္တို႔လည္း ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္နဲ႔ ကပ္တည္ရိွေနတဲ့ ဆရာေစာဘြဲ႔မွဴးအဖြဲ႔ အေၿခစိုက္ရာ ဘုရားေက်ာင္းမွာ ဂစ္တာသင္ႀကားေနသူေတြ၊ ဒါေပမဲ့ မူ ကိုေတာ့ အေလ်ာ့ေပးလို႔မရဘူး။ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ ရဲ႕ မဟာေခြ ကို ဖြင့္တဲ့ဆိုင္ၿပႆနာတက္မယ္လို႔ ရာဇသံေပးထားၿပီးၿပီ။ ဒီရပ္တည္ခ်က္ကို ခ်ိဳးေဖာက္လာသူေတြ အားလံုးကို တုန္႔ၿပန္ရမယ္ဆိုတာ အားလံုးဆံုးၿဖတ္ၿပီးသား။ သူတို႔ကလည္း အစိုးရခိုင္းလို႔ ထုတ္ရတယ္ ဆိုတာသိေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္၊ မူဝါဒကို နားလည္ေပးဖို႔လုိမယ္။ သူတို႔နားလည္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔တေတြ၊ သူတို႔ကို လကၻက္ရည္ဆိုင္ထဲက ေမာင္းထုတ္ခဲ့ေပမဲ့၊ သူတို႔နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ႀကားက ဆက္ဆံေရး ပ်က္မသြားခဲ့ပါဘူး။ ကင္န္တင္းမွာ ကိုမြန္းေအာင္ရဲ႕ သီခ်င္းေတြ ေနရာယူလာခဲ့ဘူးတယ္။
(၂) စိုင္းထီးဆိုင္န႔ဲ ခင္ေမာင္တိုး ေပါင္းထုတ္တ့ဲ စီးရီးေခြေလး ရိွပါတယ္။ အ့ဲဒီတုန္းက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ အားလုံးက ကိုခင္ေမာင္တိုးရဲ႕ အၿခမ္းကိုသာ နားေထာင္ၿပီး ကိုထီးရဲ႕အၿခမ္းကို သပိတ္ေမွာက္ခ့ဲႀကတယ္။ အ့ဲဒီကာလမွာ ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္က စိုင္းထီးဆိုင္ကို သီခ်င္းမေပးေတာ့ပါဘူး။ အစိုးရဝါဒၿဖန္႔ သီခ်င္းေတြေရးေနတဲ့ ၿမသန္းစံ ရဲ႕ သီခ်င္းကို စိုင္းထီးဆိုင္ ဆိုလိုက္မိလို႔ အဲ့သလို သပိတ္ေမွာက္တဲ့ ၿပႆနာေတြ ေပၚလာတာပါ။ စိုင္းထီးဆိုင္ ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကို စစ္အစိုးရက ကိုင္ထားၿပီး ဝါဒၿဖန္႔သီခ်င္းေတြ ဆိုခိုင္းခဲ့တယ္ ဆိုတာသိေပမဲ့၊ ကိုထီး ကို ခ်စ္ခင္ၿမတ္ႏိုးႀကေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔မွာလည္း လုပ္စရာရိွတာကို လုပ္ရပါတယ္။
(၃) ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြ နဲ႔ အႀကီးအက်ယ္ ဆက္ဆံေရးပ်က္ခဲ့သူက ရုပ္ရွင္မင္းသမီး စိုးၿမတ္သူဇာပါ။ စိုးၿမတ္သူဇာက ေနာ္ရင္ေမႊး ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားနဲ႔ အကယ္ဒမီ ဆြတ္ခူးၿပီးခါစ။ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ဆီကို ရုပ္ရွင္ကား ရိုက္ဖို႔ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေမတၱာေပါင္းကူး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕မွာ ေရာက္လာတဲ့ စိုးၿမတ္သူဇာကို ေက်ာင္းသားတေယာက္က" အစိုးရကိုဖားလို႔ အကယ္ဒမီဆြတ္ခူးခဲ့တဲ့ စံုးမသူဇာ လာပါၿပီခင္ဗ်ာ" လို႔ ေအာ္ၿပီး လက္ခုပ္တီးလိုက္တယ္။ စိုးၿမတ္သူဇာ ကလည္း အင္မတန္ေမာက္မာ သူလို ႔နာမည္ႀကီးသူေလ။ ဘယ္ၿငိမ္ခံေနမလဲ။" ေက်ာင္းသားက ေက်ာင္းသားလိုမေနဘူး။ ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ကို တိုင္ပစ္အံုးးမယ္" ဆိုၿပီး ထြီထြမ္ လုပ္သြားခဲ့တယ္။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထဲက ေရေႏြးခရား တီးသံေတြ၊ ေဒါသသံေတြ လွ်ံက်လာတယ္။ ကင္န္တင္းမွာထိုင္ေနတ့ဲ ေက်ာင္းသူေတြက အစ၊ ရိုက္ကြင္းဆီကို လိုက္သြားႀကတယ္။ ရိုက္ကြင္းကို ခ်က္ခ်င္းသိမ္းပစ္ဖို႔ ေက်ာင္းသားေတြက အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။ ဆက္ေနရင္ၿပႆနာက မ်ားလာေတာ့မွာ ဆိုေတာ့ သူတို႔တေတြ ရိုက္ကြင္း သိမ္းၿပန္သြားရတယ္။ ၿပႆနာက မၿပီးေသးပါဘူး။ စိုးၿမတ္သူဇာက စစ္ေထာက္လွမ္းေရးကို တိုင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဦးႀကင္စိုးက က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းကို ေက်ာင္းထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ဘယ္ရမလဲ။ ႀကိဳ႕ကုန္းေဆာင္ အတြင္းက ေယာကၤ်ားေလးေဆာင္ (၆)ေဆာင္နဲ႔ ဂ်ီေဟာေဆာင္က ေက်ာင္းသူေတြအားလံုးရဲ႕ လက္မွတ္ကို ေတာင္းယူလိုက္ၿပီး ဦးႀကင္စိုးကို သတိေပးလိုက္တယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးကို ပေရာပရီသြားလုပ္တဲ့ ဖက္ခြက္စားကို အေရးမယူပဲ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းကို ေက်ာင္းထုတ္မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔အားလံုး တိုက္ပြဲက ိုရင္ဆိုင္ဖို႔အတြက္ အားလံုး အသင့္ၿပင္ထားပါၿပီလို႔။
ေက်ာင္းအာဏာပိုင္ေတြက က်ေနာ့တို႔ကိုထိပ္တိုက္ ရင္မဆိုင္ရဲပါဘူး။ ဒီသတင္းကို မဂၢဇင္းတိုက္ေတြမွာ ေဖၚၿပၿခင္းမၿပဳရဘူးလို႔ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက အမိန္႔ေပးထားခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ၁၉၉၆ ကာလ ၊ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ အတြင္းမွာ ၿဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ အၿဖစ္အပ်က္ေတြက ေက်ာင္းသားေတြကို ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ေပးလိုက္သလို ၿဖစ္သြားတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြဟာ စစ္အစိုးရနဲ႔ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ေနသူေတြကို ဖိအားေပးရင္း လႈပ္ရွားမႈကို ၿပန္ၿမွင့္ရေတာ့မယ္ ဆိုတာ သေဘာေပါက္ ေနႀကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ --မတ္လ (၁၃) ရက္အခန္းအနားေတြ အႀကီးအက်ယ္ ေပၚလာတယ္။ ၁၉၉၆ ဒီဇင္ဘာ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမွာ ေက်ာင္းသားေတြ တက္တက္ႀကြႀကြ ေဖာက္ခြဲႀကေတာ့တယ္။
(၄) အႏုပညာသည္ေတြ ဘက္က အလြန္အကၽြံံ႔ ကာကြယ္ေၿပာဆိုၿပီး၊ ၿပည္ပႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို အေပၚစီးက လူတတ္လုပ္၊ ေဝဖန္တိုက္ခိုက္ေနတဲ့ အသံေတြ ႀကားေနရတယ္။ ဆင္းရဲႀကပ္တည္းမႈေတြနဲ႔ ဒုကၡေတြေအာက္မွာ ရပ္တည္ေနရတဲ့သူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြ၊ ဘဝကိုဖ်က္လာရသူေတြရဲ႕ စိတ္ဒဏ္ရာေတြကို တစက္မွထည့္ စဥ္းစားမေပးပဲ၊ တေလွ်ာက္လံုး အခြင့္အေရးေတြ ရေနသူေတြဘက္က ဆတ္ဆတ္ခါ နာေနသူေတြကိုေတာ့ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။" ၿပန္ေပးဆြဲခံရတဲ့ အႏုပညာသည္ေတြကို အစိုးရဝါဒၿဖန္႔ခ်ီေရး ဇာတ္ကား ရိုက္ရေကာင္းလား လုိ႔ အၿပစ္တင္ေနႀကမလား။ အႏုပညာသည္ေတြကို ဆႏၵၿပရင္ အကုသိုလ္ရမယ္" ဆိုေတာ့ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးရဲ႕ စစ္တပ္ကို စိတ္နဲ႔ေတာင္ မပစ္မွားႀကနဲ႔ ဆိုတဲ့စကားကို သြားသတိယမိတယ္။ ေသခ်ာစဥ္းစားပါအံုး ဆရာတို႔ရယ္။ တခ်ိဳ႔ အႏုပညာသမားေတြက ဟိုဘက္ကသာရင္ ဟိုဘက္ကို ေပါင္းမယ္။ ဒီဘက္ကသာရင္ ဒီဘက္ေပါင္းမယ္။ ၿပီးရင္ရတဲ့ အခြင့္အေရးကိုယူ။ ကိုယ့္ေအာင္ၿမင္မႈအတြက္ ခႏၶာကိုယ္ကိုပါ လိုအပ္ရင္ ရင္းပစ္လုိက္မယ္ ဆိုတာ လူၿဗိန္းေတာင္ နားလည္တဲ့ အဲ့ဒီေလာကသား အမ်ားစုရဲ႕ အၿဖစ္အပ်က္ေတြပါ။ အထူးအဆန္းေတြမဟုတ္ပါဘူး။ သိတ္လည္း ခံစားေနစရာမလိုပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနတဲ့သူေတြကို" သူတို႔က အစုိးရဖိအားေပးလို႔လုပ္ရတာပါ" ဆိုတာေတြကိုလည္း ရွင္းၿပေနစရာ မလိုပါဘူး။ "သူတို႔ကို စည္းရံုးေရးလုပ္ခ်င္ရင္ ေငြမ်ားမ်ားသံုးၿဖဳန္းၿပလိုက္" ဆိုတဲ့ ခပ္ညံ့ညံ့ သီအုိရီေတြလည္း က်ေနာ္တို႔နားလည္ပါတယ္။ တုိင္းၿပည္မွာ ဘာေတြၿဖစ္ပ်က္ေနတယ္ ဆိုတာသိလို႔ပဲ သူမ်ားေတြ သီခ်င္းတေအးေအးနဲ႔ လြမ္းေနခ်ိန္၊ ဘြဲ႔ရဖို႔ႀကိဳးစားေနခ်ိန္မွာ စာသင္ခန္းေတြပစ္ၿပီး သူပုန္ဘဝ ေရာက္ခဲ့ႀကသူေတြပါ။ ဘေလာက္ကေလး တခုႏွစ္ခုဖြင့္၊ ႏိုင္ငံေရးကို ဧည့္ခမ္းေဆာင္မွာ အခန္႔သားထိုင္ အညႊန္႔ခူးစား လူေပၚလူေဇာ္လုပ္မဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္အမည္ခံ စိတ္ကူးေတြလိုမ်ိဳး တေယာက္မွ မရိွခဲ့တဲ့သူေတြပါ။
(၅) ေက်ာင္းသားေတြ ေတာထဲမွာ ငွက္ဖ်ားပိုးနဲ႔ အသက္လုေနရခ်ိန္၊ ပါပီမ ရုပ္ရွင္ထြက္လာတယ္။ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံ အတြင္းတုန္းက စစ္တပ္ကို ေအာက္တန္းက်က် ဆဲခဲ့တဲ့ ရုပ္ရွင္မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြ၊ ဝုန္းကနဲဘက္ေၿပာင္းကုန္တယ္။ မာနယ္ပေလာတိုက္ပြဲမွာ ရြပ္ရြပ္ခ်ြံခ်ြံတိုက္ခဲ့တဲ့ ဗမာစစ္တပ္ကို ဘယ္လို ခ်စ္ၿမတ္ႏိုးေႀကာင္း-- သဝဏ္လႊာေတြ၊ သတင္းစာေတြမွာ ပလူပ်ံလာတယ္။တခ်ိဳ႕က ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က အားရဝမ္းသာ လိႈ္က္လိႈက္လွဲလွဲ ေပါင္းစည္းခဲ့တာ။ ဒါေတြက ဒါရိုက္တာပိုင္သေၿပာခဲ့သလိုပဲ၊" ေအာင္ၿမင္မႈ အတြက္ဆို မာန က အစ ေစ်းေလ်ာ့ပစ္ဖို႔၊ ေအာက္ကေနတိုးဝင္ဖို႔ ဝန္မေလးတဲ့ ေလာကတခု" အၿဖစ္ နားလည္ေပးလိုက္ပါတယ္။ မဆန္းႀကယ္တဲ့ ေလာကကို ၿမင့္ၿမတ္တဲ့ဘံု လို သိပ္မညႊန္းဖို႔လည္း လိုပါတယ္။ ၿပည္ပမွာေရာက္ေနတဲ့ သူေတြက ဆႏၵၿပလို႔၊ ရန္သူ႔ဘက္ေပါင္းသြားမယ္၊ စည္းရံုးယူရမယ္ ဆိုတဲ့ သူေတြကို တခုပဲအႀကံေပးခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔ကို စည္းရံုးခ်င္ရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြလို၊ ဘိန္းရာဇာေတြလိုသာ ခ်မ္းသာေအာင္လုပ္ပါ မိတ္ေဆြတို႔။
(၆) ဂ်ိမ္းေဖာင္ဒါလို မင္းသမီးေတြေႀကာင့္ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲ ရပ္တန္႔ေစမဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြ ပိုမိုအားေကာင္းလာခဲ့တယ္။ မင္းသားႀကီးထြန္းေဝ၊ ဦးၿမတ္ေလး၊ ကိုေက်ာ္သူ၊ ကိုဇာဂနာ၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး လူရႊင္ေတာ္ညီအကိုတို႔ရဲ႕ မြန္ၿမတ္တ့ဲ လုပ္ငန္းေတြေႀကာင့္ပဲ၊ ၿပည္သူေတြက သူတို႔ကိုခ်စ္ခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ ဘီဘီစီမွာ ေၿပာေနတဲ့ ဆရာဦးဝင္းေဖရဲ႕ "ဝင္းေဖလြယ္အိတ္" လို ႀကံဳရာ ေလွ်ာက္ေၿပာေနတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြနဲ႔ေတာ့ မတူႏိုင္ဘူး။ ပစ္မွတ္ကို တဆင့္ၿခင္းလႊတ္ရတယ္ ဆိုတာ လူေတြသိပါတယ္။ ဟတ္ ဒ္ ( Heart) ကို ထိေအာင္ပစ္ရတယ္ ဆိုတာ ဒီကေန႔ လူငယ္ေတြေၿပာေနတဲ့ စကားပါ။" ခ်စ္သူသည္သာ ၿငိမ္းခ်မ္းရာေၿမ၊ အိပ္မက္ဆန္ေသာ-- ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေသာနယ္ေၿမ--- ဆိုတဲ့ ေဒၚမာမာေအးလို သီခ်င္းဆိုၿပီး ဇာတ္သိမ္းသြားမဲ့ အေဝးေရာက္ "ဂႏၶာဝင္" အၿဖစ္ က်န္မေနရစ္ခ်င္ပါဘူး။ ဆႏၵၿပတယ္ဆိုတာ ဟဒ္ ကို ထိေအာင္ပစ္ႀကည့္တာပါ။ ရုပ္ရွင္မင္းသားမင္းသမီးေတြကို ဆႏၵၿပတဲ့သူေတြက သူတို႔ကိုမုန္းလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ " ၿပည္တြင္းကရဲေဘာ္ေတြ ေၿပာခြင့္မရတဲ့ အရာေတြကို က်မတို႔က ေၿပာေနရတာပါ" တဲ့ၿပည္ေတာ္မၿပန္ခင္မွာ စဥ္းစားစရာေတြပါသြားေအာင္၊ ႏွလံုးသားကို လွမ္းပစ္ႀကည့္တဲ့ သေဘာေလာက္ပါ။ တႏိုင္ငံလံုး ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေနခ်င္သူေတြကို ဒီေလာက္ေတာ့ သတိေပးသင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေတာင္ၿပိဳေနတာပါ။ လက္ဖဝါးနဲ႔ သြားကာမေနႀကပါနဲ႔။ အရိွန္နဲ႔ လႈပ္ေနသူေတြသာ သမိုင္းလမ္းေႀကာင္းကို ေၿပာင္းလဲႏိုင္သူေတြၿဖစ္တယ္ လို႔ ယံုတယ္။ ဟာ့ဒ္ ကို သာ ထိေအာင္ပစ္ပါ မိတ္ေဆြ တို႔။.........
ရွင္းလင္းခ်က္ --- ဂႏၶာဝင္ ဆိုတာ Classic ကိုေၿပာၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးမဟုတ္ပါ။ ဘီဘီစီ " ၿမန္မာ့အေရးကမၻာ့အေရးမွာ ေဆြးေႏြးသြားတဲ့ ဆရာဦးဝင္းေဖရဲ႕ စကားအသံုးအႏႈန္းေတြ ကို လံုးဝမႀကိဳက္ပါ။ တကယ္ဆို အႏုပညာအရဝါရင့္ေသာ၊ ႀသဇာႀကီးမားေသာသူမ်ားကေၿပာသင့္သည္မွာ " ၿပည္သူေတြကေတာ့ အစိုးရကိုတအားမုန္းေနတယ္၊ ေခတ္ဆိုး ေခတ္ႀကပ္ႀကီးမွာ ႀကားမညွပ္ေစနဲ႔။ သတိထားႀကအံုး" ဟူေသာစကားမ်ိဳးၿဖင့္ ဆံုးမသင့္ပါတယ္။ တာဝန္ရိွရိွ ေၿပာေစခ်င္ပါတယ္ ဆရာ။
(၁) ေရာ့ဂ္ဂီတအဆိုေတာ္ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ ရဲ႕ "မဟာ" စီးရီးကိုမွတ္မိႀကမလားမသိဘူး။ စစ္အစိုးရက ၁၉၉၆ မွာသူ႔ကို အသံုးခ်ၿပီး ဝါဒၿဖန္႔သီခ်င္းေခြထုတ္ခဲ့တယ္။ တကၠသိုလ္နယ္ေၿမ အတြင္းမွာရိွတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ အားလံုးကို မဟာ စီးရီးေခြကို ဖြင့္ရမယ္လို႔ အစိုးရက တိုးတိုးတိတ္တိတ္ထုတ္ၿပန္ထားခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ဘက္ကလည္း ၿပန္အားစမ္းခဲ့ပါတယ္။ "ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ရဲ႕ မဟာသီခ်င္းဖြင့္တဲ့ဆိုင္ မီးရိႈ႕ခံရမယ္"လို႔။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ တရက္မွာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသို္လ္ ေက်ာင္းအဝင္မွာဖြင့္ထားတဲ့ " ဟယ္လို" လကၻက္ရည္ဆိုင္မွာ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ရဲ႕ မဟာသီခ်င္း ဖြင့္ေနသံကို ႀကားလိုက္ရတယ္။ အီးေဆာင္န႔ဲ ဒီေဆာင္မွာ ရိွတ့ဲေက်ာင္းသားေတြ ေအာက္ကို ဆင္းလာႀကတယ္။ ေနာက္-ဆိုင္ရွင္ကိုေမးတယ္။ ဒီသီခ်င္းေခြကို ဘယ္သူယူလာတာလဲ လို႔။ ဆိုင္ရွင္က ဝိုင္းတဝိုင္းကို လက္ညိွဳးထိုးၿပတယ္။ ႀကည့္လိုက္ေတာ့ အင္ပါယာ ေတးဂီတမွာ တီးေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ က်ေနာ္တို႔တေတြ၊ အဲ့ဒီေဇာ္ဝင္းထြဋ္ေခြကို အုတ္နီခဲက်ိဳးနဲ႕ထု၊ ရုိက္ခြဲပစ္လိုက္ၿပီး၊ လကၻက္ရည္ဆိုင္ထဲကေန ထြက္သြားေပးဖို႔ ေၿပာခဲ့ႀကတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔နဲ႔ က်ေနာ္တို႔တေတြ၊ တေယာက္ကို တေယာက္သိႀကတာပဲ။ က်ေနာ္တို႔လည္း ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္နဲ႔ ကပ္တည္ရိွေနတဲ့ ဆရာေစာဘြဲ႔မွဴးအဖြဲ႔ အေၿခစိုက္ရာ ဘုရားေက်ာင္းမွာ ဂစ္တာသင္ႀကားေနသူေတြ၊ ဒါေပမဲ့ မူ ကိုေတာ့ အေလ်ာ့ေပးလို႔မရဘူး။ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ ရဲ႕ မဟာေခြ ကို ဖြင့္တဲ့ဆိုင္ၿပႆနာတက္မယ္လို႔ ရာဇသံေပးထားၿပီးၿပီ။ ဒီရပ္တည္ခ်က္ကို ခ်ိဳးေဖာက္လာသူေတြ အားလံုးကို တုန္႔ၿပန္ရမယ္ဆိုတာ အားလံုးဆံုးၿဖတ္ၿပီးသား။ သူတို႔ကလည္း အစိုးရခိုင္းလို႔ ထုတ္ရတယ္ ဆိုတာသိေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္၊ မူဝါဒကို နားလည္ေပးဖို႔လုိမယ္။ သူတို႔နားလည္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔တေတြ၊ သူတို႔ကို လကၻက္ရည္ဆိုင္ထဲက ေမာင္းထုတ္ခဲ့ေပမဲ့၊ သူတို႔နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ႀကားက ဆက္ဆံေရး ပ်က္မသြားခဲ့ပါဘူး။ ကင္န္တင္းမွာ ကိုမြန္းေအာင္ရဲ႕ သီခ်င္းေတြ ေနရာယူလာခဲ့ဘူးတယ္။
(၂) စိုင္းထီးဆိုင္န႔ဲ ခင္ေမာင္တိုး ေပါင္းထုတ္တ့ဲ စီးရီးေခြေလး ရိွပါတယ္။ အ့ဲဒီတုန္းက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ အားလုံးက ကိုခင္ေမာင္တိုးရဲ႕ အၿခမ္းကိုသာ နားေထာင္ၿပီး ကိုထီးရဲ႕အၿခမ္းကို သပိတ္ေမွာက္ခ့ဲႀကတယ္။ အ့ဲဒီကာလမွာ ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္က စိုင္းထီးဆိုင္ကို သီခ်င္းမေပးေတာ့ပါဘူး။ အစိုးရဝါဒၿဖန္႔ သီခ်င္းေတြေရးေနတဲ့ ၿမသန္းစံ ရဲ႕ သီခ်င္းကို စိုင္းထီးဆိုင္ ဆိုလိုက္မိလို႔ အဲ့သလို သပိတ္ေမွာက္တဲ့ ၿပႆနာေတြ ေပၚလာတာပါ။ စိုင္းထီးဆိုင္ ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကို စစ္အစိုးရက ကိုင္ထားၿပီး ဝါဒၿဖန္႔သီခ်င္းေတြ ဆိုခိုင္းခဲ့တယ္ ဆိုတာသိေပမဲ့၊ ကိုထီး ကို ခ်စ္ခင္ၿမတ္ႏိုးႀကေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔မွာလည္း လုပ္စရာရိွတာကို လုပ္ရပါတယ္။
(၃) ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြ နဲ႔ အႀကီးအက်ယ္ ဆက္ဆံေရးပ်က္ခဲ့သူက ရုပ္ရွင္မင္းသမီး စိုးၿမတ္သူဇာပါ။ စိုးၿမတ္သူဇာက ေနာ္ရင္ေမႊး ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားနဲ႔ အကယ္ဒမီ ဆြတ္ခူးၿပီးခါစ။ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ဆီကို ရုပ္ရွင္ကား ရိုက္ဖို႔ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေမတၱာေပါင္းကူး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕မွာ ေရာက္လာတဲ့ စိုးၿမတ္သူဇာကို ေက်ာင္းသားတေယာက္က" အစိုးရကိုဖားလို႔ အကယ္ဒမီဆြတ္ခူးခဲ့တဲ့ စံုးမသူဇာ လာပါၿပီခင္ဗ်ာ" လို႔ ေအာ္ၿပီး လက္ခုပ္တီးလိုက္တယ္။ စိုးၿမတ္သူဇာ ကလည္း အင္မတန္ေမာက္မာ သူလို ႔နာမည္ႀကီးသူေလ။ ဘယ္ၿငိမ္ခံေနမလဲ။" ေက်ာင္းသားက ေက်ာင္းသားလိုမေနဘူး။ ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ကို တိုင္ပစ္အံုးးမယ္" ဆိုၿပီး ထြီထြမ္ လုပ္သြားခဲ့တယ္။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထဲက ေရေႏြးခရား တီးသံေတြ၊ ေဒါသသံေတြ လွ်ံက်လာတယ္။ ကင္န္တင္းမွာထိုင္ေနတ့ဲ ေက်ာင္းသူေတြက အစ၊ ရိုက္ကြင္းဆီကို လိုက္သြားႀကတယ္။ ရိုက္ကြင္းကို ခ်က္ခ်င္းသိမ္းပစ္ဖို႔ ေက်ာင္းသားေတြက အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။ ဆက္ေနရင္ၿပႆနာက မ်ားလာေတာ့မွာ ဆိုေတာ့ သူတို႔တေတြ ရိုက္ကြင္း သိမ္းၿပန္သြားရတယ္။ ၿပႆနာက မၿပီးေသးပါဘူး။ စိုးၿမတ္သူဇာက စစ္ေထာက္လွမ္းေရးကို တိုင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဦးႀကင္စိုးက က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းကို ေက်ာင္းထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ဘယ္ရမလဲ။ ႀကိဳ႕ကုန္းေဆာင္ အတြင္းက ေယာကၤ်ားေလးေဆာင္ (၆)ေဆာင္နဲ႔ ဂ်ီေဟာေဆာင္က ေက်ာင္းသူေတြအားလံုးရဲ႕ လက္မွတ္ကို ေတာင္းယူလိုက္ၿပီး ဦးႀကင္စိုးကို သတိေပးလိုက္တယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးကို ပေရာပရီသြားလုပ္တဲ့ ဖက္ခြက္စားကို အေရးမယူပဲ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းကို ေက်ာင္းထုတ္မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔အားလံုး တိုက္ပြဲက ိုရင္ဆိုင္ဖို႔အတြက္ အားလံုး အသင့္ၿပင္ထားပါၿပီလို႔။
ေက်ာင္းအာဏာပိုင္ေတြက က်ေနာ့တို႔ကိုထိပ္တိုက္ ရင္မဆိုင္ရဲပါဘူး။ ဒီသတင္းကို မဂၢဇင္းတိုက္ေတြမွာ ေဖၚၿပၿခင္းမၿပဳရဘူးလို႔ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက အမိန္႔ေပးထားခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ၁၉၉၆ ကာလ ၊ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ အတြင္းမွာ ၿဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ အၿဖစ္အပ်က္ေတြက ေက်ာင္းသားေတြကို ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ေပးလိုက္သလို ၿဖစ္သြားတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြဟာ စစ္အစိုးရနဲ႔ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ေနသူေတြကို ဖိအားေပးရင္း လႈပ္ရွားမႈကို ၿပန္ၿမွင့္ရေတာ့မယ္ ဆိုတာ သေဘာေပါက္ ေနႀကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ --မတ္လ (၁၃) ရက္အခန္းအနားေတြ အႀကီးအက်ယ္ ေပၚလာတယ္။ ၁၉၉၆ ဒီဇင္ဘာ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမွာ ေက်ာင္းသားေတြ တက္တက္ႀကြႀကြ ေဖာက္ခြဲႀကေတာ့တယ္။
(၄) အႏုပညာသည္ေတြ ဘက္က အလြန္အကၽြံံ႔ ကာကြယ္ေၿပာဆိုၿပီး၊ ၿပည္ပႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို အေပၚစီးက လူတတ္လုပ္၊ ေဝဖန္တိုက္ခိုက္ေနတဲ့ အသံေတြ ႀကားေနရတယ္။ ဆင္းရဲႀကပ္တည္းမႈေတြနဲ႔ ဒုကၡေတြေအာက္မွာ ရပ္တည္ေနရတဲ့သူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြ၊ ဘဝကိုဖ်က္လာရသူေတြရဲ႕ စိတ္ဒဏ္ရာေတြကို တစက္မွထည့္ စဥ္းစားမေပးပဲ၊ တေလွ်ာက္လံုး အခြင့္အေရးေတြ ရေနသူေတြဘက္က ဆတ္ဆတ္ခါ နာေနသူေတြကိုေတာ့ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။" ၿပန္ေပးဆြဲခံရတဲ့ အႏုပညာသည္ေတြကို အစိုးရဝါဒၿဖန္႔ခ်ီေရး ဇာတ္ကား ရိုက္ရေကာင္းလား လုိ႔ အၿပစ္တင္ေနႀကမလား။ အႏုပညာသည္ေတြကို ဆႏၵၿပရင္ အကုသိုလ္ရမယ္" ဆိုေတာ့ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးရဲ႕ စစ္တပ္ကို စိတ္နဲ႔ေတာင္ မပစ္မွားႀကနဲ႔ ဆိုတဲ့စကားကို သြားသတိယမိတယ္။ ေသခ်ာစဥ္းစားပါအံုး ဆရာတို႔ရယ္။ တခ်ိဳ႔ အႏုပညာသမားေတြက ဟိုဘက္ကသာရင္ ဟိုဘက္ကို ေပါင္းမယ္။ ဒီဘက္ကသာရင္ ဒီဘက္ေပါင္းမယ္။ ၿပီးရင္ရတဲ့ အခြင့္အေရးကိုယူ။ ကိုယ့္ေအာင္ၿမင္မႈအတြက္ ခႏၶာကိုယ္ကိုပါ လိုအပ္ရင္ ရင္းပစ္လုိက္မယ္ ဆိုတာ လူၿဗိန္းေတာင္ နားလည္တဲ့ အဲ့ဒီေလာကသား အမ်ားစုရဲ႕ အၿဖစ္အပ်က္ေတြပါ။ အထူးအဆန္းေတြမဟုတ္ပါဘူး။ သိတ္လည္း ခံစားေနစရာမလိုပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနတဲ့သူေတြကို" သူတို႔က အစုိးရဖိအားေပးလို႔လုပ္ရတာပါ" ဆိုတာေတြကိုလည္း ရွင္းၿပေနစရာ မလိုပါဘူး။ "သူတို႔ကို စည္းရံုးေရးလုပ္ခ်င္ရင္ ေငြမ်ားမ်ားသံုးၿဖဳန္းၿပလိုက္" ဆိုတဲ့ ခပ္ညံ့ညံ့ သီအုိရီေတြလည္း က်ေနာ္တို႔နားလည္ပါတယ္။ တုိင္းၿပည္မွာ ဘာေတြၿဖစ္ပ်က္ေနတယ္ ဆိုတာသိလို႔ပဲ သူမ်ားေတြ သီခ်င္းတေအးေအးနဲ႔ လြမ္းေနခ်ိန္၊ ဘြဲ႔ရဖို႔ႀကိဳးစားေနခ်ိန္မွာ စာသင္ခန္းေတြပစ္ၿပီး သူပုန္ဘဝ ေရာက္ခဲ့ႀကသူေတြပါ။ ဘေလာက္ကေလး တခုႏွစ္ခုဖြင့္၊ ႏိုင္ငံေရးကို ဧည့္ခမ္းေဆာင္မွာ အခန္႔သားထိုင္ အညႊန္႔ခူးစား လူေပၚလူေဇာ္လုပ္မဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္အမည္ခံ စိတ္ကူးေတြလိုမ်ိဳး တေယာက္မွ မရိွခဲ့တဲ့သူေတြပါ။
(၅) ေက်ာင္းသားေတြ ေတာထဲမွာ ငွက္ဖ်ားပိုးနဲ႔ အသက္လုေနရခ်ိန္၊ ပါပီမ ရုပ္ရွင္ထြက္လာတယ္။ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံ အတြင္းတုန္းက စစ္တပ္ကို ေအာက္တန္းက်က် ဆဲခဲ့တဲ့ ရုပ္ရွင္မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြ၊ ဝုန္းကနဲဘက္ေၿပာင္းကုန္တယ္။ မာနယ္ပေလာတိုက္ပြဲမွာ ရြပ္ရြပ္ခ်ြံခ်ြံတိုက္ခဲ့တဲ့ ဗမာစစ္တပ္ကို ဘယ္လို ခ်စ္ၿမတ္ႏိုးေႀကာင္း-- သဝဏ္လႊာေတြ၊ သတင္းစာေတြမွာ ပလူပ်ံလာတယ္။တခ်ိဳ႕က ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က အားရဝမ္းသာ လိႈ္က္လိႈက္လွဲလွဲ ေပါင္းစည္းခဲ့တာ။ ဒါေတြက ဒါရိုက္တာပိုင္သေၿပာခဲ့သလိုပဲ၊" ေအာင္ၿမင္မႈ အတြက္ဆို မာန က အစ ေစ်းေလ်ာ့ပစ္ဖို႔၊ ေအာက္ကေနတိုးဝင္ဖို႔ ဝန္မေလးတဲ့ ေလာကတခု" အၿဖစ္ နားလည္ေပးလိုက္ပါတယ္။ မဆန္းႀကယ္တဲ့ ေလာကကို ၿမင့္ၿမတ္တဲ့ဘံု လို သိပ္မညႊန္းဖို႔လည္း လိုပါတယ္။ ၿပည္ပမွာေရာက္ေနတဲ့ သူေတြက ဆႏၵၿပလို႔၊ ရန္သူ႔ဘက္ေပါင္းသြားမယ္၊ စည္းရံုးယူရမယ္ ဆိုတဲ့ သူေတြကို တခုပဲအႀကံေပးခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔ကို စည္းရံုးခ်င္ရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြလို၊ ဘိန္းရာဇာေတြလိုသာ ခ်မ္းသာေအာင္လုပ္ပါ မိတ္ေဆြတို႔။
(၆) ဂ်ိမ္းေဖာင္ဒါလို မင္းသမီးေတြေႀကာင့္ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲ ရပ္တန္႔ေစမဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြ ပိုမိုအားေကာင္းလာခဲ့တယ္။ မင္းသားႀကီးထြန္းေဝ၊ ဦးၿမတ္ေလး၊ ကိုေက်ာ္သူ၊ ကိုဇာဂနာ၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး လူရႊင္ေတာ္ညီအကိုတို႔ရဲ႕ မြန္ၿမတ္တ့ဲ လုပ္ငန္းေတြေႀကာင့္ပဲ၊ ၿပည္သူေတြက သူတို႔ကိုခ်စ္ခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ ဘီဘီစီမွာ ေၿပာေနတဲ့ ဆရာဦးဝင္းေဖရဲ႕ "ဝင္းေဖလြယ္အိတ္" လို ႀကံဳရာ ေလွ်ာက္ေၿပာေနတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြနဲ႔ေတာ့ မတူႏိုင္ဘူး။ ပစ္မွတ္ကို တဆင့္ၿခင္းလႊတ္ရတယ္ ဆိုတာ လူေတြသိပါတယ္။ ဟတ္ ဒ္ ( Heart) ကို ထိေအာင္ပစ္ရတယ္ ဆိုတာ ဒီကေန႔ လူငယ္ေတြေၿပာေနတဲ့ စကားပါ။" ခ်စ္သူသည္သာ ၿငိမ္းခ်မ္းရာေၿမ၊ အိပ္မက္ဆန္ေသာ-- ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေသာနယ္ေၿမ--- ဆိုတဲ့ ေဒၚမာမာေအးလို သီခ်င္းဆိုၿပီး ဇာတ္သိမ္းသြားမဲ့ အေဝးေရာက္ "ဂႏၶာဝင္" အၿဖစ္ က်န္မေနရစ္ခ်င္ပါဘူး။ ဆႏၵၿပတယ္ဆိုတာ ဟဒ္ ကို ထိေအာင္ပစ္ႀကည့္တာပါ။ ရုပ္ရွင္မင္းသားမင္းသမီးေတြကို ဆႏၵၿပတဲ့သူေတြက သူတို႔ကိုမုန္းလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ " ၿပည္တြင္းကရဲေဘာ္ေတြ ေၿပာခြင့္မရတဲ့ အရာေတြကို က်မတို႔က ေၿပာေနရတာပါ" တဲ့ၿပည္ေတာ္မၿပန္ခင္မွာ စဥ္းစားစရာေတြပါသြားေအာင္၊ ႏွလံုးသားကို လွမ္းပစ္ႀကည့္တဲ့ သေဘာေလာက္ပါ။ တႏိုင္ငံလံုး ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေနခ်င္သူေတြကို ဒီေလာက္ေတာ့ သတိေပးသင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေတာင္ၿပိဳေနတာပါ။ လက္ဖဝါးနဲ႔ သြားကာမေနႀကပါနဲ႔။ အရိွန္နဲ႔ လႈပ္ေနသူေတြသာ သမိုင္းလမ္းေႀကာင္းကို ေၿပာင္းလဲႏိုင္သူေတြၿဖစ္တယ္ လို႔ ယံုတယ္။ ဟာ့ဒ္ ကို သာ ထိေအာင္ပစ္ပါ မိတ္ေဆြ တို႔။.........
ရွင္းလင္းခ်က္ --- ဂႏၶာဝင္ ဆိုတာ Classic ကိုေၿပာၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးမဟုတ္ပါ။ ဘီဘီစီ " ၿမန္မာ့အေရးကမၻာ့အေရးမွာ ေဆြးေႏြးသြားတဲ့ ဆရာဦးဝင္းေဖရဲ႕ စကားအသံုးအႏႈန္းေတြ ကို လံုးဝမႀကိဳက္ပါ။ တကယ္ဆို အႏုပညာအရဝါရင့္ေသာ၊ ႀသဇာႀကီးမားေသာသူမ်ားကေၿပာသင့္သည္မွာ " ၿပည္သူေတြကေတာ့ အစိုးရကိုတအားမုန္းေနတယ္၊ ေခတ္ဆိုး ေခတ္ႀကပ္ႀကီးမွာ ႀကားမညွပ္ေစနဲ႔။ သတိထားႀကအံုး" ဟူေသာစကားမ်ိဳးၿဖင့္ ဆံုးမသင့္ပါတယ္။ တာဝန္ရိွရိွ ေၿပာေစခ်င္ပါတယ္ ဆရာ။
ေအာင္မိုးဝင္း
ကိုေအာင္မိုးဝင္းရဲ႕ ေဆာင္ပါးကို Facebook မွ ကူးယူ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္.....။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စစ္အစုိးရဟာ အာဏာသိမ္းျပီး စတက္လာကတည္းက စာေပ၊ ရုပ္ရွင္၊ သဘင္၊ ဂီတ အႏုပညာသည္ေတြရဲ႕ ေထာက္ခံမႈ ရဖို႔ အတြက္ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ အခြင့္အေရးေတြ ေပးျပီး စည္းရုံးလာခဲ့ပါတယ္။ ထိုထိုေသာ အႏုပညာရွင္.. ေတြၾကားထဲမွာ တျခားေသာ အႏုပညာရွင္ေတြကို အႏုနည္း အၾကမ္းနည္းနဲ႔ စည္းရုံးႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ စာေပအႏုပညာရွင္ေတြကိုေတာ့ ယခုထိ မစည္းရုံးႏိုင္ခဲ့ေသးပါဘူး... ျမတ္ခိုင္ .. ကိုကို(စက္မႈတကၠသိုလ္) စတဲ့ ေဖာ္လံဖား စာေပပညာရွင္ တစ္ခ်ိဳ႕မွ လြဲျပီး တကယ့္ စာေပပညာရွင္ေတြ ကေတာ့ အစိုးရ အၾကိဳက္ ေဖာ္လံဖား စာေပမ်ား ေရးသားျခင္း... ခ်ီမြမ္းခန္းဖြင့္ျခင္း တို႔ကို ကေလာင္အပ်က္ခံ.. နာမည္ပ်က္ခံျပီး ေရးသားေပးၾကတာ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ထမင္းတစ္လုတ္အတြက္ ကိုယ့္သိကၡာနဲ႔ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ စာေပအတြက္ လွ်ာျမက္အေပါက္ခံျပီး ထိန္းသိမ္းႏိုင္ခဲ့ ၾကတာ ယေန႔အထိပါပဲ..။ စစ္အစိုးရ ယေန႔အထိ ေခါင္းကိုက္ေနတာကေတာ့ စာေပပညာရွင္ေတြပါပဲ... နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ရရွိတဲ့ အေနအထားကေန ေတာ္လွန္ေနၾကတာ စာေပအႏုပညာရွင္ေတြပါပဲ... အမ်ားစုက ဆင္းရဲၾကေပမယ့္.. အမွန္အမွားကို စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္တဲ့ စာေပဆိုတဲ့ အသိေၾကာင့္ပါပဲ... ။ အႏုပညာသည္ေတြ အခ်င္းခ်င္းေတာင္ ဘာေတြ ကြာျခားေနသလဲ ဆိုတာေတာ့ စဥ္းစားၾကည္႔ၾကပါ..။
ဒါေၾကာင့္ ျပည္သူ႔ဘက္က အျမဲတစဥ္ တစိုက္ ရပ္တည္ေပးေနတဲ့ ျပည္သူ႔ဘက္ေတာ္သား အႏုပညာရွင္ ေတြအားလံုးအား ေလးစား မွတ္တမ္းတင္ပါေၾကာင္း .... တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။
ဒီမိုေဝယံ
ဒီမိုေဝယံ
