ကၽြန္ေတာ္သာ သမၼတႀကီးျဖစ္ခဲ့ရင္..
ကၽြန္ေတာ္သာ သမၼတႀကီးျဖစ္ခဲ့ရင္
မတ္လ (၁) ရက္ေန႔တြင္ ေနျပည္ေတာ္၌ က်င္းပခဲ့သည့္ ပထမအႀကိမ္ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ အစည္းအေဝးပြဲတြင္ ျပည္ေထာင္စုသမၼတျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္က တာဝန္ ထမ္းေဆာင္မႈ တစ္ႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ေျပာၾကားလိုက္သည့္ မိန္႔ခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေရဒီယိုမွ နားမေထာင္မိ၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွ တိုက္႐ိုက္လႊင့္မႈကိုလည္း မၾကည့္႐ႈမိခဲ့ေခ်။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူမႈေရးသမားမ်ားသည္ အခ်ိန္ႏွင့္တေျပးညီ နာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး စသည့္ ျပည္သူလူထုတို႔၏ လုိအပ္ခ်က္၊ ေတာင္းဆိုခ်က္ အကူအညီရလိုမႈတို႔ကို နံနက္မွ ညအခ်ိန္ အိပ္စက္သည့္ အခ်ိန္ကာလအထိ ေပးဆပ္မႈတို႔ကို ေန႔တဓူဝ နားရက္မ႐ွိ လုပ္ကိုင္ေပးဆပ္ေနရ၍ ျဖစ္ေတာ့သည္။
မတ္လ (၂) ရက္ေန႔တြင္ ေရာက္႐ွိလာေသာ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာကို လူမႈေရးအလုပ္ရပ္နား ေသာ ညေနပိုင္းအခ်ိန္တြင္ သမၼတႀကီး၏ မိန္႔ခြန္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ဖတ္႐ႈမိသည္။ ျပည္သူေတြရဲ႕ဆႏၵကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးေနေသာ သမၼတႀကီး၏ မိန္႔ခြန္းအျပည့္အစံုကို ျပည္သူလူထု တစ္ဦးအေနျဖင့္ ဖတ္႐ႈကာ လူမႈေရးသမားတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ခံစားၾကည့္မိေတာ့သည္။
ႏိုင္ငံေရး
ႏိုင္ငံေရးကို ကၽြန္ေတာ္႐ိုး႐ွင္းစြာေျပာရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္၊ ႐ြံ႐ွာသည္။ မုန္းတီးခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သိခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံေရးမွာ - ကၽြန္ေတာ္လူ႔ဘဝထဲေရာက္ၿပီး သံုးေလးႏွစ္အ႐ြယ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ မိဘဘိုးဘြားပိုင္ ႏိုင္လြန္စက္႐ံုႀကီးကို ထိုအခ်ိန္ကာလ၌ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးျဖစ္ခဲ့ေသာ ဦးေနဝင္းမွ သိမ္းပိုက္ခဲ့ျခင္း၊ အဖိုးႏွင့္အေဖတို႔ကို အင္းစိန္ေထာင္ထဲသို႔ မတရားထည့္သြင္းခံရျခင္းတို႔ပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ၇-တန္း ၈-တန္းအ႐ြယ္တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ အထင္ကရ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးျဖစ္ေသာ ကမ႓ာ့ကုလသမၼဂၢ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ဦးသန္႔၏ စ်ာပနအခမ္းအနားမွစ၍ ဦးသန္႔အေရးအခင္း။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္၏ အဖိုးႏွင့္ဖခင္တုိ႔ိကို မတရားဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ သမိုင္းေၾကာင္းကို ဖိႏွိပ္ ခဲ့ေသာ စစ္အာဏာ႐ွင္ (မ.ဆ.လ)တို႔ကို ျပည္သူတစ္ရပ္လံုးက ဆႏၵျပေတာင္းဆိုခဲ့ေသာ ၈၈ အေရးအခင္းတို႔ ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ ၈၈ အေရးအခင္းကာလတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဒုတိယႏွစ္ ႐ူပေဗဒႏွင့္ ႐ုပ္႐ွင္သ႐ုပ္ ေဆာင္ လုပ္ကိုင္စဥ္ျဖစ္သည္။ ျပည္သူကို လုပ္ေကၽြးျပဳေပးေနသူ၊ မတရားမႈကို ငံု႕မခံတက္ေသာ စိတ္ဓါတ္ တုိ႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ခ်ီတက္ေဟာေျပာပြဲမ်ားတြင္ ပါဝင္လႈပ္႐ွားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္ငံေရး ကို မယံုၾကည္ခဲ့။ မတရားဖိႏွိပ္မႈကို လက္မခံႏိုင္၍ ပါဝင္လႈပ္႐ွားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ၈၈ အေရးအခင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားျပည္သူ၊ ရဟန္သံဃာမ်ား မ်ားစြာအသက္ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္၏ တပည့္ ျဖစ္သူ ကရင္အမ်ိဳးသားေလး “အဘီး” တစ္ေယာက္လည္း အသက္ဆံုးခဲ့ရသည္။
ယင္းေနာက္ န.ဝ.တ စစ္အာဏာ႐ွင္တို႔၏ စစ္ေဆးေမးျမန္းျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္ခံခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းသားျပည္သူမ်ား အက်ဥ္းက် ခံခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ႏိုင္ငံေရးကို နားမလည္၊ မတရားမႈကိုသာ သိ႐ွိခဲ့ရသည္။ ယင္းေနာက္ ႐ုပ္႐ွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ လုပ္ကိုင္ရင္းႏွင့္ “အျဖဴေရာင္ကမ္ပိန္း” ဟုေခၚေသာ အက်ဥ္းက် ေက်ာင္းသားမ်ား၏ မိသားစုဝင္တို႔အား လိုက္လံအားေပး ႏွစ္သိမ့္ၾကေသာ လႈပ္႐ွားမႈတြင္ ကၽြန္ေတာ္ပါဝင္ ခဲ့သည္။ ၈၈ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ဆြမ္းေကၽြးပြဲ၊ မဂၤလာပြဲတုိ႔ကို ကၽြန္ေတာ္တက္ေရာက္ခ့ဲသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္ငံေရးကို နားမလည္။ လူသားျခင္း စာနာေထာက္ထားေသာ စိတ္ဓါတ္ႏွင့္သာ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ သည္ဟု ခံယူခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလတြင္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းျမင့္မားမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚ လာခဲ့ေသာ သံဃာ့အေရးအခင္း (ေ႐ႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး)တြင္ သံဃာေတာ္မ်ား ေနပူမိုး႐ြာမေ႐ွာင္ ဖိနပ္ မပါပဲ ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔မႈတြင္ ဗုဒၶဘာသာျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ဆြမ္းဆက္ကပ္လွဴဒါန္းမႈ မ်ားျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ယင္းအတြက္ န.အ.ဖ အာဏာ႐ွင္တုိ႔မွ ဖမ္းဆီးကာ စစ္ေၾကာေရးစခန္းသို႔ (၈) ရက္ တိုင္တိုင္ ေရာက္ခဲ့ရျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္ငံေရးကို နားမလည္ေသး။ ဘာသာတရားကို ၾကည္ညိဳမႈျဖင့္သာ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာအတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့မႈ၏ ရလဒ္ကား အႏု ပညာေလာကထဲမွ ထုတ္ပယ္ခံရျခင္းပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ အခ်ဳပ္ဆိုေသာ္ . . . ကၽြန္ေတာ္သည္ ႏိုင္ငံေရး ကိုမသိ။ ႏိုင္ငံေရးကို နားမလည္၊ မယံုၾကည္၊ မႏွစ္ၿမိဳ႕၊ ႐ြံ႐ွာခဲ့သည္။ ႐ြံ႕မုန္းမိေတာ့သည္။
ယခု ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္မွ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေသာေန႔တြင္ အမ်ားျပည္သူတို႔ ယံုယံုၾကည္ ၾကည္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို အပ္ႏွင္းခံထားရသည့္အတြက္ မိဘျပည္သူမ်ားကို ဦးထိပ္ ထားၿပီး ျပည္သူေတြရဲ႕ဆႏၵကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးမည္ဟု ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ယခုအစိုးရသည္ ေနာက္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအတြက္ အလွည့္အေျပာင္းျဖစ္သလို အနာဂတ္သားစဥ္မ်ိဳးဆက္မ်ားအတြက္လည္း သမိုင္းတြင္ေစမည့္ စတင္ျခင္းအသစ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိဘျပည္သူမ်ားအတြက္ ယခုကဲ့သို႔ ဂုဏ္ယူဝမ္းေျမာက္ ဖြယ္ရာ၊ စံနမူနာ သာဓကျပဳဖြယ္ရာ ေအာင္ျမင္တဲ့ကူးေျပာင္းမႈႀကီးကို ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ျခင္းသည္ အစုိးရခ်ည္း သက္သက္မဟုတ္ေၾကာင္း ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား၊ အရပ္ဘက္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ ႀကီးမ်ား၊ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ တရားစီရင္ေရးမ႑ိဳင္မ်ား၊ မီဒီယာမ်ား စသည္တို႔အားလံုးတို႔က စည္းလံုးညီၫႊတ္စြာ ဦးထမ္းပဲ့ထမ္း ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံသားမ်ားအားလံုး ေနာက္ေၾကာင္းျပန္မလွည့္စတမ္း ေလွ်ာက္လွမ္းၾကၿပီး မတူညီတာေတြကိုဖယ္ တူညီတာေတြကို ပူးေပါင္း လုပ္ကိုင္သြားၾကမည္ဆိုပါက ဒီမိုကေရစီသည္ ခုိင္မာသည္ထက္ ခုိင္မာလာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့ သည္။ ထုိ႔ျပင္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေရးစနစ္ ခုိင္မာရင့္သန္လာေစရန္ ခိုင္မာေတာင့္တင္းေသာ ႏိုင္ငံေရးမ်ိဳး ဆက္သစ္မ်ားလိုအပ္ေၾကာင္း၊ မ်ိဳးဆက္သစ္ မ်ိဳးဆက္ေဟာင္းတို႔၏ စုေပါင္းစြမ္းအားႏွင့္ ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ သြားႏိုင္ေရးသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ ႏိုင္ငံသားအားလံုးရဲ႕ အနာဂတ္ႏွင့္ တိုက္႐ိုက္ဆက္စပ္ ေနေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့သည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ႏိုင္ငံေရးအေပၚ သမၼတႀကီးမွ ယခုကဲ့သို႔ ေျပာၾကားေသာ စကားလံုးမ်ားေၾကာင့္ ေက်နပ္မိေတာ့သည္။ ဝမ္းေျမာက္မိေတာ့သည္။ ႏိုင္ငံေရးေကာင္းျခင္း ဆိုးျခင္းတို႔သည္ ႏိုင္ငံေတာ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္မ်ားေပၚတြင္သာ တည္ေတာ့သည္ဟူ၍ နားလည္ သြားေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်နပ္မိပါေတာ့သည္ . . . . ႏိုင္ငံေရး။
စီးပြားေရး
ကၽြန္ေတာ္စီးပြားေရးကို နားမလည္။ မကၽြမ္းက်င္။ အဆံုးစြန္ဆံုးေျပာရေသာ္ ႐ုပ္႐ွင္ေလာကတြင္ သ႐ုပ္ေဆာင္အျဖစ္ က်င္လည္စဥ္ကာလမ်ား၌ ကၽြန္ေတာ့္အား ထုတ္လုပ္သူမွ သ႐ုပ္ေဆာင္ ေၾကးေငြမ်ားေပးေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ပိုက္ဆံ မေရတြက္တတ္။ ေငြေၾကးကို မကိုင္ေဆာင္တတ္။ ဇနီးျဖစ္သူအား အိမ္သို႔ေရာက္လွ်င္ ထိုေငြေၾကးတို႔ကို ထိုးအပ္၊ ေငြေၾကးကြာဟမႈမ်ားျဖစ္သည့္အခါ ကြာဟ၊ လိုသည့္အခါတြင္ လို၊ ထုတ္လုပ္ သူကို ျပန္ေျပာ၊ ျပန္ေတာင္းႏွင့္ သံသရာလည္ေနခဲ့သ ူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ အႏုပညာမွလြဲ၍ မည္သည့္ စီးပြားေရးမွ မလုပ္တတ္။ လုပ္ခဲ့ရင္လည္း မေအာင္ျမင္ခဲ့။ ဤမွ်ေလာက္ကို စီးပြားေရးကၽြမ္းက်င္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စီးပြားေရးကို ကၽြန္ေတာ္႐ြံမုန္းခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီး၏ မိန္႔ခြန္းထဲတြင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းလိုင္စင္မ်ား၊ သြင္းကုန္ပို႔ကုန္ လိုင္စင္မ်ား၊ ပုိ႔ကုန္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အခြန္အခမ်ားကို ေလွ်ာ့ခ်ဖယ္႐ွားေပးခဲ့ျခင္း၊ ႏိုင္ငံျခားေငြ လဲလွယ္မႈ ႏႈန္းထားမ်ား ေျပာင္းလဲေပးျခင္း၊ ဆန္စပါးတင္ပို႔ခြင့္မ်ား ဖန္တီးေပးျခင္း၊ စက္သံုးဆီ၊ တယ္လီဖုန္း၊ ေမာ္ ေတာ္ကားေစ်းႏႈန္းမ်ားကို က်ဆင္းလာေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ေပးခဲ့ျခင္း၊ အမ်ားပိုင္ကုမၸဏီမ်ား တိုးပြား႐ွင္သန္ ေစျခင္း၊ စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ားတိုးျမင့္ေပးခဲ့ျခင္း၊ ျပည္တြင္း/ပတတ္သိပညာ႐ွင္မ်ား၏ တန္ဖိုးႀကီးမားေသာ အႀကံဉာဏ္မ်ားကို အေလးအနက္ထားၿပီး ျပည္သူလူထုတို႔၏ စီးပြားေရးကိုျမွင့္တင္ေပးျခင္း၊ ယခင္ မ.ဆ.လေခတ္က ပုဂၢလိကပိုင္ စက္႐ံု/အလုပ္႐ံုမ်ားကို အစိုးရပိုင္အျဖစ္သိမ္းပိုက္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခု ဒီမိုကေရစီ အစိုးရသစ္လက္ထက္တြင္ ႏိုင္ငံပိုင္လုပ္ငန္းမ်ားကို ပုဂၢလိကပိုင္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲမႈကို လူတစ္စု လက္ဝယ္သို႔ မေရာက္႐ွိေစရန္၊ မညီမႈမ်ား မျဖစ္ေပၚေစရန္၊ စြမ္းရည္ျမႇင့္တင္မႈကို အဟန္႔အတားမျဖစ္ေစ ရန္ အဘက္ဘက္မွ သံုးသပ္ေဆာင္႐ြက္ေနေၾကာင္းမ်ားကို ၾကားသိရ၍ စီးပြားေရးကို ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္မိ ျပန္ေတာ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေက်နပ္မိပါေတာ့သည္. . . စီးပြားေရး။
ပညာေရး
ပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္ျပန္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္။ မတတ္ကၽြမ္း။ မ.ဆ.လေခတ္တြင္ ႀကီးျပင္းလာသူတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ပညာေရးဆံုး႐ႈံးမႈမ်ားထဲတြင္ တစ္ေယာက္အပါအဝင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ပညာေရးအစမ္းသပ္ခံ လူသားတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ႐ူပေဗဒႏွင့္ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့သည္။ ဘြဲ႔ထူးဂုဏ္ထူးမ်ားလည္းမရ။ အဂၢမဟာဘြဲ႔၊ သေရစည္သူဘြဲ႔ေတြ ဆိုရင္ ေဝးေရာေပ့ါ။ ပညာေရးကို အဲဒီလုိ ကၽြန္ေတာ္မုန္းခဲ့။ စိမ္းကားခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ယခုသမၼတႀကီး၏ မိန္႔ခြန္းမွာ တကၠသိုလ္ေတြ စာသင္ေက်ာင္းေတြ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ေဆာင္႐ြက္တဲ့ေနရာမွာ ေခတ္စနစ္ႏွင့္ညီတဲ့သင္႐ိုးၫႊန္းတန္းေတြကိုသာမကစီမံခန္႔ခြဲမႈ၊ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ေရးကိုပါ ဒြန္တြဲေဆာင္႐ြက္ေနေၾကာင္း၊ စာသင္ေက်ာင္းမ်ား၊ တကၠသိုလ္ေကာလိပ္မ်ားတြင္ သမား႐ိုးက် စာၾကည့္တိုက္မ်ားအျပင္ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္ျမင့္ တကၠသိုလ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ထားေသာ အြန္လိုင္း စာၾကည့္တိုက္မ်ား ေဆာင္႐ြက္ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဆရာ/မမ်ား၏ အရည္အေသြးျမႇင့္မားေရး လက္ေတြ႔ အင္တာနက္ခ်ိတ္ဆက္မႈမ်ား၊ ကြန္ယက္မ်ားျမႇင့္တင္ေဆာင္႐ြက္ေရးမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ေပးမည့္အျပင္ “ေသနတ္ကိုင္ေသာလက္မ်ားကို လက္ေတာ့ပ္ကိုင္ေသာ လက္မ်ားအျဖစ္ေျပာင္းေပးမည္” ဟူေသာ သမၼတႀကီး၏ မိန္႔ခြန္းစကားအရ ပညာေရးဟူေသာ စကားလံုးအား ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ခင္မိသည္။ ျမတ္ႏိုးမိေတာ့သည္။ထို႔ေၾကာင့္ ေက်နပ္မိပါေတာ့သည္ . . . ပညာေရး။
က်န္းမာေရး
က်န္းမာေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္ မေကာင္းမြန္လွ။ ေန႔တစ္မ်ိဳး ညတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ က်န္းမာေရးမွာ ဂဏန္းမၿငိမ္လွ။ အမ်ားျပည္သူ၏ ေမတၱာပို႔မႈမ်ားေၾကာင့္ အသက္ခႏၶာ ၿမဲေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်န္းမာေရးကို ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္သည္။ ႐ြံ႕သည္။
သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီး၏ မိန္႔ခြန္းတြင္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ မိဘျပည္သူမ်ားအတြက္ က်န္းမာေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ လူသားဂုဏ္သိကၡာႏွင့္အညီ က်န္းမာစြာေနထိုင္ႏိုင္ရန္အတြက္ ျပည္တြင္း/ပ မ်ားတြင္႐ွိေသာ ပုဂၢလိက၊ NGO၊ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၏ အကူအညီကိုရယူၿပီး ကုလသမၼဂၢအဖြဲ႔ႀကီး ၏ ေထာင္စုႏွစ္ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားႏွင့္အညီ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္႐ြက္ေ နၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ျပည္သူမ်ား၏ အေျခခံ က်န္းမာေရးေစာင့္ေ႐ွာက္မႈအတြက္ ပုဂၢလိကအဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းကာ ယူနီဗာဆယ္က်န္းမာေရး အာမခံစနစ္သစ္ ေပၚထြန္းလာရန္ ေဆာင္႐ြက္ေနေၾကာင္း၊ လာမည့္ႏွစ္တြင္ က်န္းမာေရးက႑၌ ႏိုင္ငံေတာ္၏ဘ႑ာေငြကို ယခင္ႏွစ္မ်ားထက္ ေလးဆတိုးျမႇင့္ သံုးစြဲမည္ျဖစ္သည္ဟု ေျပာၾကားခဲ့ေသာ ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေနေကာင္းသလိုလုိ ျဖစ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ . . . က်န္းမာေရးကို ျမတ္ႏိုးမိေတာ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေက်နပ္မိပါေတာ့သည္ . . . က်န္းမာေရး။
လူမႈေရး
ဟုတ္ကဲ့။ လူမႈေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္ထဲထဲဝင္ဝင္ သိထားသည္။ လူမႈေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ ထံုးလိုေမႊ ေရလိုေႏွာက္ထားသူျဖစ္သည္။ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္မွစၿပီး နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)တြင္ လုပ္ကိုင္ေပးဆပ္ခဲ့ရာ ယခုဆိုလွ်င္ (၁၂)ႏွစ္တာ ကာလတြင္းသို႔ ေရာက္ေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္မွ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္အထိ မိမိ၏ အႏုပညာလုပ္ကိုင္မႈအခ်ိန္မ်ားကိုဖဲ့ယူ၍ ေပးဆပ္ခဲ့ရာမွ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလမွစ၍ ယေန႔တိုင္ အႏုပညာလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ခြင့္မ႐ွိေတာ့ပါသျဖင့္ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ေပးဆပ္မႈေပါင္းမ်ားစြာကို ျမတ္စြာဘုရား၏ ျဗဟၼစိုရ္တရားေလးပါးကို လက္ကိုင္ျပဳခဲ့ကာ အမ်ားျပည္သူတို႔ကို ကူညီေဖးမေပးဆပ္ခဲ့ေသာ နာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ သဘာဝေဘးဒဏ္ ကယ္ဆယ္ေရးတို႔ကို ထဲထဲဝင္ဝင္ လုပ္ကိုင္နားလည္ခဲ့ေတာ့သည္။
သမၼတႀကီး၏ မိန္႔ခြန္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ဒီမိုကေရစီ႐ွင္သန္ခိုင္မာေရးမွာ အရပ္ဘက္လူ႔ အဖြဲ႔အစည္းေတြမွာ အေရးႀကီးတဲ့ အခမ္းက႑မွာ႐ွိေၾကာင္း အရပ္ဘက္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ား ခိုင္မာအားေကာင္းလာေရးအတြက္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးေတြဟာ ဘာသာတရားရဲ႕ အဆံုးအမနဲ႔အတူ ယဥ္ေက်းမႈအရ နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း အျမစ္တြယ္ေနခဲ့တဲ့ ပရဟိတစိတ္ဓါတ္မ်ားႏွင့္ အ႐ွိန္အဟုန္ျမင့္စြာ လုပ္ကိုင္လာရန္ အေရးႀကီးေၾကာင္း၊ ယခုကဲ့သို႔ လူမႈေရးအသင္းအဖြဲ႔မ်ား ေပၚထြန္းလာျခင္းကိုလည္း ဂုဏ္ယူဝမ္းေျမာက္ပါေၾကာင္း ထည့္သြင္းေျပာၾကားခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ေတာ့ လူမႈေရးကို ထဲထဲဝင္ဝင္သိ႐ွိလုပ္ကိုင္ေပးဆပ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ သမၼတႀကီး၏ လူမႈေရးစကားလံုးမ်ားကို ၾကားသိရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ “လူမႈေရး” ကို အထူးေၾကာက္႐ြံ႕မိေတာ့သည္။ အထူးတုန္လႈပ္သြားေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေၾကာက္ရြံ႕မိပါေတာ့သည္ . . . လူမႈေရး။
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆို . . . ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္မွစ၍ နာေရးကူညီမႈတည္းဟူေသာ နာေရး႐ွင္တုိ႔၏ အပူမီးမ်ားကို ၿငိမ္းသတ္ေပးေသာ နာေရးကူညီေဖးမမႈတို႔ကို (အခမဲ့) လုပ္ေဆာင္ခဲ့ရာ ပထမပိုင္းတြင္ တစ္ေန႔လွ်င္ နာေရးေပါင္း (၅) ဦးခန္႔မွ ယခုဆိုလွ်င္ တစ္ေန႔လွ်င္ (၄၅) မွ (၅၀) ဦးခန္႔ (အခမဲ့) သၿဂႋဳလ္ေပးေနရၿပီျဖစ္သည္။ ဘဝကူးေျပာင္းမႈမ်ား ျမင့္မားလာမႈကို ျပန္လည္သံုးသပ္ေသာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါး၍ ေဆးဝါးမကုႏိုင္ခဲ့ျခင္းကို သိ႐ွိခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္မွစ၍ ခြဲစိတ္ကုသမည့္ လူနာမ်ား၊ ခြဲစိတ္ေမြးဖြားမည့္ ကုိယ္ဝန္ေဆာင္မိခင္မ်ားကို ခြဲစိတ္ခ အကုန္အက်ခံခြဲစိတ္ေပးျခင္း၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွစ၍ သုခကုသုိလ္ျဖစ္ေဆးခန္း ဟူ၍ (အခမဲ့) ေဆးဝါးကုသမႈတို႔ကို လုပ္ေဆာင္ခဲ့ရာ တစ္ေန႔လွ်င္ လူနာ (၂၀) ခန္႔မွ ယခုဆိုလွ်င္ တစ္ေန႔လွ်င္လူနာ (၂၀၀)ေယာက္ ေက်ာ္ခန္႔ကို (အခမဲ့) ကုသေပးေနရၿပီ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်န္းမာေရးခ်ိဳ႕ယြင္းမႈ ဘာေၾကာင့္ယခုကဲ့သို႔ ျမင့္မားေလသနည္းဟု စဥ္းစားၾကေသာ္ အသိပညာနည္းပါးမႈ၊ ဗဟုသုတေခါင္းပါးမႈတို႔ကို ေတြ႔႐ွိခဲ့ရသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သုခအလင္း စာၾကည့္တိုက္ဖြင့္လွစ္ေပးျခင္း၊ အေျခခံအဂၤလိပ္စာ ေႏြရာသီသင္တန္း၊ အဆင့္ျမင့္ အဂၤလိပ္စာသင္တန္း မ်ား၊ ဟိုတယ္ဝန္ေဆာင္မႈသင္တန္း၊ ကြန္ျပဴတာသင္တန္းမ်ား၊ ယဥ္ေက်း လိမၼာသင္တန္းမ်ား စသည့္ လူ႔က်င့္ဝတ္ပညာေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အသိပညာေပး သင္တန္းမ်ားကိုပါ တိုးခ်ဲ႕ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ သံုးႏွစ္ခန္႔က ေႏြရာသီအဂၤလိပ္စာသင္တန္း ဖြင့္လွစ္ရာတြင္ ကေလးငယ္ (၂၀၀) ခန္႔ တက္ေရာက္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခုႏွစ္ ေႏြရာသီသင္တန္းအတြက္ စာရင္းလာေရာက္ေပးသူ ကေလးေပါင္း (၁၀၀၀) နီးပါးခန္႔႐ွိခဲ့သည္။ လူမႈေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ ယခုအခ်ိန္အထိ နာေရးကူညီမႈေပါင္း (၁၁၂၃၀၃)၊ ေဆးဝါးကုသေပးမႈေပါင္း (၁၅၀၆၃၁)၊ ပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ (၁၀၀၀၀) ဦးခန္႔ ကူညီေဖးမ ပံ့ပိုးမႈမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ကိုင္ေပးၿပီးျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္) အေနျဖင့္ သမၼတႀကီး ေျပာၾကားသြားေသာ လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ နာေရး၊ သဘာဝ ေဘး ကယ္ဆယ္ကူညီေထာက္ပ့ံေရး စသည့္ လူမႈလုပ္ငန္းမ်ားကို ႏွစ္အလိုက္၊ ေခတ္အလိုက္ ဆထက္တန္ဖိုး တိုးခ်ဲ႕လုပ္ကိုင္ေပးဆပ္ရန္သာ ႐ွိေတာ့သည္။
သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)အျပင္ အျခားလူမႈေရး အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ လူမႈေရးအသင္းမ်ားအတြက္ တရားဝင္လုပ္ကိုင္ခြင့္ မွတ္ပံုတင္လက္ဝယ္သုိ႔မရ႐ွိေသးပါ။ ေနျပည္ေတာ္မွ မွတ္ပံုတင္ခြင့္ျပဳခ်က္ ထုတ္ေပးလိုက္ၿပီဟု ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း ျပည္နယ္၊ တိုင္း၊ ၿမိဳ႕နယ္႒ာနဆိုင္ရာမ်ားမွ ယေန႔တိုင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)သို႔ အသိေပး အေၾကာင္းၾကားျခင္း မ႐ွိေသးေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ သမၼတႀကီး မိန္႔ၾကားခဲ့ေသာ ေဖာင္ေဒး႐ွင္းမ်ား၊ အသင္းအဖြဲ႔မ်ား ျဖစ္ထြန္းေအာင္ျမင္လာတာဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏိုင္ငံရဲ႕ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ ဂုဏ္ယူဝမ္းေျမာက္စရာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အရပ္ဘက္ အဖြဲ႔အစည္းေတြဟာ ဒီမိုကေရစီ႐ွင္သန္ခိုင္မာေရးအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ အခန္းက႑မွာ ႐ွိေၾကာင္းဟု မိန္႔ဆိုျငားေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူမႈေရးအသင္းအဖြဲ႔မ်ားအတြက္ ယခုတိုင္ မွတ္ပံုတင္မရျခင္းသည္ သမၼတႀကီးႏွင့္ ျပည္နယ္၊ တိုင္း၊ ၿမိဳ႕နယ္၊ ရပ္ကြက္အာဏာပိုင္တို႔ ခ်ိတ္ဆက္မႈမ်ား လြဲေနၿပီလားဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူမႈေရးသမားမ်ား၊ လူမႈေရးအသင္းအဖြဲ႔မ်ားအေနႏွင့္ အစိုးရ အသိအမွတ္ မျပဳေသာ တရားမဝင္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားအျဖစ္ ျပည္သူလူထုတို႔အား ကူညီေဖးမမႈတို႔ကို အေၾကာက္တရားႏွင့္ ယွဥ္တြဲကာ ကုသုိလ္ေရးကို လုပ္ကိုင္ေနရေသာသူမ်ားပမာ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ဤတြင္ သမၼတႀကီး၏ မိန္႔ခြန္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ထပ္ခါထပ္ခါ ဖတ္႐ႈ၍ ေတြးေတာစဥ္းစားမိေတာ့သည္။ “ငါသာလွ်င္ သမၼတႀကီးျဖစ္ရင္ေတာ့” ဟူ၍ ေတြးေတာစဥ္းစားမိေတာ့သည္။
ဟုတ္ပါသည္။ “ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ ဦးေက်ာ္သူ” ဟူ၍ အေတြးထဲျဖစ္ေပၚသြားေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သာ သမၼတႀကီးျဖစ္ခဲ့ရင္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္သစ္ ခ်ီတက္ရာတြင္ ေခတ္မီွဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးျဖစ္ေပၚလာေအာင္ ျပည္သူလူထုအားလံုး ကိုယ္က်င့္တရား၊ ကိုယ္က်င့္သီလ စိတ္ဓါတ္မ်ားကို ပထမဦးဆံုး ျပဳျပင္ရမည္။ ေအာက္ေျခလူတန္းစားမ်ားျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ ျပည္သူလူထုတို႔၏ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ လူမႈေရး၊ နာေရး စသည့္ကိစၥရပ္မ်ားကုိ အဆင္ေျပ ေခ်ာမြတ္ ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ရမည္။ ထုိသု႔ိလုပ္ေဆာင္ရာတြင္ ျပည္သူလူထုထဲသို႔ ၿမိဳ႕နယ္၊ ရပ္ကြက္မ်ားအတြင္းသို႔ ထဲထဲဝင္ဝင္ ကြင္းဆင္းေလ့လာရန္ မလိုေခ်။ ၿမိဳ႕နယ္၊ ရပ္ကြက္ အာဏာပိုင္မ်ား၏ သတင္းပို႔သခ်က္မ်ား ထက္ ပိုမိုတိက်မွန္ကန္ေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ားကို သိ႐ွိရန္ အေရးႀကီးသည္ မဟုတ္ပါလား။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ျပည္သူလူထု တို႔၏ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးတို႔ကို အနီးကပ္ပံ့ပိုးကူညီ ေဖးမေပးေနေသာ ၿမိဳ႕နယ္အလိုက္၊ တိုင္းအလိုက္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ လူမႈေရးအသင္းအဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ တစ္နာရီခန္႔သာ ေတြ႔ဆံုလိုက္ယံုသာ ျဖစ္သည္။ ထုိအခါ ယင္းလူမႈေရးအသင္းအဖြဲ႔မ်ား၏ အမ်ားျပည္သူတို႔အေပၚ ကူညီေပးရမႈမ်ားကို အခန္းက႑အလိုက္ ရာခိုင္ႏႈန္းမ်ားႏွင့္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို သိ႐ွိရမည္ျဖစ္သည္။ ထုိအခါ မည္ကဲ့သို႔ ျပည္သူလူထုတို႔၏ လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရးတို႔ကို ခိုင္မာလာေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးသင့္သည္ကို တိက်ေသာ အေျဖရ႐ွိမည္ျဖစ္ေတာ့သည္။
ေအာက္ေျချပည္သူလူထု ခိုင္မာပါမွ ေဖာင္ေဒး႐ွင္းခိုင္မာေသာ မိုးထက္ျမင့္ေသာ ဒီမိုကေရစီတိုက္တာႀကီးမ်ား ေပၚထြန္းလာမည္ဟု ေတြးျမင္မိေတာ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး တည္ေဆာက္ရာတြင္ ေအာက္ေျချပည္သူလူထုတို႔ႏွင့္ တိုက္႐ိုက္ထိေတြ႔ ကူညီေပးေနေသာ လူမႈေရးအသင္းအဖြဲ႔မ်ားအား အျမန္ဆံုးတရားဝင္မွတ္ပံုတင္မ်ား ခ်မွတ္ေပးၿပီးသည့္ေနာက္ မိဘျပည္သူတို႔၏ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ စီးပြားေရး၊ နာေရး စသည့္ လူမႈကိစၥမ်ားကို ခိုင္မာလာေအာင္ ပံ့ပိုးကူညီေပးႏိုင္ေရးအတြက္ သမၼတႀကီးေျပာၾကားေသာ စကားအရ အျပန္အလွန္နားလည္မႈ၊ ယံုၾကည္ ေလးစားမႈတို႔ႏွင့္အတူ ျပည္သူ႔အက်ိဳး တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ သယ္ပိုးေနေသာ တိုင္း၊ ျပည္နယ္အလိုက္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ လူမႈေရး အသင္းအဖြဲ႔မ်ားသို႔ သမၼတႀကီးကိုယ္တိုင္ ကြင္းဆင္း၍ သြားေရာက္ ေလ့လာၾကည့္႐ႈ လည္ပတ္မည္ဆိုပါက ျပည္သူလူထုတို႔ ႀကံဳေတြ႔ေနရေသာ အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္း အေႏွာက္အယွက္မ်ားကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္ရၿပီး အခ်ိန္တိုတုိအတြင္းမွာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ား အရာထင္လာမည္ဟု သမၼတႀကီးအေတြးမ်ိဳးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။
ထုိညက ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္မက္သည္။ နံနက္အာ႐ံုတက္တြင္မက္ေသာ အိပ္မက္ျဖစ္သည္။ “သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)ကို လာသည္” ဟု။ အာ႐ံုတက္တြင္မက္ေသာ အိပ္မက္သည္ ဒဲ့ထိေအာင္ မွန္သည္ဟု အဆို႐ွိေပသည္။
ေက်ာ္သူ
