အတၱ၏ သားေကာင္ (ေဆာင္းပါးရွင္ အရွင္ဥကၠ႒)
အတၱ၏ သားေကာင္
(ေဆာင္းပါးရွင္ အရွင္ဥကၠ႒)
အထက္ပါစာသားေလးကို အမွတ္တရအျဖစ္ မွတ္သားထားမိခဲ့ေပမယ့္လည္း ဘယ္သူေရးသြားခဲ့သည္ကိုမူ အမွတ္တမဲ့ ျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။ စာသားပိုင္ရွင္ သက္ရွိထင္ရွား ရွိ / မရွိ အေရးမွာ တတ္အပ္ေသခ်ာ မသိႏိုင္ေသာ္လည္း သူရဲ့အဆို စကားေလးကေတာ့ ယေန႔တိုင္ အသက္၀င္လွ်က္ရွိေပသည္။ ငါ (အတၱ) ႏွင့္ ငါ့ဥစၥာ (အတၱနိယ) ဟူသည့္ ၀ါဒစြဲ၏ ေနာက္မွ သူႏွင့္ သူဥစၥာဟူသည့္ ပရသေဘာတရားမွာလည္း အလုိအေလ်ာက္ ၀င္ပါလာၿပီးျဖစ္ေတာ့သည္။ ထုိအျပင္ မိမိမွတစ္ပါး အျခားတစ္ဦးတစ္ေယာက္ ရွိေနေသးသည္ဟူသည့္ အသိ၏ေနာက္တြင္ မိမိ၏အတၱစြဲ ျပင္းထန္ျခင္း မျပင္းထန္ျခင္းအေပၚမူတည္ၿပီး တစ္ပါးသူထက္ သာလြန္လိုမႈ၊ လႊမ္းမိုးလိုမႈစသည့္ သေဘာထားအျပင္၊ သူတပါးထက္ မိမိက အရာရာမွာ သာလြန္ႀကီးျမတ္သည္ဟူသည့္ ေထာင္လႊားတက္ႂကြျခင္း မာန္မာန သေဘာမွာလည္း အလိုအလို ၀င္ေရာက္လာပါေတာ့သည္။
အက်ိဳးဆက္အားျဖင့္ လူမ်ိဳး ၊ ရာထူး၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ပညာအရည္အခ်င္းအားျဖင့္ မိမိကိုယ္ကို မိမိ ေသြးနားထင္ေရာက္ အထင္ႀကီးကာ တစ္ပါးသူတို႔အား အထင္ေသးတတ္သည္။ ထိုအမ်ားထဲတြင္ ဂိုဏ္ဂဏစြဲ၊ ပုဂၢိဳလ္စြဲ၊ လူမ်ိဳးစြဲ၊ အယူ၀ါဒစြဲ စသည္တို႔ျဖင့္ ႏြံနစ္ေနၾကသည့္ ဘာသာေရးနယ္ပယ္မွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကိုလည္း စိတ္မေကာင္းစြာ ေတြ႔ျမင္ေနၾကရေပသည္။ လူသားတိုင္း လူဂုဏ္သိကၡာႏွင့္အညီ ဘ၀ရွင္သန္ႏိုင္ေရး၊ လူသားတို႔၏ ကိုယ္က်င့္စာရိတၱျမင့္မားေရးႏွင့္ အရည္အေသြးျမွင့္တင္ေရးသည္ ဘာသာတရား၏ အဓိကဦးတည္ခ်က္ျဖစ္ရာ ယင္းဦးတည္ခ်က္မ်ား လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းမသြား၊ ေပ်ာက္မသြားေစေရးတို႔သည္ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားတြင္ အထူးတာ၀န္ရွိေပသည္။
ယေန႔အခ်ိန္ခါတြင္ ငါႏွင့္ ငါ့လူမ်ိဳး၊ ငါ့အဖြဲ႔အစည္း၊ ငါ့တိုင္းျပည္၊ ငါ့ဘာသာ စသည္ျဖင့္ ငါတစ္လံုးကို အစြဲျပဳကာ မလိုမုန္းတီးမႈ ရန္လိုတိုက္ခိုက္မႈမ်ားကို နည္းလမ္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကသည္။ အတၱမာန အားၾကီးသူူမ်ားအေနနဲ႔ ၄င္းတို႔၏ အယူအဆမ်ားကို ကာကြယ္ဖို႔အေရးမွာ သတၱိရွိေသာ္လည္း မိမိရဲ့ကိုယ္ပိုင္အယူအဆအမွားကို ျပန္လည္တိုက္ခိုက္၊ ျပင္ဆင္ေရးမွာေတာ့ သူရဲေဘာေၾကာင္ ေနတတ္ၾကသည္။
လူးလြန္႔ၿပီးမွသာ သြားတတ္သည့္ ေႁမြ၏ ခႏၶာကိုယ္အတြင္းသို႔ တုတ္္ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္း အလ်ားလိုက္လွ်ိဳသြင္းလိုက္ပါက ၄င္းေႃမြအဖို႔ ေရွ႕သို႔ခရီးဆက္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့သကဲ့သို႔ မာနတုတ္ေခ်ာင္း နက္နက္နဲနဲစူး၀င္ေနသူမ်ားနဲ႔ မတူညီသည့္ သေဘာထားယူဆခ်က္မ်ားကို ေျပလည္မႈရေရး ေစ့စပ္ညိွႏိုင္း ေဆြးေႏြးၾကရာမွာလည္း ခရီးပန္းတိုင္ေရာက္ေရး အလြန္ခဲယဥ္းလွေပသည္။ အေၾကာင္းကေတာ့ အေပးအယူ အေလွ်ာ့အတင္း မလုပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မာနတုတ္ေခ်ာင္းက တင္းခံေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
အုပ္စုႏွစ္စုအၾကား မတူညီသည့္ သေဘာထားမ်ားကို ရင္ၾကားေစ့ေရး ႀကိဳးပမ္းၾကရာတြင္ အတၱသမားတို႔၏ တစ္ဖက္အုပ္စုအေပၚ အျမင္မွားေနသည့္ သေဘာထားႏွင့္ မိမိအုပ္စု၏လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားသည္သာ အမွန္အျဖစ္ ယူဆတတ္သည့္ တယူသန္သေဘာထားမွာလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ အဟန္႔အတားျဖစ္ေစသည္။ တခါတရံတြင္မူ အတၱမာန ျပင္းထန္သည့္ ေခါင္းေဆာင္အခ်ိဳ႕သည္ မိမိတို႔၏ အေတြးအျမင္ေတြ ေ၀၀ါးသြားမွာကို စိုးရိမ္သည့္အတြက္ တဖက္လူ၏ ထင္ျမင္ခ်က္ကို ထည့္မစဥ္းစာတတ္ၾကေပ။ ဒီထက္ဆိုးသည္မွာ တစ္ဖက္အုပ္စုအေပၚ အထင္မွား အျမင္မွားျဖစ္ေအာင္ မိမိ၏ေနာက္လိုက္မ်ားကို မ်က္မွန္စိမ္းတပ္ေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအျပဳအမူသည္လည္း အုပ္စုႏွစ္ခုအတြက္ ေစ့စပ္ေရးလုပ္ရာတြင္ ေကာင္းသည့္ လကၡဏာမဟုတ္ေပ။
ထို႔အျပင္ မိမိအုပ္စုအတြင္း ၿပိဳကြဲသြားမည့္ကို စိုးရိမ္သည့္အတြက္ မိမိအယူအဆ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို မွားေနမွန္းသိပါလွ်က္ မျပင္ဆင္ႏိုင္၊ မခ်ျပႏိုင္၊ မေ၀ဖန္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ထိန္ခ်န္ျခင္း၊ စိစစ္ျဖတ္ေတာက္ျခင္းမ်ားကို မိမိကပင္ ျပန္လည္၍ လုပ္ေဆာင္ေလ့ရွိတတ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ၊ စည္းလံုးညီညြတ္ေရး၊ သာယာ၀ေျပာေရး ၊ တိုးတက္ၾကီးပြါးေရး စသည့္ စကားလံုးမိႈင္းမ်ားကိုမူ ႏႈတ္ဖ်ားမွ မခ်ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မိမိတို႔အုပ္စုအတြင္း တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္လွ်က္ရွိတတ္ၾကသည္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ထိပ္ပိုင္း အတၱမာန ၀ါဒရွင္ႀကီးတို႔သည္သာ အက်ိဳစီးပြါးမ်ားကို ရရွိခံစားသြားၾကရျပီး ႏွစ္ဖက္လက္ေအာက္ ငယ္သားတို႔သည္သာလွ်င္ အစေတးခံ သားေကာင္မ်ား ျဖစ္သြာၾကရရွာသည္။
ယင္းျဖစ္စဥ္မ်ားနဲ႔ပတ္သက္၍ ခပ္ေ၀းေ၀းသို႔ သြားၿပီး သုေတသန ျပဳလုပ္ေနစရာပင္ မလိုပါ၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖစ္ပြါးလာခဲ့သည့္ ျမန္မာျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္စဥ္က သက္ေသခံလွ်က္ရွိေနေပလိမ့္မည္။ တဖန္ အတၱမာန၀ါဒရွင္မ်ားတုိ႔ရဲ့ သီးျခား၀ါဒ၊ ဂိုဏ္းဂဏစြဲ၊ ပုဂၢိဳလ္စြဲ၀ါဒအရ သူက ဘာလူမ်ိဳး ၊ ဘယ္ဘာသာ စသည္ျဖင့္ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာယံုၾကည္မႈ၊ ယဥ္ေက်းမႈအရ ခြဲျခားလိုက္ျခင္းကသည္ပင္ မိမိကိုယ္ကို္အစပ်ိဳးၿပီး အျခားကမၻာေလာကမွ သီးျခားခြဲထြက္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ၄င္းအျမင္က်ဥ္းေျမာင္းမႈ၏ရလာဒ္အျဖစ္ မိမိအတြက္ အေနပါက်ဥ္းသြားရျခင္း အက်ိဳး အျမတ္ထြက္ေပလိမ့္မည္။ တနည္းအားျဖင့္ဆိုရေသာ္ မိမိကိုယ္တိုင္သည္ပင္ မိမိရဲ့အတၱႏွင့္ မာနတို႔ရဲ့ လက္တြင္းသို႔ သက္ဆင္းက်ေရာက္ေနသည့္ သားေကာင္ပမာျဖစ္ေနသည္။
အက်ိဳးဆက္တစ္ခုအေနျဖင့္လည္း မိမိရဲ့ အတၱဆန္ဆန္လုပ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္ မိမိႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသည့္ တိုင္းျပည္၊ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ အဖြဲ႔အစည္း၊ ယဥ္ေက်းမႈ စသည္တို႔၏ ဂုဏ္သိကၡာမ်ားကိုပါ ထိခိုက္နစ္နာရသည္အထိိ ျဖစ္ရတတ္ေပသည္။ ယင္းကို မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ဟု ေခၚၾကမည္ေလာ၊ မ်က္စိတစ္ဖက္ကန္း မ်ိဳးခ်စ္စိတ္သာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ျမတ္ဗုဒၶသည္ အတၱ၀ါဒလႊမ္းမိုးသည့္ ေခတ္ကာလၾကီးတြင္ အနတၱ၀ါဒဟု ေႂကြးေၾကာ္ကာ ေပၚထြက္လာခဲ့သည္။
မာန္မာနအရာတြင္လည္း သူမတူေအာင္ေထာင္လႊားႏိုင္သည့္ မင္းမ်ိဳး မင္းႏြယ္အေနထားမွာ ရွိေနပါလွ်က္ မာန္မာန ခ်ိဳးႏွိမ္ေၾကာင္းလမ္းစဥ္ကိုသာ ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္။ မိမိကိုယ္တိုင္ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့သည့္ က်ိဳးရွိေကာင္းမြန္သည့္ လမ္းေၾကာင္းကို မိမိ၏ေနာက္လိုက္တို႔အား ခ်ျပကာ က်င့္သံုးေစခဲ့သည္။ အဆိုပါလမ္းေၾကာင္းမွာ ဖန္ဆင္းထားသည့္ လမ္းေၾကာင္းမဟုတ္ပဲ ရွာေဖြေတြ႔ရွိထားသည့္ လမ္းစဥ္သာျဖစ္သည္။ ယင္းသည္ သဘာ၀အမွန္တရား ဓမၼပင္ျဖစ္သည္။ ၄င္းရွာေဖြေတြ႔ရွိထားသည့္ လမ္းစဥ္အတိုင္း လိုက္နာက်င့္သံုးသူကို ဗုဒၶဘာသာ၀င္အျဖစ္ ေခၚဆိုရေလသည္။
၀မ္းနည္းစရာေကာင္းသည္မွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အမ်ားစုရွိသည့္ ျမန္မာျပည္တြင္းနွင့္ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာျပည္ဖြားမ်ား အၾကားမွာ အုပ္စု၊ အဖြဲ႕အစည္း၊ လူမ်ိဳးစု စသည္အားျဖင့္ အုပ္စုတစ္ခုနဲ႔ တစ္ခုတို႔အၾကား အမွားနဲ႔ အမွန္ အျပန္အလွန္ အျပစ္ဖို႔ကာ အတၱ မာနစစ္ပြဲႀကီးမ်ားဆင္ႏြဲေနၾကသည္။ ဒီလိုျဖစ္ရတာဟာ ေခတ္နဲ႔ စနစ္ဆိုးတို႔၏ အေမြဆိုးေၾကာင့္ဟု အျပစ္ဆိုေကာင္း ဆိုၾကေပလိမ့္မည္။ မွန္သင့္သေလာက္မွန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ လူသားတိုင္း အတိတ္ရဲ့ ေခတ္နဲ႔စနစ္ဆိုးတို႔၏ အျပဌာန္းခံမ်ားမျဖစ္သင့္ၾကသလို မိမိကိုယ္တိုင္ကလည္း အနာဂတ္မ်ိဳးဆက္သစ္တို႔အတြက္ စနစ္ဆိုး အေမြးဆိုးမ်ားကို ေပးေ၀ငွသူမ်ား မျဖစ္သင့္ၾကေပ။
အတိတ္ကခ်န္ထားရစ္ခဲ့သည့္ စနစ္ဆိုးမ်ားကို မိမိေခတ္တြင္ ျပဳျပင္လိုသည့္ အသိစိတ္မ်ိဳးရွိသင့္ၾကေပသည္။ ျပႆနာ၏ ျဖစ္စဥ္အမ်ားစုမ်ားကို ေလ့လာၾကည့္ပါက သက္ဆို္င္ရာအုပ္စု အဖြဲ႔အစည္း နာမည္မွ်သာ ကြာျခားေကာင္း ကြာျခားေပလိမ့္မည္၊ သို႔ေသာ္ အႏွစ္သာရအရ အမူအက်င့္အားျဖင့္ ဒီပုတ္ထဲက ဒီပဲေတြၾကီးျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ၾကရေပလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အမည္နာမႏွင့္ ေခါင္းစဥ္အစြဲ ျပင္းထန္မႈမ်ားကိုေလွ်ာ့ခ်ၿပီး အမွားအမွန္ကို ခြဲျခား သိျမင္ႏိုင္ၾကမည္ဆိုပါလွ်င္ ျပႆနာ၏ ရာခိုင္ႏႈန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေျဖရွင္းၿပီးသားျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ယူဆမိသည္။
နိဂံုးခ်ဳပ္အေနနဲ႔ မွတ္သားလိုက္နာဖြယ္ ဟိႏၵဴဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ရာမာခရစ္ရွနာ ၏ စကားေလးျဖင့္ ဤေဆာင္းပါးကို အဆံုးသတ္အပ္ပါသည္။ “ဇာတ္အနိမ့္အျမင့္ အတန္းအစားဆိုသည္မွာ လူတို႔၏ သညာသာျဖစ္သည္။ ဇာတ္အနိမ့္အျမင့္ထက္ ေစတနာအနိမ့္အျမင့္ ေ႐ြးတာက ပိုၿပီးသဘာ၀က်ပါတယ္”။
(အရွင္ဥကၠ႒)
