“စာေရးသူ၏ အာေဘာ္သာ ျဖစ္ပါသည္”(အပိုင္း-၄) (ေဆာင္းပါးရွင္ ကိုမ်ိဳး- ျမန္မာစာ)

“စာေရးသူ၏ အာေဘာ္သာ ျဖစ္ပါသည္”(အပိုင္း-၄)

(ေဆာင္းပါးရွင္ ကိုမ်ိဳး- ျမန္မာစာ)

ေပၚျပဴလာဂ်ာနယ္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္

“လူတိုင္းတြင္ လြတ္လပ္စြာ ထင္ျမင္ ယူဆႏိုင္ခြင္႔ႏွင္႔ လြတ္လပ္စြာ ဖြင္႔ဟ ေဖာ္ျပႏိုင္ခြင္႔ရွိသည္။ အဆိုပါ အခြင္႔အေရးမ်ား၌ အေနွာင္႔ အယွက္မရွိဘဲ လြတ္လပ္စြာ ထင္ျမင္ယူဆႏိုင္ခြင္႔ပါဝင္ သည္႔အျပင္၊ ႏိုင္ငံနယ္နိမိတ္မ်ားကို ေထာက္ထားရန္ မလိုဘဲ  သတင္းအေၾကာင္းအရာႏွင္႔ သေဘာတရားမ်ားကို တနည္းနည္းျဖင္႔ လြတ္လပ္စြာရွာယူ ဆည္းပူးႏိုင္ခြင္႔၊ လက္ခံႏိုင္ခြင္႔ႏွင္႔ ေဝငွျဖန္႔ခ်ီခြင္႔တို႔လည္း ပါဝင္သည္။”

[အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ လူ႕အခြင့္အေရး ေၾကညာစာတမ္း Article (19)]

ကမၻာ့အံ့ဘြယ္The Guinness Book of Records စာအုပ္တြင္  ကမၻာ၌ဘာသာျပန္ဆိုမႈ အမ်ားဆံုး စာတမ္းတစ္ခုအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳ ခံထားရသည့္္ “အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ လူ႕အခြင့္အေရး ေၾကညာစာတမ္း”ပါနာမည္ေက်ာ္Article (19)ေခၚ ဤအပိုဒ္ ၁၉ကိုေတာ့ မီဒီယာဥပေဒတို႔၊ စာနယ္ဇင္းေကာင္စီတို႔ ေဖၚေဆာင္လိုဟန္ ရွိခ်ိန္လာသည့္ယေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နိုင္ငံေတာ္ၾကီးမွာ မၾကား၀ံ့မနာသာ မဟုတ္ေတာ့ပါဟု အရဲကိုး ဆိုလိုက္ခ်င္ပါသည္။ သို ့ေသာ္ကၽြန္ေတာ္သည္ လြတ္လပ္ေသာ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ မဟုတ္(Freelance Writer မဟုတ္ဘဲ ဂ်ာနယ္Editorတစ္ဦးျဖစ္ေန)သည့္အတြက္ အထက္ပါအဆိုကို“စာေရးသူ၏ အာေဘာ္သာျဖစ္သည္” ဟုသာမွတ္ ယူေစလိုစိတ္ ျဖစ္ရျပန္သည္။ 

လြတ္လပ္ေသာစာေရးဆရာ ဆိုလို႔ တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ ေက်ာင္းသားဘ၀၊ကိုယ့္ ေက်ာင္းစားရိတ္ ကိုယ္ရွာဖို႔ ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းအစံုမွာ Freelance Writerအျဖစ္စာေရး ျဖစ္ခဲ့ဖူး၊ ကိုယ္နွင့္ခင္ရာ မင္ရာစာေပ၊ သဘင္၊ ဂီတ၊ ရုပ္ရွင္ အနုပညာရွင္ေတြ၊ မိတ္ေဆြသဂၤဟေတြ ႏွင့္စာေပတိုက္ေတြြကို မိတ္ဆက္ဖို႔ပင္ Freelancerဟူ၍ အမည္နာမကဒ္ျပားေလး လုပ္ခဲ့ဖူးေသးသည့္ ျဖစ္အင္ကို ျပန္အမွတ္ရ မိသလိုရွိ၏။ သို႔ရာတြင္ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာ မလုပ္ေတာ ့ေကာ Freelanceဘ၀၊ လြတ္လပ္ေသာ စာေရးဆရာဘ၀ တကယ္ရခဲ့ပါသလား ေမးမ်ား ေမးလာၾကပါလွ်င္ဟု ဘုရားတမိရပါ၏။

“လြတ္လပ္ေသာစာေရးဆရာ”

လြတ္လပ္ေသာ စာေရးဆရာ ဘ၀အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ေျဖရဲမည္ မထင္ပါ။ အယ္ဒီတာ အလုပ္ကိုစာေပစီစစ္နွင့္ မွတ္ပံုတင္႒ာနက ထုတ္ေ၀ခြင့္ျပဳ ထားသည့္ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းေတြမွာ ေဆာင္ရြက္ၾကရသူတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္လို သတၱိနည္းသူေတြခ်ည္း ဟုေတာ့မဆိုလိုပါ။

၆၂ပံုနိွပ္အက္ဥပေဒဟု ဆိုကာကၽြန္ေတာ္တို႔ မေမြးမွီကပင္ေၾကာက္နွင့္ ေနရေသာ အနွီဥပေဒၾကီး အေၾကာင္းနွင့္ကိုယေန ့အခ်ိန္မွာေတာ့ စာေပေလာက ရပ္၀န္းအတြင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းၾကီး ေ၀ဖန္ေနၾကျပီ ျဖစ္ေပမယ့္ လြတ္လပ္ေသာ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္မဟုတ္သည့္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ျဖင့္ မေ၀ဖန္ရဲ။ ဒါတင္မက မရုတ္သိမ္းေသးေသာ မည္သည့္ဥပေဒ ကိုမွ မ်က္ေစာင္းထိုးမၾကည့္ရဲ။

သို႔ပါေသာ္လည္း တက္သိသူေတြ၊ သတၱိရွိသူေတြ ေ၀ဖန္လွ်င္ေတာ့ လြန္စြာသေဘာက်မိ ရတက္ပါ၏။ မည္သူဆိုေစ ကိုယ္တိုင္သတၱိမရွိ၊ သတိနွင့္ေနရေပမင့္ ဆိုခဲ့သလို ရဲ၀ံ့သူတို႔ စာေတြဆို တေလးတစား ရွာေဖြဖတ္ျဖစ္၍ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္မွာ ဆရာတကၠသိုလ္ ဦးစိန္တင္ ပင္တိုင္ေရးေနသည့္ စာေပစီစစ္ေရးအေၾကာင္း ေဆာင္းပါးေတြကိုလည္း မလြတ္တမ္း ဖတ္ျဖစ္ေနပါသည္။ ယခုတစ္ပတ္(၉)ပုဒ္ေျမာက္ ေဆာင္းပါးမွာဖတ္ရ သည့္“စု”ကေန“မ”ျဖစ္သြားရပံုေလးဆိုလွ်င္ ငိုရခက္ ရယ္ရခက္ျဖစ္အင္။

“ခရစ္္၁၉၈၅-၁၉၈၇၊ ဒီမိုကေရစီ အေရးအခင္းကာလ ၁၉၈၈ခုနွစ္၏ သည္ဘက္ပိုင္း ကာလမ်ားတြင္ ဧကရီစုဖုရား စာအုပ္ကို အၾကိမ္မ်ားစြာ(မမွတ္မိေတာ့ ေလာက္ေသာအၾကိမ္) တင္ျပခြင့္ျပဳခ်က္ ေတာင္းခံပါ၏။ စာေပစိစစ္ေရးသည္ ေခါင္းလည္းမခါ ေခါင္းလည္းမညိတ္၊ အေၾကာင္းတစ္စံု တရာမွ်ပင္ အေျဖမေပး။ ေအးေဆးလွ၏။ သို႔ေသာ္၊ လာျပန္ျပီကြဲ႔ သို႔ေသာ္။ ဤသို႔ေသာ္ကာ ၀မ္းသာဖြယ္ သို႔ေသာ္ျဖစ္၏။ ၾကည့္ပါ။ အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္းေပါင္းမ်ားစြာ ၾကံဳေတြ႔ ခဲ့ရေသာ ဧကရီစုဖုရား စာအုပ္ကို ယခုအခါတကၠသိုလ္မ်ား သမိုင္းသုေတသနဦးစီး႒ာနက ၂၀၀၂ ခုနွစ္တြင္ တတိယအၾကိမ္၊ ၂၀၀၆ခုနွစ္တြင္ စတုတၱအၾကိမ္၊ စာေပစိစစ္ေရး႒ာန၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ထုတ္ေ၀နိုင္ခဲ့၏။ စာအုပ္နာမည္ကိုပို၍ပင္ အဆင္ေျပေအာင္ ဧကရီစုဖုရားမွ ဧကရီမဖုရားဟု ေျပာင္းခဲ့ေလသည္။ တို႔ကိုစိန္တင္ စာမူခရ၍ ရႊင္ရႊင္ပ်ပ်ဆီျပန္ ဟင္းကေလးနွင့္ ထမင္းေလႊးနိုင္ပါျပီ။ ေက်းဇူးဗ်ာ.....။

တကၠသိုလ္စိန္တင္” (၆.၈.၂၀၁၂ရက္ေန႔ထုတ္ Favourite Newsဂ်ာနယ္၊ စာမ်က္နွာ၂၁က ဆရာတကၠသိုလ္ စိန္တင္၏ “စာေပစိစစ္ေရးနွင့္ (၄၅)နွစ္ၾကာခရီး(၉) ေဆာင္းပါးမွ) ဤသို ဤနွယ္္စံနစ္တစ္ခု ေအာက္က စာေပသမားတို႔ ဘ၀ျဖစ္အင္ကို ငိုရခက္ ရယ္ရခက္ဖတ္ရူ ခံစားရေစေသာ စာေရးသူကို ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္ လိုက္ေပမဲ့ ဥပေဒ ဆိုမ်က္ေစာင္းမွ်ပင္ ထိုးမၾကည့္ရဲသူ ကၽြန္ေတာ္ဦးေခါင္းထဲ လင္းကနဲလက္ကနဲ သိျမင္လိုက္သလို ရွိသည္က ဤသို႔စာတစ္လံုးျခား (လက္တစ္လံုးျခားဟု မဆို၀ံ့) လုပ္တတ္လွ်င္လည္း ရပါလားဟူသည့္ အသိနွင့္ထပ္တူ ဤသို႔တစ္လံုးျခားျပဳဖို႔ ဥပေဒေပါင္ထဲ(ေပါင္ထဲ ဆိုလို႔ မ်က္လံုးထဲ တစ္မ်ိဳး မျမင္ေယာင္လိုက္ၾကပါနွင့္ ေပါင္ကိုေဘာင္ဟုဖတ္)က လူေတြကပင္ သင္ၾကားေပးနိုင္တာ ပါကလားဟူ၍။

တကယ္ဆို စာေရးသူေတြဘက္က စာေပသစၥာျဖင့္ စာတစ္လံုးတစ္ပါဒတိုင္းမွာ သစၥာၾကီး စြာတင္းခံ ျငင္းဆန္ခဲ့ သင့္သည္ဟုေတာ့ ယေန႔ ကာလေရာက္ခါမွ မဆိုခ်င္ေတာ့ပါ။ ဆိုလည္းမဆိုသင့္ေတာ့ပါ။ အစားျပန္ မရနိုင္ေတာ့သည့္ ထိုကာလေတြ အတြင္းစာေရးသူတိုင္း စာေပသစၥာကို ကိုင္ဆြဲကာ စာတစ္လံုးတစ္ပါဒမွ မျပဳျပင္ေပးနိုင္မျဖဳတ္ ပယ္ေပးနိုင္ပါဟူ၍ တင္းခံျငင္းဆန္ခဲ့ ၾကပါလွ်င္လည္း ထိုေခတ္ကာလအတြင္း ျမန္မာစာေပသမား မ်ိဳးတုန္းေပ်ာက္ကြယ္ မွဳၾကီးတစ္ရပ္ ေပၚေပါက္သြားနိုင္ေၾကာင္းကၽြန္ေတာ္ေတြးဆ ဆင္ျခင္မိ၏။ စာေပစီစစ္ေရး ေအာက္ေျခ၀န္ထမ္းေတြနွင့္ စာေပေလာကသား (စာေရးသူ၊ထုတ္ေ၀သူ)ေတြ အက်ိဳးတူပူေပါင္းခဲ့ၾက၊ လက္ပြန္းတတီးရင္းႏီွး ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့ၾကသည့္ “ဒီလိုမရလွ်င္ဟိုလို” ဟူ၍ေဖါက္ခဲ့ ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ လမ္းေတြ၏ အေကာင္းအဆိုးအေၾကာင္း အက်ိဳးကို ယေန႔ စာေပစီစစ္ေရး ၀န္ထမ္းေတြနွင့္ စာေပေလာကသားေတြ သိလွ်က္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မည္သူမျပဳ မိမိမူဟုသာ ဆိုလိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ လမ္း၏အေကာင္းအဆိုးကို ထိုလမ္းမွာ ေလွ်ာက္လွမ္း သြားလာဖူးသူ၊ ေလွ်ာက္လွမ္း သြားလာေနသူတို႔အသိျဖစ္၍ ကိုယ္ေလွ်ာက္သည့္လမ္း ေကာင္းေစခ်င္ၾကမည္သာ။ ပ်က္ေနေသာ လမ္းေဟာင္းကို ျပဳျပင္ဖာေထး ေလွ်ာက္သင့္ခ်ိန္မွာ ဖာေထး ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတာ အျပစ္မတင္လိုိုပါ။ လမ္းေဟာင္းေပၚ လမ္းအသစ္ထပ္ပိုး ခင္းလိုလွ်င္လည္း အျပစ္မဆိုခ်င္ပါ။ က်ဥ္းလြန္းေသာ လမ္းမွာထပ္မခ်ဲ႕သာ ေတာ့သည့္ အျဖစ္ဆိုလွ်င္ေတာ့ လမ္းထြင္လမ္းေဖါက္ျခင္း လုပ္ငန္းသစ္စခ်ိန္တန္ပါျပီ။

လမ္းသစ္ေဖာက္သင့္ခ်ိန္မွာ လမ္းသစ္ေဖါက္ပါဘဲ “ဒီလိုေလးဟိုလိုေလး”လူးသာ လွည့္ သာရံုျဖင့္ ဆက္ေလွ်ာက္ ေနေစခ်င္လွ်င္ေတာ့ တိုက္မိခိုက္မိျခင္း အမႈအခင္း အက်ိဳးဆက္ေတြ မၾကားခ်င္ မၾကံဳခ်င္လွ်က္ ၾကားရၾကံဳရေတာ့မည္။ မလႊဲမေရွာင္သာဆိုသည့္ စကားထက္ ေရွာင္နိုင္ ေရွာင္လႊဲနိုင္ဖို႔“နည္း”သို႕မဟုတ္ “လမ္း”ဆိုသည္မွာ မရွိမျဖစ္ ရွိရပါေတာ့မည္။ သို႔ျဖစ္ရာလမ္းမ ေဖာက္ေပးနိုင္ေသး၍ လမ္းမေလွ်ာက္ၾကႏွင့္ဟု ပိတ္ပင္တားျမစ္ျခင္းမွာ လူ႔အခြင့္အေရး ေဖါက္ဖ်က္ျခင္း မည္သည္ဟုသာ ယေန႔ကာလစာေပနွင့္ စာနယ္ဇင္း အေရးအရာမ်ားအေပၚ ကၽြန္ေတာ္ သံုးသပ္ လိုက္ခ်င္ပါေတာ့သည္ခင္ဗ်ာ။

(ေၾသာ္......ဒါလည္း စာေရးသူ၏ အာေဘာ္သာျဖစ္သည္ဟုသာ မွတ္ယူေပးၾကပါဦး။) အင္း... ကၽြန္ေတာ့္မွာ လြတ္လပ္ေသာ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ေသာ ဂ်ာနယ္Editor တစ္ေယာက္ ဆိုသည့္အျဖစ္ကို မေမ့ဖို႔ ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္ဆြဲဆိတ္ သတိေပးေနရသည့္ အျဖစ္နွင့္ေပကိုး......။

ကိုမ်ိဳး(ျမန္မာစာ)

၈.၈.၂၀၁၂

.................................................................................