လူသာဆံုးတယ္ က်န္တာမရံႈးတ့ဲ သားဂ်ာနယ္ေက်ာ္
လူသာဆံုးတယ္ က်န္တာမရံႈးတ့ဲ သားဂ်ာနယ္ေက်ာ္
္
ဦးမိုးဟိန္း (သားဂ်ာနယ္ေက်ာ္)သည္ ၂၃.၉.၂၀၁၀ (ၾကာသပေတး) ေန႔ နံနက္ (၉း၀၀) နာရီအခ်ိန္တြင္ တစ္ဘ၀ခႏၶာကို စြန္႔ပစ္၍ ကမာၻေျမျပင္မွ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။ ဆရာမိုးဟိန္း၏ ရုပ္ခႏၶာအား ေရႊဂံုတိုင္အထူးကုေဆးရံုႀကီး (SSC)ုမွ ေရေ၀းသုႆန္ အေအးခန္းသို႔ နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)က သြားေရာက္ သယ္ေဆာင္ေပးခဲ့ပါသည္။္
ဦးမိုးဟိန္း (သားဂ်ာနယ္ေက်ာ္)သည္ ဖခင္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္ + ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလးတို႔၏ သားကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာတစ္ဦးျဖစ္သည့္အျပင္ ျမင္းၿခံၿမိဳ႕ မဟာပရိတၱ ေစတီေတာ္ျမတ္ တည္ထားရာတြင္ အလွဴရွင္မ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းဦးေဆာင္ခဲ့သူ တစ္ဦးလည္းျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ေမၿမိဳ႕စည္သာရပ္၌လည္း ဒဟတ ္စံျပပရဟိတပ်ိဳးခင္းကိုလည္း တည္ေထာင္ထားေသာ ပရဟိတလုပ္ငန္းက ိုဦးေဆာင္မ်ိဳးေစ့ခ်ေပးခဲ့သူ တစ္ဦးလည္းျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ကမာၻေအးကုန္ ေျမရွိပရိယတိၱသာသနာ့ တကၠသိုလ္တြင္လည္း သံဃာေတာ္မ်ားအား အဂၤလိပ္စာကို ပညာဒါနအျဖစ္ သင္ၾကားေပးခဲ့သူ တစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေသာစာေပ၊ ပညာဒါန၊ ပရဟိတလုပ္ငန္း၊ သာသနာ ျပဳလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ ေပးဆပ္ခဲ့သူ တစ္ဦးအေနႏွင့္ မရဏမင္းအား စိန္ေခၚခဲ့ၿပီး ကမာၻေျမျပင္ေပၚ တြင္က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ လူသားမ်ားအား “မွာပါရေစ … ေျပာပါရေစ” ဟုမွာတမ္းေျခြကာ မရဏမင္းဆ ီေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး လိုက္သြားၿပီ ျဖစ္ေတာ့သည္။
“ မွာပါရေစ … ေျပာပါရေစ ”
(၁)
ကိုယ္ေသရင္ မငိုနဲ႔၊ပါးစိုရံုရွိမွာေပါ့။
သပိတ္မသြတ္နဲ႔လြတ္ၿပီးသား၊ ကၽြတ္ၿပီးသား။
ထမင္းမထုတ္နဲ႔၊သိုးစာ၊ ပုပ္စာ၊ ျဖဳန္းတီးစာ။
အိုးမခြဲနဲ႔၊ အိုးမလိုဘာကိုမွ ကိုယ္မစြဲဘူး။
အပြင့္အခက္ယူမသြားနဲ႔၊ ျပန္လိုက္ရမယ့္ အစားမဟုတ္ဘူး။
ရက္လည္၊ လလည္၊ ႏွစ္လည္
ဘာကိုမွ မလည္နဲ႔၊သံသရာႀကီးမွာလည္ခဲ့သူ။
(၂)
ကိုယ္ေသရင္ မငိုနဲ႔ႀကိဳႀကိဳၿပီးေသထားသူ။
“ဘုရားရွင္ရဲ႕ဂုဏ္ေတာ္”ကိုျမတ္ႏိုးပူေဇာ္ရင္း
အႀကိမ္ႀကိမ္ အေသရင္းထားသမို႔မရဏမင္းဆီေပ်ာ္ေပ်ာ္သြားမွာ။
ၿပီးေတာ့ ေျပာပါရေစ -
သာသနာ၊ စာေပ၊ ပရဟိတ
လုပ္လက္စေတြကိုဆက္လုပ္ဖို႔၊
ေဟာဒီခ်စ္ရတဲ့ မိခင္ေျမကို
ျပန္လာခဲ့မယ္မုခ်။
ဒီေတာ့ ကိုယ္ေသရင္ မငိုနဲ႔၊ေျဖသာစမ္းပါ၊ ၿပံဳးစမ္းပါ
လူသာဆံုးတာက်န္တာမရံႈးဘူး။
မွာခဲ့ၿပီ၊ ေျပာခဲ့ၿပီေနာ္၊ ဒါပါပဲ။ ။
မိုးဟိန္း (သားဂ်ာနယ္ေက်ာ္)
ယေန႔ ၂၅.၉.၂၀၁၀ (စေန) ေန႔ နံနက္ (၁၀း၀၀) နာရီအခ်ိန္တြင္ ေရေ၀းသုႆန္၌ နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)က အလွဴမီနီယမ္ မွန္ေခါင္းျဖင့္ စ်ာပနအခမ္းအနား ျပင္ဆင္ေပးကာအသင္းသူ/သားမ်ားတို႔မွ မီးသၿဂၤဳိလ္ျခင္းအခမ္းအနားကိုက်င္းပေပးခဲ့ပါသည္။ ယင္းအခမ္းအနားတြင္ က်န္ရစ္သူ မိသားစု၀င္မ်ားႏွင့္ အတူ ႏိုင္ငံေရးေလာကမွ လူပုဂိၢဳလ္မ်ား၊ စာေပေလာကမွ ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာမ်ား၊ ပရဟိအဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွ လူမႈေရးသမားမ်ားစံုညီစြာလာေရာက္ၾကသည္။
လူသားမ်ားအတြက္ လိုအပ္ေသာသာသနာေရး၊ ပညာေရး၊ အက်ိဳးျပဳ ကဗ်ာ/စာေပႏွင့္ ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ားကို ေနာက္ဆံုးထြက္သက္အထိ ေပးဆပ္သြားေသာ ဆရာဦးမိုးဟိန္း (သားဂ်ာနယ္ေက်ာ္) တစ္ေယာက္ “လူသာဆံုးတယ္ က်န္တာမရံႈး” ဟုဆရာက ေျပာခဲ့ေသာ္လည္း ဤကဲ့သို႔ ျမင့္ျမတ္ေသာ လူသားတစ္ဦး ကမာၻေျမျပင္မွ ထြက္ခြာသြားျခင္းသည္ “လူသာဆံုးတယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္ေတာ့ အစားထိုးမရတဲ့ ဆံုးရႈံးမႈတစ္ရပ္ပင္” ျဖစ္ေတာ့သည္။
ဆရာေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း “ေဟာဒီခ်စ္ရတဲ့မိခင္ေျမကို ျပန္လာခဲ့မယ္ မုခ်” ဆိုတဲ့ စကားရပ္ အတိုင္းကမာၻေျမျပင္ရွိ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သက္ရွိ ထင္ရွားရွိေနဆဲအခ်ိန္၌ ဆရာျပန္ အလာကို ေစာင့္စားလွ်က္ . . . . ။
ကိုယ္ေသရင္ မငိုနဲ႔၊ပါးစိုရံုရွိမွာေပါ့။
သပိတ္မသြတ္နဲ႔လြတ္ၿပီးသား၊ ကၽြတ္ၿပီးသား။
ထမင္းမထုတ္နဲ႔၊သိုးစာ၊ ပုပ္စာ၊ ျဖဳန္းတီးစာ။
အိုးမခြဲနဲ႔၊ အိုးမလိုဘာကိုမွ ကိုယ္မစြဲဘူး။
အပြင့္အခက္ယူမသြားနဲ႔၊ ျပန္လိုက္ရမယ့္ အစားမဟုတ္ဘူး။
ရက္လည္၊ လလည္၊ ႏွစ္လည္
ဘာကိုမွ မလည္နဲ႔၊သံသရာႀကီးမွာလည္ခဲ့သူ။
(၂)
ကိုယ္ေသရင္ မငိုနဲ႔ႀကိဳႀကိဳၿပီးေသထားသူ။
“ဘုရားရွင္ရဲ႕ဂုဏ္ေတာ္”ကိုျမတ္ႏိုးပူေဇာ္ရင္း
အႀကိမ္ႀကိမ္ အေသရင္းထားသမို႔မရဏမင္းဆီေပ်ာ္ေပ်ာ္သြားမွာ။
ၿပီးေတာ့ ေျပာပါရေစ -
သာသနာ၊ စာေပ၊ ပရဟိတ
လုပ္လက္စေတြကိုဆက္လုပ္ဖို႔၊
ေဟာဒီခ်စ္ရတဲ့ မိခင္ေျမကို
ျပန္လာခဲ့မယ္မုခ်။
ဒီေတာ့ ကိုယ္ေသရင္ မငိုနဲ႔၊ေျဖသာစမ္းပါ၊ ၿပံဳးစမ္းပါ
လူသာဆံုးတာက်န္တာမရံႈးဘူး။
မွာခဲ့ၿပီ၊ ေျပာခဲ့ၿပီေနာ္၊ ဒါပါပဲ။ ။
မိုးဟိန္း (သားဂ်ာနယ္ေက်ာ္)
ယေန႔ ၂၅.၉.၂၀၁၀ (စေန) ေန႔ နံနက္ (၁၀း၀၀) နာရီအခ်ိန္တြင္ ေရေ၀းသုႆန္၌ နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)က အလွဴမီနီယမ္ မွန္ေခါင္းျဖင့္ စ်ာပနအခမ္းအနား ျပင္ဆင္ေပးကာအသင္းသူ/သားမ်ားတို႔မွ မီးသၿဂၤဳိလ္ျခင္းအခမ္းအနားကိုက်င္းပေပးခဲ့ပါသည္။ ယင္းအခမ္းအနားတြင္ က်န္ရစ္သူ မိသားစု၀င္မ်ားႏွင့္ အတူ ႏိုင္ငံေရးေလာကမွ လူပုဂိၢဳလ္မ်ား၊ စာေပေလာကမွ ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာမ်ား၊ ပရဟိအဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွ လူမႈေရးသမားမ်ားစံုညီစြာလာေရာက္ၾကသည္။
လူသားမ်ားအတြက္ လိုအပ္ေသာသာသနာေရး၊ ပညာေရး၊ အက်ိဳးျပဳ ကဗ်ာ/စာေပႏွင့္ ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ားကို ေနာက္ဆံုးထြက္သက္အထိ ေပးဆပ္သြားေသာ ဆရာဦးမိုးဟိန္း (သားဂ်ာနယ္ေက်ာ္) တစ္ေယာက္ “လူသာဆံုးတယ္ က်န္တာမရံႈး” ဟုဆရာက ေျပာခဲ့ေသာ္လည္း ဤကဲ့သို႔ ျမင့္ျမတ္ေသာ လူသားတစ္ဦး ကမာၻေျမျပင္မွ ထြက္ခြာသြားျခင္းသည္ “လူသာဆံုးတယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္ေတာ့ အစားထိုးမရတဲ့ ဆံုးရႈံးမႈတစ္ရပ္ပင္” ျဖစ္ေတာ့သည္။
ဆရာေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း “ေဟာဒီခ်စ္ရတဲ့မိခင္ေျမကို ျပန္လာခဲ့မယ္ မုခ်” ဆိုတဲ့ စကားရပ္ အတိုင္းကမာၻေျမျပင္ရွိ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သက္ရွိ ထင္ရွားရွိေနဆဲအခ်ိန္၌ ဆရာျပန္ အလာကို ေစာင့္စားလွ်က္ . . . . ။
အကိုၾကီးကိုေက်ာ္သူအား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။
