ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုကို ေၾကာက္တဲ့ ျပႆနာ အပိုင္း (၃)
ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုကို ေၾကာက္တဲ့ ျပႆနာ အပိုင္း (၃)
(ေဆာင္းပါးရွင္ The Peace)
ကၽြန္ေတာ္ေရးသားတင္ျပတဲ့အခါမွာ ပုဂၢိဳလ္ေရးပုတ္ခတ္တာလည္း မပါဘူး။ ေစာ္ကားတာလည္း မပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေဆာင္းပါးေရးေနတာ တစ္ဖတ္သတ္ ပုတ္ခတ္ေျပာဆိုခ်က္ေတြ တစ္ဖက္သတ္ အျမင္ေတြကို နည္းလမ္းက်မက်။ စဥ္းစားႏိုင္ဖို႔ တင္ျပေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ေဒါက္တာလိႈင္ျမင့္ ေရးလိုက္တဲ့ အပိုင္း (၃) ပိုင္းေသာ ဖက္ဒရယ္ အေရးေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္သားေတြ ပိုညီညြတ္လာသလား။ ေဒါက္တာလႈိင္ျမင့္ေရးလိုက္တဲ့ အပိုင္း (၃) ပိုင္းေသာ ဖက္ဒရယ္ အေရးေၾကာင့္ ဗမာလူမ်ိဳးေတြ ပိုလို႔ မ်က္စိပြင့္လာတာလား၊ မ်က္မွန္စိမ္း တပ္ေပး ခံလိုက္ရတာလား။ ေဒါက္တာလိႈင္ျမင့္ေရးလိုက္တဲ့ အပိုင္း (၃) ပိုင္းေသာ ဖက္ဒရယ္ အေရးေၾကာင့္ ဖတ္ရသူေတြ ေမတၱာစိတ္တိုးၿပီး ျပည္ေထာင္စုသားေတြ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦးပိုခ်စ္ၾကည္လာၾက၊ ႐ိုင္းပင္းလာၾကသလား။
တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ထသတ္ေတာ့မတတ္ ျဖစ္လာၾကတယ္ဆိုရင္ ေဒါက္တာလႈိင္ျမင့္ ေဆာင္းပါးဟာ အက်ိဳးအေၾကာင္း သိပ္ဆီေလ်ာ္သင့္ျမတ္တဲ့ ေဆာင္းပါလား။ ဖတ္ရတဲ့ သူတိုင္း ခံစားနားလည္ မိၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါက သူ႔ေဆာင္းပါးရဲ႕ ရလာဒ္ပါ။ သူ႔ေဆာင္းပါးဖတ္လို႔ လူေတြ အမုန္းပိုပြားလာၾကတယ္ဆိုရင္။ လူေတြ ေမတၱာစိတ္ ေခါင္းပါးလာၾကတယ္ဆိုရင္.. ဒီလို ေဆာင္းပါးမ်ိဳးဟာ ေရးတာထက္ မေရးဘဲ ေနတာပဲ ေကာင္းတဲ့ ေဆာင္းပါးပါ။
ယခုလက္ရိွ ျမန္မာျပည္လို႔ အမည္ခံထားတဲ့ တိုင္းျပည္အတြက္ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံ ဖက္ကေန ခ်ီတက္လာတာပါ။ ထိုင္းဖက္မွာ ဗမာေတြ ရိွေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီနယ္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့။ ကရင္ေတြ၊ ရွမ္းေတြ၊ မြန္ေတြနဲ႕ BIA ဖြဲ႕ၿပီး။ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ေရာက္ေနတဲ့ တနသၤာရီ ေဒသဖက္ကေန စစ္ခ်ီလာခဲ့တာပါ။ မယံုရင္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအစ္ကို ေအာင္သန္းေရးတဲ့ ေအာင္ဆန္း စာအုပ္မွာ ရွာဖတ္ပါ။ အဲဒီေနရာဟာ ဗမာ အမ်ားစု ရိွတဲ့ေနရာ မဟုတ္ပါဘူး။ လြတ္လပ္ေရးရဖို႔ ဗမာေတြက အမ်ားစု ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္ ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳးေျပာလို႔ မေျပာသင့္ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္က လူမ်ိဳးေပါင္းစံု တက္ညီလက္ညီ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကတာပါ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အဖိုး ဗိုလ္မင္းေရာင္ လက္ထက္က ေတာင္တြင္းႀကီး နဲ႕ ရွမ္းျပည္နယ္မွာ လူစုၿပီး အဂၤလိပ္ကို ျပန္တိုက္ခဲ့တာပါ။
ေအာက္ကစာလို လူအမ်ားေလးစားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ခ်ီးက်ဴးသလိုနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်ီးနဲ႕ သုတ္တဲ့ အေပါက္မ်ိဳး မလုပ္ေစဖို႔ ေျပာေနတာပါ။
ေဒါက္တာလႈိင္ျမင့္ေျပာထားတာ ဒီလိုပါ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဦးေဏွာက္နဲ႔ ႏိွဳင္းရင္ ျဖဳတ္ကေလးေလာက္ရွိတာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က စကားေျပာရင္ ဘယ္စကားက တခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုျဖစ္မယ္ ဘယ္လိုအဓိၶပါယ္ ယူသြားနိုင္တယ္ဆိုတာ က်ဳပ္ထက္အဆ ရာခ်ီမက ႀကိဳျမင္တယ္။ ဒါေႀကာင့္ သူ႔စကားက ဗမာတေယာက္တမဲ၊ ကရင္တေယာက္လဲတမဲ ဘယ္သူမွ မဲပိုမရေစရလို႔ ဆိုခဲ့တာ။ ဗမာျပည္နယ္တမဲ လို႔ေျပာခ်င္ရင္ စကားေျပာကထဲက ဗမာျပည္နယ္ထည္႔ ေျပာမွာေပါ့။
ဒါဟာ မေျပာသင့္၊ မေရးသင့္တဲ့ စကားေတြ၊ စာေတြပါ။ တိုင္းရင္းသားလို႔ သတ္မွတ္ခံထားရတဲ့ လူမ်ိဳးေတြကိုယ္တိုင္က ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ တင္ေျမွာက္ၿပီး ပံ့ပိုးေပးခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို လူလိမ္ လို႔ စြပ္စြဲလိုက္တာနဲ႕ အတူတူပါပဲ။ ကိုယ္လိုရာ ကိုယ့္ဖာသာဆြဲေတြးၿပီး တိုင္းရင္းသားေတြ ယံုၾကည္ခဲ့တဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဗီလိန္လုပ္ပစ္တာ အေတာ္ဆိုးပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဗီလိန္ လုပ္ပစ္တာ ေကာင္းမယ္ထင္ရင္လည္း ဆက္သာ ေျပာပါ။ လူလိမ္ေအာင္ဆန္းအျဖစ္ သြတ္သြင္းခ်င္သပ ဆိုလည္း သေဘာပါပဲ။ ေဒါက္တာလႈိင္ျမင့္ ခင္ဗ်ာ ေဒါက္တာႀကီးရဲ႕ ဆင္ျခင္မႈ ေကာင္းေၾကာင္း ျပခ်င္တာနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လုပ္ရပ္ေတြကို ေျခေထာက္နဲ႔ တက္မနင္းပါနဲ႔ လို႔ ေျပာပါရေစ။
ေနာက္ထပ္ အဆင္အျခင္မဲ့ ေျပာတဲ့ စကားက ေအာက္ကလိုပါ။
အဲဒီလိုသာဆိုရင္ ဗမာေတြက တခုခုလုပ္ခ်င္ရင္ တိုင္းရင္းသားေတြ အၾကပ္ကိုင္သမွ် လည္စင္းခံေနရေတာ့မွာ။ ဒီေတာ့တခ်ိဳ႕ ဗမာေတြက နယ္ခ်ဲ႕ကို ေတာ္လွန္တာ ဗမာက ဦးေဆာင္တယ္။ တခ်ိဳ႕တိုင္းရင္းသားေတြဆိုရင္ နယ္ခ်ဲ႕ရဲ႕ လက္ကိုင္ဒုတ္ နယ္ခ်ဲ႔ကို အသက္ဆက္ ေပးေနသူေတြ။ အသက္ေပးႀကရတာ အမ်ားစုက ဗမာ။ အခုလြတ္လပ္ေရး ရလာျပီး ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႔ေတာ့ ဗမာက ဘာလုပ္ခ်င္လုပ္ခ်င္ ငါတို႔က သူတို႔သနားမွ လုပ္ခြင့္ရေတာ့မဲ့ ဘ၀ကို ခ်ိဳးထားတယ္ျဖစ္လာျပီ။
ကေလး ၂ ေယာက္ကို မုန္႔ေလးျပၿပီး ရန္တိုက္ေပးတဲ့ လုပ္ရပ္မ်ိဳးေတြပါ။ လူမ်ားစု ျဖစ္တဲ့ ဗမာကို လူနည္းစု ျဖစ္တဲ့ တိုင္းရင္းသား ဆိုသူေတြက ဘယ္လိုမ်ား အၾကပ္ကိုင္လို႔ ရမွာလည္း ေသခ်ာ စဥ္းစားၿပီးမွ ေျပာပါလို႔ ထပ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြကို နယ္ခ်ဲ႕လက္ကိုင္ဒုတ္၊ နယ္ခ်ဲ႕ကို အသက္ဆက္ေပးေနသူေတြ ဆိုၿပီး စြပ္စြဲမႈမ်ိဳးကို ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္သင့္ပါဘူး။ ခုျမန္မာျပည္လို႔ ေခၚဆိုဖို႔ ျဖစ္လာမယ့္ ေနရာႀကီး အဂၤလိပ္လက္ထဲ ေရာက္သြားတာ တိုင္းရင္းသားေတြေၾကာင့္ ေရာက္သြားတာလား၊ ဗမာဘုရင္ေတြေၾကာင့္ ေရာက္သြားတာလား။ ဒါမ်ိဳးေတြ ေျပာေနတာဟာ လမ္းေဘးအဆင့္ ဆန္လြန္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာခ်င္ဘူး။
၁၉၄၈ မွာ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေတာ့ ေရးခဲ့တဲ့ ျပည္ေထာင္စု အေျခခံဥပေဒေၾကာင့္၊ အဲဒီအခ်ိန္က ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္လုပ္သူေတြရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈ၊ သေဘာထားေသးသိမ္းမႈ၊ အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းမႈေတြေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ခုလို ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာ အခ်ိန္က သက္ေသျပၿပီးပါၿပီ။ ၁၉၄၈ ေနာက္ပိုင္း ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ကို ေအာက္မွာ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။
လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ေတာင္ေပၚသားမ်ား ရရွိေသာ ဒီမိုကေရစီ
၁၉၅၁-၅၂ တြင္ ျပဳလုပ္ေသာ အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲႀကီးတြင္ ကခ်င္ျပည္နယ္၌ ယွဥ္ၿပိဳင္အေရြး ခံေသာ အဖြဲ႕အစည္းေပါင္း ၄ ဖြဲ႕ရွိရာ ကခ်င္အမ်ိဳးသားကြန္ဂရက္အဖြဲ႕သည္ အားလံုးေသာ အဖြဲ႕မ်ားထက္ အမ်ားဆံုးရရွိၾက၏။ ထို႔ေၾကာင္႔ အမ်ိဳးသားကြန္ဂရက္ အဖြဲ႕ဝင္မ်ားႏွင္႔ အမတ္မ်ား၏ ယံုၾကည္ခ်က္မွာ ျပည္နယ္၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈအာဏာကို မိမိတို႔က ရရွိလိမ္႔မည္ဟု ယံုၾကည္ခဲ႔ၾက၏။
ယံုၾကည္ခဲ႔သည့္အေလ်ာက္ ဖဆပလ အဖြဲ႕မွ အေရြးခံေသာ ဖဆပလ အမတ္ငါးေယာက္အား ေတြ႔ဆံု၍ မိမိတို႔ႏွင့္ ပူးေပါင္း၍ အစိုးရဖြဲ႔ရန္ ေစ႔စပ္ေတာ႔၏။ ျပည္နယ္တြင္ ဖဆပလ အဖြဲ႔ဝင္မ်ားသည္လည္း ေကအင္စီ အဖြဲ႔ႏွင့္သာ ပူးေပါင္းလိုေၾကာင္း၊ ေကအင္စီအဖြဲ႕၏ ဝါဒလမ္းစဥ္သည္ ဖဆပလ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီးက ခ်မွတ္ေသာ လမ္းစဥ္ႏွင္႔ ဝါဒအတိုင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင္႔ ကခ်င္ျပည္နယ္ အစိုးရဖြဲ႔ေရးတြင္ ေကအင္စီႏွင္႔ ေပါင္းမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပၾက၏။
၁၉၅၂ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္လံုးေခၚ၍ ျပည္နယ္အမတ္မ်ား အားလံုး ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္လာၾက၏။ ေကအင္စီအမတ္မ်ားသည္ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂ ရက္ေန႔တြင္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ သခင္ႏုႏွင္႔ ေတြ႔ဆံု၍ ကခ်င္ျပည္နယ္ အစိုးရဖြဲ႕စည္းေရးႏွင္႔ ပတ္သက္၍ မိမိတို႔အဖြဲ႕သည္ ကခ်င္ျပည္ နယ္လူထု အမ်ားဆံုးေထာက္ခံ၍ အမတ္အမ်ားဆံုးရေသာ အဖြဲ႕ျဖစ္သျဖင္႔ ကခ်င္ျပည္နယ္၏ အုပ္ ခ်ဳပ္ေရးအာဏာကို ရသင္႔ေၾကာင္း တင္ျပၾကသည္။ သခင္ႏုကေျပာသည္မွာ ခင္ဗ်ားတို႔အဖြဲ႔ကို မယံုၾကည္၍ေတာ႔ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း က်ဳပ္အေနႏွင္႔ ဆမားဒူဝါကိုပဲ ကခ်င္ျပည္နယ္ ဥကၠ႒ အျဖစ္ ဆက္လက္ခန္႔ခ်င္တယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း ျပည္မမွာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၏ ပါလီမန္အတြင္းဝန္ တစ္ေနရာကိုယူပါ။ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ ဆမားကို အတိုက္အခံမလုပ္ၾကပါနဲ႔။ ခင္ဗ်ားတို႔အခ်င္းခ်င္း ညီညြတ္ၾကပါလို႔ ေျပာပါသည္။
ေကအင္စီ အမတ္မ်ားက ျပန္ေျပာသည္မွာ “ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္။ ဒီမိုကေရစီတိုင္းျပည္ ျဖစ္တဲ႔အတိုင္း အမတ္မ်ားရာက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာကို ရရမယ္မဟုတ္လား အခုေတာ႔ အမတ္ေလးေယာက္ပဲရတဲ႔ ဆမားကို ျပည္နယ္ဥကၠ႒ ျပန္တင္ေတာ႔ ဒီမိုကေရစီက်ပါ႔မလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနႏွင္႔က အမတ္အမ်ားဆံုး ရထားတာက တစ္ေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ႔ ကခ်င္ျပည္နယ္က အေရြးခံရတဲ႔ ဖဆပလ အမတ္ငါးေယာက္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင္႔ ပူးေပါင္းရန္ ေျပာထားၿပီးျဖစ္တဲ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕က ကခ်င္ျပည္နယ္ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာပဲ ရရမယ္” လို႔ ျပန္ေျပာပါသည္။
ဒီေတာ႔ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္သခင္ႏုဟာ “ခင္ဗ်ားတို႔အဖြဲ႕က အမတ္အမ်ားဆံုးရတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ က်ဳပ္လည္း မျငင္းဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ျပည္နယ္က ဖဆပလအမတ္မ်ားဟာ သူတို႔သေဘာႏွင္႔ လုပ္လို႔မရဘူး။ ဖဆပလ ဌာနခ်ဳပ္က ညႊန္ၾကားသည့္အတိုင္း လိုက္ရမယ္။ ဖဆပလ ဌာနခ်ဳပ္ကလည္း တစ္ျခား ေျပာမွာမဟုတ္ဘူး။ ယခု ငါေျပာတဲ႔အတိုင္း ဆမားကိုပဲေထာက္ခံဖို႔ ေျပာမွာပဲ” ဟု ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
ဒီေနာက္မွာ ေကအင္စီ အမတ္မ်ားသည္ ျပည္နယ္မွ ဖဆပလ အမတ္ ငါးေယာက္ဆီသြားၿပီး “ဘယ္႔နဲ႔လဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဟိုျပည္နယ္မွာတုန္းကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ေပါင္းမယ္ဆိုတယ္ မဟုတ္ လား။ ယခု ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကေတာ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ဆမားဒူဝါကိုပဲ ေထာက္ခံခိုင္းမယ္ဆိုပါလား” ဟု သြားေျပာၾကသည္။ ျပည္နယ္က ဖဆပလ အမတ္ငါးေယာက္သည္ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေနႏွင္႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ေကအင္စီအဖြဲ႕ကို ေထာက္ခံခ်င္တယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ႏွင္႔ ပူးေပါင္းခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဖဆပလဌာနခ်ဳပ္ ဥကၠ႒လည္းျဖစ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္လည္းျဖစ္တဲ႔ သခင္ႏုရဲ႕အမိန္႔ကိုေတာ႔ ဘယ္လြန္ ဆန္ႏိုင္မလဲ” ဟု ျပန္ေျပာပါသည္။
ဒါေၾကာင္႔ ေနာက္ဆံုးတြင္ “ကခ်င္ျပည္နယ္မွ ေရြးေကာက္လိုက္တဲ႔ လူထုကိုယ္စားလွယ္မ်ား၏ ဆႏၵအရ မဟုတ္ပါလား။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ လုပ္တဲ႔သူရဲ႕ ဆႏၵအတိုင္းပါလား”လို႔ ဝမ္းနည္းစြာႏွင္႔ ေကအင္စီ အမတ္မ်ားသည္ ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ အတိုက္အခံအဖြဲ႕ ျဖစ္လာရေပသည္။ မေရွးမေႏွာင္းေသာ အခ်ိန္အတြင္း ကခ်င္ျပည္နယ္ အစိုးရအျဖစ္ ဆမားဒူဝါ ဆင္ဝါးေနာင္သည္ အစိုးရ ဖြဲ႔စည္းႏိုင္ေတာ႔၏။ ႏိုင္ငံေတာ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ သခင္ႏုက ေကအင္စီ ေခါင္းေဆာင္မ်ားအား သူ၏ ပါလီမန္ အတြင္းဝန္ရာထူး တစ္ေနရာယူ၍ ကခ်င္ျပည္နယ္ ေကာင္စီတြင္လည္း ေကာင္စီ သဘာပတိယူရန္ တိုက္တြန္းခဲ႔သည္။ ဆမားဒူဝါကို ဝိုင္းဝန္းေထာက္ခံရန္ နားခ်ခဲ႔သည္။
ေကအင္စီ အမတ္မ်ားအေနႏွင္႔က ကခ်င္ျပည္နယ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အမိန္႔ရွိခဲ႔သလို ပညာေရး၊ စီးပြားေရး၊ ႀကီးပြားေရး၊ က်န္းမာေရး အစစအရာရာ၌ အင္မတန္ ေအာက္က်ေနာက္က် ျဖစ္ခဲ႔သျဖင္႔ ရရွိသမွ်ေသာ ဘ႑ာေတာ္ေငြမ်ားျဖင္႔၄င္း လူထုအက်ိဳးျပဳ လုပ္ငန္းမ်ားကို အျမန္ ေဆာင္ရြက္ခ်င္ၾက၏။ ဆမားဒူဝါအေနႏွင္႔ ၎ပထမလုပ္ရမည့္ အေရးႀကီးေသာလုပ္ငန္းမ်ားကို လ်စ္လ်ဴရႈခဲ႔၍ သူ၏ ယာယီအစိုးရအခ်ိန္တြင္ ေမာ္ေတာ္ကား တည္ေဆာက္ရန္စီမံကိန္း၊ ဂ်က္ေလယာဥ္ပ်ံ တည္ေဆာက္ရန္ စီမံကိန္း၊ မီးသေဘၤာ မီးရထားေခါင္းတြဲ လုပ္ရန္ စီမံကိန္း၊ ေရႊတူးရန္၊ ေငြတူးရန္ စီမံကိန္းမ်ားကိုသာ ပထမခ်ခဲ႔၏။
ဤကိစၥမ်ားေၾကာင္႔ ေကအင္စီအဖြဲ႕သည္ ဆမားဒူဝါအား မေထာက္ခံႏိုင္ေၾကာင္း ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ သခင္ႏုအားေျပာျပခဲ႔ရာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က “ေအးကြာ ဒါေတြက သူမွားတာပဲ။ သူရဲ႕ ဒီစီမံကိန္းေတြကို ငါရပ္ခိုင္းပါ႔မယ္။ ယခုကစၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ လိုလားတဲ႔ လူထုအက်ိဳးျပဳ လုပ္ငန္းေတြကို ပထမလုပ္ဖို႔ ငါေျပာပါ႔မယ္”ဟု ေျပာ၏။ တစ္ဖန္ ေကအင္စီအမတ္မ်ားက “ေကာင္းၿပီ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၊ သူဒီစီမံကိန္း ေတြကိုရပ္ၿပီး တကယ္ ျပည္နယ္လူထုအတြက္ ေလာေလာဆယ္ အေရးႀကီးတဲ႔လုပ္ငန္းမ်ားကို စတင္ လုပ္မယ္ဆိုရင္ လုပ္တာႏွင္႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေထာက္ခံပါမယ္” ဟု ကတိေပးထားခဲ႔၏။
သို႔ရာတြင္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ သခင္ႏုသည္ ဆမားဒူဝါ၏ စီမံကိန္းမ်ားကို မရပ္ေစႏိုင္သည္ သာမက ဆမားဒူဝါ၏ ၈ မိုင္ မရမ္းကုန္းစက္ရံုဖြင္႔ပြဲတြင္ သခင္ႏုသည္ ဆမားဒူဝါႀကီးအား ဟိမဝႏၲာ ခ်ီးမြမ္း ခန္းဖြင္႔ေတာ႔သည္။ ေကအင္စီ အမတ္မ်ားအေနႏွင္႔ကား ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ သခင္ႏုသည္ အေျပာတစ္မ်ိဳး အလုပ္တစ္မ်ိဳးဟူ၍ ဤအခါက စသိခဲ႔သည္။
ကခ်င္ျပည္နယ္ထက္ ပိုမိုဆိုးေသာ ကိစၥ ရွိပါေသးသည္။ ၄င္းမွာ အျခားမဟုတ္။ ခ်င္းမ်ားအေရး ပင္ျဖစ္သည္။ ခ်င္းေတာင္သည္ ျပည္နယ္မဟုတ္ဘဲ ျပည္မတြင္ပါဝင္ေသာ ဝိေသသတိုင္းတစ္ခု ျဖစ္သည္။ ထို ၁၉၅၁-၅၂ အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးတြင္ ခ်င္းေတာင္၌ ယွဥ္ၿပိဳင္အေရြးခံေသာ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕ ၂ ခု ရွိခဲ႔သည္။ ဦးဇာရဲလ်ံ ေခါင္းေဆာင္ေသာ ခ်င္းအမ်ိဳးသားကြန္ဂရက္အဖြဲ႔သည္ အမတ္ ၁၀ ေယာက္ရ၍ စစ္ဗိုလ္ထြက္ ကပၸတိန္ မန္တံု႔ႏံုးက သူႏွင္႔ေပါင္း အမတ္ ၂ ေယာက္သာ ရရွိခဲ႔သည္။
ခ်င္းအမ်ိဳးသားကြန္ဂရက္ အေနႏွင္႔ သူတို႔သည္ အမတ္အမ်ားဆံုးျဖစ္၍ ခ်င္းေရးရာဝန္ႀကီးကို သူတို႔ ရႏိုင္မည္ဟု ယံုၾကည္ခ်က္ႀကီးႀကီးျဖင္႔ ရန္ကုန္ဆင္းလာၾက၏။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ သခင္ႏုႏွင္႔ေတြ႔ေသာအခါ ခ်င္းကြန္ဂရက္ အဖြဲ႕ဝင္မ်ားသည္ သူတို႔က အမတ္အမ်ားဆံုးရ၍ လူထုဆႏၵ အမ်ားဆံုး ေထာက္ခံမႈ ရရွိေသာေၾကာင္႔ မိမိတို႔ အဖြဲ႕သာလွ်င္ ခ်င္းေရးရာဝန္ႀကီးကိုရ၍ ခ်င္းဝိေသသတိုင္း၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ကိုင္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပၾက၏။
ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ သခင္ႏုက ခ်င္းကြန္ဂရက္၏ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ဇာရဲလ်ံသည္ အသက္ငယ္ေသးသည္။ အိမ္ေထာင္ မရွိေသးဘူး၊ ႏိုင္ငံေရး ဗဟုသုတ မရွိေသးဘူး၊ ဒါေၾကာင္႔ ဝန္ႀကီးအျဖစ္ လက္မခံႏိုင္ပါ။ ကပၸတိန္ မန္တံု႔ႏံုးကိုသာ ဝန္ႀကီးေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာလိုက္၏။
ခ်င္းကြန္ဂရက္ အမတ္မ်ားကလည္း ထိုသို႔လုပ္ျခင္းမွာ ဒီမိုကေရစီ မက်ေၾကာင္း၊ အမတ္မ်ားရာ အဖြဲ႔သာလ်င္ ဝန္ႀကီး ျဖစ္သင္႔ေၾကာင္း၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဆႏၵအရ မဟုတ္ဘဲ လူထု၏ ဆႏၵအရသာ ျဖစ္ ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေသာအခါ သခင္ႏုက “မင္းတို႔ ဘာနားလည္သလဲ၊ တိတ္ပါ” ဟု ေငါက္ငမ္းခဲ႔၏။
ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ သခင္ႏုအေနႏွင္႔ အမတ္ႏွစ္ေယာက္သာရွိေသာ ကပၸတိန္မန္တံု႔ႏံုးကို ဝန္ႀကီးခန္႔လွ်င္ အရုပ္ဆိုးမည္ဟု ျမင္လာေသာ အခါ ညီညြတ္ၿပီးသားျဖစ္ေသာ ခ်င္းကြန္ဂရက္အဖြဲ႕မွ ဦးရွိန္ထန္းကို တိတ္တဆိတ္ေခၚယူ၍၊ ဝန္ႀကီးေနရာႏွင္႔ေတာ႔ ခင္ဗ်ားပဲသင္႔ေတာ္တယ္၊ ခင္ဗ်ားက အသက္လည္း ႀကီးၿပီး ဗဟုသုတလည္း ရွိတယ္ဟု၊ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပ၍ ခြဲထုတ္ခဲ႔၏။ ထိုအခါ ညီညြတ္ၿပီးသား ခ်င္းအမ်ိဳးသား ကြန္ဂရက္အဖြဲ႕သည္ ၂ ျခမ္း ကြဲသြားခဲ႔၏။ ကြဲလာေသာအခါ ဦးရိွန္ထန္းကို ခ်င္းေရး ရာဝန္ႀကီး ခန္႔ခဲ႔၏။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ သခင္ႏု၏ အခြဲအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္သည္ ဤတြင္ ေအာင္ျမင္သြား၏။
သို႔ရာတြင္ ဝန္ႀကီးဦးရွိန္ထန္းဘက္မွ အမတ္ဦးေရနည္း၍ ဦးဇာရဲလ်ံဘက္မွ အမတ္ဦးေရ မ်ားသျဖင္႔ ေကာင္စီတြင္ အလုပ္လုပ္လို႔ မျဖစ္ေသာအခါ၊ အခ်ိန္ မၾကာမီအတြင္း ဦးရွိန္ထန္းကို ျပည္မ အျခားဌာန တစ္ခုေပး၍ ခ်င္းကြန္ဂရက္ အဖြဲ႕၏ ေခါင္းေဆာင္ ဇာရဲလ်ံကိုပင္ ခ်င္းေရးရာဝန္ႀကီး ခန္႔ေပးရ၏။ ခ်င္းႏွင္႔ ကခ်င္ကိုသာ ဤသို႔လုပ္သည္ မဟုတ္ပါ။
ကရင္ကိုလည္း ထိုထက္ ပိုဆိုးရြားေအာင္ လုပ္ခဲ႔၏။ ကရင္ျပည္နယ္သည္ ၁၉၅၄ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁ ရက္ ေန႔မွာ ျပည္နယ္ျဖစ္ေပၚလာ၏။ ကရင္ျပည္နယ္ ျဖစ္ေပၚလာသည္ႏွင္႔ ကရင္ျပည္နယ္တြင္ ကရင္ျပည္နယ္ ဝန္ႀကီးေခၚ ကရင္ျပည္နယ္ ဥကၠ႒ ခန္႔ရေပမည္။ ကရင္ျပည္နယ္ ဥကၠ႒ခန္႔ရာ၌ ကရင္ျပည္နယ္မွ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ေသာ ကိုယ္ စားလွယ္မ်ားထဲက ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေရြးခ်ယ္ခန္႔ထား ရေပမည္။ အေျခခံဥပေဒကလည္း ထိုသို႔ခြင္႔ျပဳထား၍ ထိုသို႔ ျဖစ္မွသာလွ်င္ သဘာဝက်ေပမည္။
သို႔ရာတြင္ ထိုသို႔မဟုတ္ဘဲ ကရင္ျပည္နယ္ ဥကၠ႒ေနရာတြင္ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚေဒသမွ အေရြးခံေသာ ဦးေအာင္ပကို ကရင္ျပည္နယ္ဝန္ႀကီးႏွင္႔ ကရင္ျပည္နယ္ဥကၠ႒ ခန္႔ခဲ႔သည္။ ဤသို႔ လုပ္ခဲ႔ရာတြင္ ကရင္ျပည္နယ္ လူထုသည္လည္းေကာင္း၊ ျပည္နယ္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားသည္ လည္းေကာင္း မေက်နပ္၍ ကန္႔ကြက္ခဲ႔သည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ည္းႏွီးသာ ျဖစ္ခဲ႔သည္။
ေနာက္ဆံုး၌ ေကာင္စီတြင္ အလုပ္လုပ္၍ မျဖစ္ေတာ႔မွ ဦးေအာင္ပကိုေခၚယူၿပီး ျပည္မတြင္ က်န္းမာ ေရး ဝန္ႀကီးဌာနေပး၍ ကရင္ျပည္နယ္မွ ေရြးေကာက္ တင္ေျမွာက္ခဲ႔ေသာ ေဒါက္တာေစာလွထြန္းကို ကရင္ျပည္နယ္ဥကၠ႒ ခန္႔ခဲ႔သည္။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္သခင္ႏုသည္ ျပည္နယ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ လူမ်ိဳးစုကိုယ္စားလွယ္မ်ားႏွင္႔ ေတြ႔တဲ့အခါတိုင္း၊ မင္းတို႔အားလံုးကို ငါခ်စ္ပါတယ္၊ သနားပါတယ္၊ မင္းတို႔ အေပၚမွာ ေသြးခြဲစနစ္ (Divide And Rule) ကို သံုးၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူးဟု မၾကာခဏ ေျပာေလ႔ရွိေသာ္လည္း တကယ္႔ လက္ေတြ႕က်ေသာအခါ ညီညြတ္ၿပီးသား ျပည္နယ္သားမ်ား၊ ညီညြတ္ၿပီးသား လူနည္းစုမ်ားကိုကြဲ ျပားေအာင္ ဖန္တီးေပးခဲ႔သည္။ ဒီမိုကေရစီ အစစ္ကိုမေပးဘဲ ဝါမိုကေရစီ ကိုသာေပးခဲ႔၏။
ဒါေတြေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသားလို႔ အသတ္မွတ္ ခံရတဲ့ လူမ်ိဳးေတြက ၈ ျပည္နယ္မူကို တင္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၾကည္လင္တဲ့ေရကို ဘယ္သူ စေနာက္တယ္။ ဘယ္သူေတြက မယံုၾကည္ေအာင္ လုပ္လိုက္တယ္ဆိုတာ။ သမိုင္းက သက္ေသျပေနပါတယ္။ ျပည္ေထာင္စုႀကီးလည္း မြဲျပာက်ေနပါၿပီး။ ဒီလိုမြဲျပာက်မယ္မွန္း ႀကိဳသိရင္၊ ဒီလိုလိမ္မယ္ ညစ္မယ္မွန္းႀကိဳသိရင္၊ ခုကၽြန္ေတာ္တို႔ သိပ္ခ်စ္ပတယ္ဆိုတဲ့ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံ ဆိုတာႀကီး ျဖစ္လာခဲ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ တကြ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြ ရင္ထဲက ကတိေတြ၊ ေလးနက္တဲ့ ယံုၾကည္မႈေတြကို ဘယ္သူေတြက သုတ္သင္၊ သတ္ျဖတ္၊ အေရာင္းဆိုး ေသြးခြဲျဖစ္ခဲ့ၾကတာလည္း။ ၁၉၄၈ ကတည္းက ေဖာက္ဖ်က္ခဲ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ မုသာဝါဒ ကံေၾကာင့္ တျပည္လံုးလဲ ေဘးအမ်ိဳးမ်ိဳးသင့္၊ မြဲျပာက်ခဲ့ ၿပီးပါၿပီ။ အဂၤလိပ္လက္ထက္ က်န္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၱာရားလည္း ပ်က္စီးၿပီး။ လက္နက္ရိွသူ အႏိုင္ရတဲ့ ဖက္ဆစ္ဝါဒ ေပၚေပါက္လာခဲ့တာပဲ အဖတ္တင္ပါတယ္။ ခု ဒီဖက္ဆစ္ဝါဒကို ျမန္မာေျမေပၚ အေစ့ခ် အေညွာက္ေဖာက္ခဲ့တဲ့ ဦးေနဝင္းနဲ႔တကြ ဗမာ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ မရိွေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဖက္ဆစ္ စံနစ္ႀကီးကေတာ့ ျမန္မာျပည္ထဲမွာ အတြင္းလႈိက္ၿပီး တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုးကို တိုက္စား ေခ်ဖ်က္ေနတုန္းပါပဲ။
ကတိသစၥာ မတည္ၾကည္ၾကေသး သေရြ႕ေတာ့ တိုင္းျပည္လည္း ေသြးအလူးလူးနဲ႔ အကုသိုလ္တြင္းထဲ နစ္ၿပီးရင္း နစ္ေနၾကရဦးမွာပါပဲ။
ဆက္ေရးပါဦးမည္...
The Peace
