ဒီသီခ်င္းေလးရဲ႕အဓိပၸါယ္နဲ႕ေလးနက္မွဳမ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၁၉၈၉ ႏွစ္ဆန္းပိုင္း ေလာက္ထဲက စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ခဲ့ျပီးပါျပီ ၊ “ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ျပီ ”လို႔ အာဏာသိမ္းစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက ေသြးစြန္းေနတဲ့ လက္ေတြကမ္းထားျပီး ၾကိဳဆိုသေယာင္လုပ္ ျပေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုက္ပြဲ၀င္အေျခခံပညာေက်ာင္းသားေတြ ၾကားမွာကို ေက်ာင္းျပန္တက္ေရး မတက္ေရး ေဆြးေႏြး ျဖစ္ခဲ့ၾကတာပါ ။
\ဒီမိုကေရစီရရွိေရး-ဒို႔အေရး ၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္က်ဆံုးေရး-ဒို႔အေရး ေၾကြးေၾကာ္ တိုက္ပြဲ ၀င္ရင္း စစ္အာဏာရွင္လက္ ပါးေစေတြရဲ႕ရက္ရက္စက္စက္ပစ္ခတ္မွဳေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ ဖတ္ေတြဟိုတစသည္တစျပန္႔ၾကဲေနေအာင္ ဦးေခါင္းပြင့္ထြက္ က်ဆံုးခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကေရာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းစာမသင္ခ်င္ပဲေနပါ့မလား၊ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ရဲ႕ အနိုင္အထက္ျပဳမွဳကို ရရာလက္နက္ဆြဲကိုင္ျပန္ခံခ်မယ္လို႔ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဖြဲ႕ စည္းျပီး ေတာထဲမွာ အေနဆင္းရဲ အစားဆင္းရဲ၊ မိသားစုေတြနဲ႔လဲတကြဲတျပားျဖစ္၊ ဒုကၡမ်ိဳးစံုခံေနၾကတဲ့ ဆရာ၀န္ေလာင္း ေဆးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ၊ အင္ဂ်င္နီယာေလာင္းစက္မွဳတကၠလိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြ ၊ တျခားတျခားေသာ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔အနစ္နာခံေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ၊ အားလံုးအားလံုးကေရာ စာသင္ခန္းနဲ႔မိဘအရိပ္အာ၀ါသေအာက္မွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးမေနခ်င္ပဲေနမလား ၊ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြရဲ႕စစ္ေၾကာ ေရးစခန္းေတြမွာ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္မွဳ မ်ိဳးစံုခံျပီး ၊ ၾကမ္းခင္းေစ်း အနည္းဆံုး သံုးႏွစ္အမိန္႔ခ်တဲ့ စစ္ခံုရံုးေတြကို ရဲရဲရင့္ရင့္ ရင္ ဆိုင္ျပီး ၊ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲကို ေရာက္ေနၾကတဲ့့ေက်ာင္းသားေတြကေရာ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္ပဲေနပါ့မလား ၊ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ေတြက သူတို႔သူတို႔ေတြကိုမငဲ့ပဲ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ေလာင္းရိပ္ေအာက္က ေက်ာင္းခန္းထဲ ဘယ္လိုခံစားမွဳေတြနဲ႔ ျပန္ ၀င္ထိုင္ၾကမလဲ ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေျခခံပညာ ေက်ာင္းသားေလး ေတြေတာင္ ရဲရင့္ခဲ့ၾကတယ္ ၊ နိုင္ငံေရး မတည္ျငိမ္ပဲ ၊ ျပည္တြင္း ျငိမ္းခ်မ္းမွဳ မတည္ေဆာက္နိုင္ပဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ပညာသင္နိုင္မွာမဟုတ္သလို ေက်ာင္းသား အခြင့္အေရးဆိုတာလ ဆံုးရွံဳးေနဦးမွာပဲ၊ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ေစတနာမပါတဲ့ ဟန္ျပပညာေရးမွာ ေက်ာင္းတက္ျပီး ဘြဲ႕ေတြရလဲ ဘာမွလဲျဖစ္လာမွာ မဟုတ္တဲ့အတူ ျပည္သူေတြ အတြက္ ဆံုးခန္းတိုင္တိုက္ပြဲ၀င္မယ္၊ ေသြးညွီနံ႔ေတြ လႊမ္းေနမဲ့ စစ္၀ါဒီေတြဖြင့္တဲ့ ေက်ာင္းခန္းထဲ ငါတို႔ျပန္မထိုင္ ေတာ့ဘူးလို႔ အေျခခံပညာ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ(အကသ) မွာပါတဲ့သူေတြ အမ်ားစု ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္ ။
“၁၉၃၆ခုႏွစ္မွာ ဖြဲ႔စည္းတည္ေထာင္ ဂုဏ္ေရာင္ ၀င္းလက္ခဲ့တဲ့ ဗမာနိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသား သမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဟာ ၊ ေဖါက္ျပန္တဲ့အစိုးရ အဆက္ဆက္ကို သမိုင္းစာမ်က္နွာထက္မွာ ထင္ဟတ္ေပၚလြင္ေနေအာင္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတယ္ ၊ တိုက္ ပြဲ၀င္ေနၾကစဲပါ ၊ အာဇာနည္ေထာင္ေသာင္းတို႔ရဲ႕နီေမာင္း၀င္းလက္တဲ့ေသြးစက္ေတြဟာ သမိုင္းေက်ာက္စာတိုင္အျဖစ္ ေမာ္ကြန္းတြင္ရစ္မွာမုခ်ပါပဲ ၊ ၁၉၈၈ခုနွစ္ ဒီမိုကေရစီေတာင္းဆိုမွဳအေရးေတာ္ပံုၾကီးအတြင္းမွာ သူရဲေကာင္းပီသစြာက်ဆံုးခဲ့ ရရွာေသာ အာဇာနည္ရဟန္းရွင္လူျပည္သူအေပါင္းတို႔ကိုဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ မျပီးဆံုးေသးသည့္ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရး ၾကီးကို ေအာင္ပြဲရရွိသည္အထိ ဆက္လက္တိုက္ပြဲ၀င္သြားပါမည္ဟုအဓိဌာန္ျပဳရင္း” ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၊ ယံုၾကည္ခ်က္အတိုင္း သာခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္ ။
အဲဒီအခ်ိန္ေပၚထြက္လာတဲ့“အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ပါလို႔ စိတ္မေကာင္းစြာေျပာရင္း စာသင္ခန္းအတြင္း ၀တၱရားအရ ၀င္ထိုင္ ဒါကိုငါတို႔နားလည္ခြင့္လႊတ္နိုင္ပါတယ္ ၊ ဒါေပမဲ့ ထံုးနံ႔သင္းတဲ့ပန္းခင္းကိုျဖတ္ ရည္းစားထားဘို႔ေက်ာင္းျပန္တက္ ၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔ကခြင့္လႊတ္သည့္တိုင္ ရာဇ၀င္ကခြင့္မလႊတ္သေရြ႕ သူတို႔ဟာ သမိုင္းမွာသစၥာေဖါက္ေတြျဖစ္သြား မွာပဲ ၊ ငါတို႔ထဲကတခ်ိဳ႕ဟာ ကိုယ့္အရိုးကိုယ္ေလွနံအျဖစ္ထြင္းထု ကိုယ့္အသားကိုယ္ေလွရြက္အျဖစ္စပ္ခ်ဳပ္ ကိုယ့္ေျခလက္ ကိုယ္ေလွာ္တက္အျဖစ္အသံုးျပဳေလွာ္ခတ္လို႔ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးနဲ႔ငါတို႔ၾကား ျခားေနတဲ့ေသြးပင္လယ္ၾကီးကို ျဖတ္ကူးေန ၾကျပီ”ဆိုတဲ့ ေရႊဖုန္းလူရဲ႕“ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္”ကဗ်ာစာသားေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုခိုင္မာအားတက္ေစခဲ့သလို ေက်ာင္းသြား တက္ၾကည့္ျပီးမွ ျပန္ထြက္လာခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕“သူငယ္ခ်င္း..မင္းဟာ..ပကတိျငိမ္ဆိပ္..အိပ္မက္မရွိတဲ့ညေတြ ထဲမွာလွဲေလ်ာင္း… မင္းအေလာင္းမွာဒါဏ္ရာေတြနဲ႔… မင္းထိုင္ခဲ့တဲ့… .စာသင္ခန္းထဲကခံုကေလး… ငါေငးရင္း မ်က္ရည္က်…. သိပ္သတိရေနတယ္ သူငယ္ခ်င္း” ဆိုတဲ့ကဗ်ာေလးကလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရင္ကိုထိရွ ၊ စစ္အာဏာရွင္ေတြျငွိမ္းမရေတာ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွလံုးသားထဲက မီးစတစ္စပါပဲ ။
ကၽြန္ေတာ္ေထာင္ကလြတ္ေတာ့လဲ စိတ္ပညာနဲ႔ကတစ္ဘြဲ႔၊ တိုင္းရင္းေဆးသိပၸံကသမားေတာ္ဘြဲ႔ကတစ္ဘြဲ႔၊ဘြဲ႔ႏွစ္ခုေတာင္ရ ထားတဲ့အေမက ရပ္ကြက္ထဲကအလုပ္သြားသူေတြရဲ႕ ေက်ာင္းေနအရြယ္မဟုတ္ေသးတဲ့ကေလးေတြကို အိမ္မွာထိမ္းေပး တဲ့အလုပ္လုပ္ေနရသလို ၊ သခြားသီးစိတ္ေလးေတြတုတ္ထိုး၊ အာလူးျပဳတ္တုတ္ထိုး ၊ အခ်ဥ္ေရနဲ႔တို႔စားရတာမ်ိဳးလဲ ညေန ပိုင္းမွာေစ်းဘန္းေလးခ်ေရာင္းေနတာေတြ႔ရေတာ့ အသံုးခ်ခြင့္မရတဲ့အေမ့ပညာေတြအတြက္ႏွေမ်ာမိပါတယ္ ၊ အဲဒီလို ဘ၀ေတြ ကိုယ့္အေမတစ္ေယာက္ထဲမွမဟုတ္ပဲ ၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ပ်က္ေအာင္မတိုက္ဖ်က္နိုင္ခင္ မလႊဲမေသြျမင္ေတြ႔ေန ရဦးမွာပဲဆိုတဲ့အသိကို ထပ္ေလာင္းခိုင္မာေစခဲ့ပါတယ္ ။
ေက်ာင္းသားဘ၀ကိုဆံုးရွံဳး၊ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့လူငယ္ဘ၀ဆိုတာလဲေပ်ာက္ခဲ့ရ၊ မိသားစုဘ၀ဆိုတာပါပ်က္ဆီးခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ ေတာ့္အတြက္ “ေတာ္လွန္ေရးသည္ငါတို႔ေက်ာင္း၊ေတာ္လွန္ေရးသည္ငါတို႔တကၠသိုလ္” ဆိုတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြဆီကရတဲ့ ပညာေတြနဲ႔ ဘ၀ကိုရပ္တည္ရပါတယ္ ၊ အျဖဴအစိမ္းေက်ာင္းသားေလးေတြကိုျမင္တိုင္း ၊တကၠသိုလ္နယ္ေျမေတြနားကေန ျဖတ္သြားတိုင္း (ေယာက္က်ားတန္မဲ့မ်က္ရည္၀ဲရေလာက္ေအာင္)နာက်င္ခံစားရပါတယ္ ၊ ဒါေပမဲ့ ေနာင္တမဟုတ္ပါဘူး ၊ လူ႔ဘာသာဘာ၀ တမ္းတမိတာမ်ိဳးသာပါ ။
ကိုယ့္ခံစားမွဳနဲ႔ကိုယ္ တမင္ေမ့ထားထားတဲ့ ( လူ႔အခြင့္အေရးတရားေတြေဟာခဲ့ဘူးရာ ၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢအေဆာက္ အဦးၾကီးရွိခဲ့ဘူးရာ) ၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပရ၀ုဏ္ထဲကို မလႊဲသာမေရွာင္သာလြန္းလို႔ တေခါက္ေရာက္ခဲ့ရခ်ိန္တခနေလးမွာ ေတာင္ ေပ်ာ္ျပံဳးေနၾကတဲ့ဘြဲ႔ယူသူေတြရဲ႕မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း “ေၾသာ္..သူတို႔ ဘာမွမသိၾကေသးပါလား၊ဒီဘြဲ႔လက္မွတ္ေတြ ဟာ ဂုဏ္တုဂုဏ္ျပိဳင္ဘို႔ကလြဲျပီး သူတို႔အတြက္ဘာမွအသံုးမ၀င္တာသိတဲ့ေန႔ သူတို႔ဘယ္လိုမ်ားခံစားရပါမလဲ” စဥ္းစားမိပါ တယ္ ၊ ေနာက္ကလိုက္ပါလာၾကတဲ့မိဘေတြကိုၾကည့္ျပီး သားအတြက္ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမထဲ၀င္ရမဲ့အစား ေထာင္၀ါဒါ ေတြရဲ႕အေအာ္ေငါက္ခံျပီး ေထာင္၀င္စာခန္းကိုပဲေရာက္ခဲ့ရတဲ့အေမ့အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္ ၊ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္ျပန္ေတြးရင္း ဒီ၀န္းထဲမွာေနာင္ေတာ္ေတြရက္ရက္စက္စက္ပစ္သတ္ခံရဘူးတယ္ဆိုတာ သတိျပန္လည္သြားေတာ့ ေက်ာင္း၀န္းထဲမွာကိုဆက္မေနနိုင္ေတာ့ေအာင္ပါပဲ ၊ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ဘက္ ဘူးသီးေၾကာ္ဆိုင္ထိုင္ရင္းေစာင့္မယ္ေလ ဆိုျပီး ၀န္းအျပင္ထြက္ျပန္ေတာ့လဲ ဒီေနရာကတံတားျဖဴကေနတံတားနီေခၚရေလာက္ေအာင္ ဘက္နက္နဲ႔ထိုး နံပါတ္တုတ္ နဲ႔ရိုက္ခံရတဲ့ေနရာ ၊ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုၾကီးရဲ႕ေသြးစက္သမိုင္းေၾကာင္းက ဒီေနရာေတြကနိဒါန္းပ်ိဳးခဲ့တာ စသျဖင့္ ခံစားမိျပန္ပါေတာ့တယ္၊ ဘယ္သူနားလည္ေပးနိုင္ပါ့မလဲဗ်ာ။
အဲဒီေန႕က အေမ့ဆီတကူးတကန္႔ကိုသြားရင္ဖြင့္ျဖစ္တယ္ ၊ အေမကမ်က္ရည္တ၀ဲ၀ဲအားေပးရွာပါတယ္ ၊“ ေၾသာ္..သားရယ္ မင္းလိုခ်င္ရင္ဘယ္လိုဘြဲ႔မဆိုရနိုင္ခဲ့တာပဲ ၊ ဒီေန႔ေခတ္မွာ အဲဒီဘြဲ႔ေတြက အသံုးမတည့္ပါဘူးလို႔ မင္းကိုယ္တိုင္ ဆံုးျဖတ္ ခဲ့ တာပဲေလ ၊ ေတြးမေနစမ္းပါနဲ႔ ၊ ကိုယ္မွန္တယ္ထင္ရာရဲရဲရင္ဆိုင္စမ္းပါ ၊ ခုမင္းရထားတဲ့ဘြဲ႔ ကအေကာင္းဆံုးပါ ငါ့သားရဲ႕ .. ရွစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ိဳးဆက္ ၊ တိုက္ပြဲ၀င္ေက်ာင္းသား ၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားဆိုတဲ့ဘြဲ႔ေတြ ငါ့သား ရထားတာပဲ၊ ဒီ့ထက္ဘယ္ဘြဲ႔က အေမ့ကိုပိုဂုဏ္ရွိေစမွာလဲ ၊ မင္းအေဖလဲ ဒါကိုပဲေက်နပ္ေနတာပါ” တဲ့ ၊ ဆပ္ခြင့္မၾကံဳခဲ့တဲ့ အေမ့ေက်းဇူးေတြထဲမွာ အဲဒီ အားေပးစကားက အၾကီးဆံုးမ်ား ျဖစ္မလားေတာင္ ထင္မိပါရဲ႕ဗ်ာ ။
ခုလဲ့ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုၾကီးျဖစ္ခ်ိန္မွာအေျခခံပညာေက်ာင္းသားေတြျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အသက္က ၃၇-၃၈ ေတြ ျဖစ္ၾကေပမဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အေနျဖင့္သာ ေတာ္လွန္ေရးတာ၀န္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ေနဆဲပါ ၊ စစ္အာဏာရွင္ ေတြကလိသလို ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔မွာ ေခါင္းျဖဴသြားက်ိဳးအဖိုးၾကီးအရြယ္ေတြလဲ ေက်ာင္းသားေတြအျဖစ္တကယ္ရွိေနတာ ပါ ၊ ေက်ာင္းသားကရိုးသားတယ္ ၊ ျပည္သူကိုေရွ႕ကအေသခံဦးေဆာင္ရဲတဲ့သတၱိရွိတယ္ ၊ လူမ်ိဳး,ဘာသာ,အယူ၀ါဒအစြဲ ေတြကင္းတယ္၊အာဏာေတြေနရာေတြမေမွ်ာ္မွန္းဘူးဆိုတဲ့ အဲဒီလိုဂုဏ္ေတြကိုေလးစားတန္ဘိုးထားတဲ့အတြက္ “ အမိေျမ လြတ္ေျမာက္ဘို႔အတြက္ အရိုးေတြေတာင္လိုပံုမွရမယ္ဆို ငါတို႔ေက်ာင္းသားအရိုးေတြက ေအာက္ဆံုးအလႊာကရွိေစရမယ္” ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားေဆာင္ပုဒ္ကိုဆုတ္ကိုင္ျပီး ေတာ္လွန္ေရးဆိုတဲ့ေက်ာင္း ၊ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတဲ့တကၠသိုလ္ရဲ႕ ေက်ာင္း သားေတြအျဖစ္ ေက်ာင္းသားနာမည္ခံံဆက္ရွိေနၾကတာပဲျဖစ္ပါတယ္ ။
ယံုၾကည္ပါတယ္ ၊ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ ဇာပန္းထိုးသလို ဧည့္သည္ထမင္းစားဖိတ္သလိုလြယ္တာမ်ိဳးမဟုတ္ဆိုေပမဲ့လဲ ၊ တေန႔ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပည္သူေတြ ေအာင္ပြဲခံရမွာပါ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အသက္ေတြ ေလးငါးေျခာက္ဆယ္မွလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္နိုင္ပါ တယ္ ၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ျပည္သူ႔အင္အားေတြေပါင္းစည္းမိတဲ့တေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အနိုင္တိုက္နိုင္မွာပါ ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ အိုမင္းမစြမ္းျဖစ္ေနသည့္တိုင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢအေဆာက္အဦးကို ကိုယ္တိုင္ျပန္၀င္ေဆာက္မယ္ ၊ စာသင္ခန္းထဲ၀င္ထိုင္ ျပီးဆံုးရွံဳးခဲ့တဲ့ငယ္ဘ၀ေလးျပန္လြမ္းမယ္ေမ်ွာ္လင့္ရင္း အက်ဥ္းခန္းထဲမွာေနစဥ္ကအားမာန္တင္းနိုင္ခဲ့တဲ့သီခ်င္းေလးျပန္ဆို ျပီး ဆက္လက္တိုက္ပြဲ၀င္ေနရဦးမဲ့ေရွ႕ခရီးအတြက္ တက္ၾကြေနမိပါတယ္ ၊ “စစ္အာဏာရွင္ပ်က္ျပိဳကာအတည္ ျပည္သူ႔ ေခတ္မွာတို႔တေတြေက်ာင္းတက္မည္”……လို႔ ။
စစ္အာဏာရွင္စနစ္က်ဆံုးသည္အထိ
ေမာင္ေက်ာင္းသား26sann အားေက်းဇူးတင္ပါသည္။
“စစ္အာဏာရွင္ပ်က္ျပိဳကာအတည္ ျပည္သူ႔ေခတ္မွာတို႔တေတြေက်ာင္း
