"ျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ မိုက္ေနာင္တႏွင့္ ပူပန္ရေသာအလုပ္မ်ဳိးသည္ မေကာင္းေပ။
ယင္းမေကာင္းေသာ အလုပ္၏ အက်ဳိးကို မ်က္ရည္ႀကီးငယ္ ငိုယိုကာျဖင့္ ဘဝသံသရာ တေလွ်ာက္လံုး ခံစားရတတ္သည္။ "
ဓမၼပဒ (၆၇) ကႆက ဝတၳဳ
ရဟတ္ယဥ္ျဖင့္ ေနျပည္ေတာ္၀န္းက်င္ လွည့္လွည္၍ ႏွစ္သစ္ဦးမဂၤလာ အႏၲရာယ္ကင္းပရိတ္တရားေတာ္ရြတ္ပြားသရဇၥ်ယ္ပရိတ္ေရမ်ားျဖင့္ ဖ်န္းပက္ေမတၱာပို႔သ
၂၀၁၀ ဧၿပီလ ၁၈ ရက္ေန႔ ေၾကးမံုသတင္းစာပါ သတင္းေခါင္းစဥ္ေလးပါ။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ။
ရဟတ္ယဥ္+++ေနျပည္ေတာ္၀န္းက်င္++အႏၲရာယ္ကင္းပရိတ္ေတာ္+++ပရိတ္ေရ+++ေမတၱာပို႔သ
ဖ်က္ခနဲဆိုသလိုဆရာႀကီးဦးေရႊေအာင္ေရးသားျပဳစုခဲ့ေသာ ဓမၼပၸဒစာအုပ္ပါ ယမကဝဂ္မွ စကၡဳပါလမေထရ္ အေၾကာင္းမွ စာပိုဒ္တစ္ပိုဒ္ကို သြားသတိရမိသည္။ ျမတ္ဗုဒၶ၏အလိုေတာ္အတိုင္း အက်င့္သီလဘာ၀နာကို ထက္သန္ခိုင္မာေသာ အဓိဌာန္ျဖင့္ က်င့္ႀကံေနထိုင္သြားေသာ ရဟန္းျမတ္စကၡဳပါလမေထရ္ျမတ္ႀကီး၏ ျမင့္ ျမတ္သူတို႔၏က်င့္စဥ္ကား ေလးစားၾကည္ညိဳဖြယ္ပင္ျဖစ္သည္။
အဓိဌာန္ႏွင့္ က်င့္စဥ္ကို ခိုင္ခိုင္မာမာယံုၾကည္စြာ သီလမပ်က္ က်င့္ႀကံခဲ့ေသာ စကၡဳပါလ မေထရ္ျမတ္ႀကီးလမ္းခရီး၌ ေဘးကင္းရန္ကင္းစိမ့္ေသာငွာ ညီေတာ္စူဌပါလသူႂကြယ္က တူေတာ္ပါလိတကို သာမေဏျပဳေစၿပီး ထည့္ေပး လိုက္သည္။
ယူဇနာတစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ေ၀းရာသာ၀တၳိျပည္ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္သုိ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္လာၾကရာလမ္းတြင္ ထင္းေခြေနေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္ႏွင့္ သာမေဏတို႔ ေမွာက္မွားၾက၏။
ယခုပင္သီခ်င္းသံၾကား၏။ ယခုပင္သီခ်င္းသဲေပ်ာက္၏။ သာမေဏသည္လည္း ၾကာျမင့္၏။ သာမေဏႏွင့္အမ်ိဳး သမီးငယ္တို႔သည္ ေမွာက္မွားျခင္းျဖစ္တန္ရာ၏။ သာမေဏသည္လည္း သီလပ်က္စီးျခင္း ျဖစ္တန္ရာ၏ဟူ၍ စကၡဳပါလမေထရ္ ဆင္ျခင္မိ၏။
သာမေဏသည္ မိမိကိစၥၿပီး၍ ဦးရီးေတာ္ထံျပန္လာကာ ေရွ႕ခရီးဆက္ရန္ေလွ်ာက္ထားသည္။ စကၡဳပါလမေထရ္ သည္ တူသာမေဏအား မိမိ၏ေတာင္ေ၀ွးကို မကိုင္မခံႏွင္ထုတ္၏။ သာမေဏကမူ မ်က္စိႏွစ္ဖက္ကြယ္ေန ေသာ ဦးရီးေတာ္မေထရ္သည္ ေတာအုပ္အလယ္၌ ဒုကၡေရာက္မည္ကို စိုးရိမ္ၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးေတာင္းပန္ေလွ်ာက္ ထား၏။ စကၡဳပါလမေထရ္က လံုး၀ခြင့္မျပဳေသာေၾကာင့္ သာမေဏသည္ ႀကီးစြာ ေသာ ေနာင္တျဖင့္ ငိုေႂကြး ျမည္တမ္းလွ်က္ ခြဲခြာၾကရေလ၏။ ကိုယ္က်ိဳးကိုယ့္စီးပြားကိုငဲ့၍ကိုယ္က်င့္သိကၡာမေကာင္းသူမ်ားအား လ်စ္လွ်ဴ႐ွဳထားျခင္းႏွင့္ မိမိတို႕ယံုၾကည္လိုက္နာေနေသာလမ္းစဥ္မ်ားမွ ေသြဖယ္ျခင္းသည္ ျမင့္ျမတ္သူတို႔၏ က်င့္စဥ္မဟုတ္၍ စကၡဳပါလမေထရ္က နမူနာျပ ၏။
စကၡဳပါလမေထရ္ျမတ္သည္ အသက္ကိုတန္ဖိုးမထား၊ ေလာက၌ဓမၼထြန္းကားေရးကိုသာ တန္ဖိုးထား၏။ နတ္သုဓာတစ္တင္းခြဲ၌ မစင္တစ္ပဲ အေရာမခံႏိုင္သူျဖစ္၏။ ေရွးသူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ က်င့္စဥ္ကား ၾကည္ညိဳေလး စားဖြယ္အလြန္ေကာင္းလွေပသည္။
အမွန္အားျဖင့္ လူ႔သမိုင္းဟူသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အေတြးႏွင့္အျမင္တို႔က ခင္းေပးေသာ လမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္ ေနၾကရေသာ
“ ဘ၀ခရီးသည္တို႔၏ ခရီးသြားမွတ္တမ္း ” သာ ျဖစ္ပါ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ အစုန္လမ္းႏွင့္အဆန္လမ္း(သို႔)လမ္းမွားႏွင့္လမ္းမွန္ကိုေရြးရာတြင္ ေလာက၌ “ ဓမၼ ” ထြန္းကားေရး အတြက္ က်ေရာက္သမွ်ေသာ ေလာကဓံတရားမ်ားကို ႀကံ့ႀကံ့ခံကာ ျပတ္ျပတ္ထင္ေသာရည္မွန္းခ်က္၊ မဆုတ္မ နစ္ေသာ ႀကိဳးပမ္းမႈ၊ ခိုင္မာေသာစိတ္ဓါတ္၊ လံုေလာက္ေသာဥာဏ္ပညာတို႔ျဖင့္ အသက္ကိုပင္မငဲ့ကြက္ဘဲ လမ္း မွန္ကိုေရြး၍ ဘ၀ခရီးေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ စကၡဳပါလမေထရ္၏ အေတြးမွန္ ( သမၼာသကပၸ ) ႏွင့္ အျမင္မွန္ ( သမၼာဒိဌိ ) ကို အစဥ္တစိုက္ေလးစားၾကည္ညိဳႏွလံုးသြင္းထိုက္ေပသည္။
"ေယာက္်ားသည္ အစြမ္းသတၱိမရွိ၊ အမ်ိဳးယုတ္၏၊ နည္းေသာ ပညာရွိ၏၊
ၾကီးက်ယ္စြာေသာမင္း၏ အျဖစ္ကို ရေသာ္ တခဏျခင္းျဖင့္ေဖာက္ျပန္၏၊ ပရိသတ္ကို ဖ်က္ဆီး၏၊
ထိုသို႔ မထိုက္တန္ေသာ မင္းဆိုးမင္းညစ္အား
ျပည္သူတို႔က ညွဥ္းဆဲ ႏွိပ္စက္ရာသည္။ ျပည္သူတို႔က အျပစ္ ဒဏ္ခတ္ရသည္။
ျပည္သူျပည္သားတို႔သည္ ဥပေဒႏွင့္အညီ မအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ အုပ္စိုးသူ မင္းတို႔ကို အျပစ္ဒဏ္ ေပးရမည္။
ထို႔အျပင္္
မင္းကဲ့သို႔မက်င့္၊ ဓားျပကဲ့သို႔က်င့္ေသာ မင္းဆိုးမင္းယုတ္အားလည္း အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ကို မျပဳရာ”
မိလိႏၵပဥွာ
ေက်ာင္းသားတစ္ဦး
၁၉.ဧျပီလ.၂၀၁၀
ေပးပို႔လာသူ ညီငယ္အလင္းဆက္...
