"ရင္ထဲက ရွစ္ဆယ္႔ရွစ္ နိဂုံးပုိင္း" ေဆာင္းပါးရွင္ (ေမာင္ေမာင္ဝမ္း)

ရင္ထဲက ရွစ္ဆယ္႔ရွစ္ နိဂုံးပုိင္း

ေဆာင္းပါးရွင္ (ေမာင္ေမာင္ဝမ္း)

အဲဒီလုိေၾကျငာလုိက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ထဲ… ရပ္ကြက္အသီးသီးက လူထုက သူတုိ႔နယ္ေၿမေတြကုိ လုံၿခဳံေရးအဖြဲ႔ေတြဖြဲ႔… သက္ဆုိင္ရာ ပါတီ၊ ေကာင္စီေတြ၊ ရဲေတြ၊ မိသားစု၀င္ေတြကုိ လုံး၀ကုိ ၿဖတ္သန္းသြားလာခြင္႔ မၿပဳေတာ႔ဘူး…. အက်ိဳးဆက္က ဘာၿဖစ္လာသလည္းဆုိေတာ႔ သူတုိ႔မွာ ေစ်း၀ယ္စားစရာ ဘာမွမရွိေတာ႔ဘူး… အဲဒီ႔ေၾကျငာခ်က္ကုိ လက္ကမ္းစာေစာင္ေတြနဲ႔ ပါေ၀ေတာ႔.. စာရုိက္တဲ႔သူက ၂/၈၈ မွာ မ်ဥ္းေစာင္းက ပါမလာဘူး …လူထုက ဘယ္လုိ ေကာက္ခ်က္ဆြဲ ႀကသလည္းဆုိေတာ႔.. အစုိးရက ပုဒ္မ ၁၄၄ ထုတ္တာလူထုက မလုိက္နာဘူး..ေက်ာင္းသားေတြက ေၾကၿငာခ်က္ ၂၈၈ ထုတ္တာ.. အကုန္လုိက္နာႀကတယ္ဆုိျပီး ..ေၿပာဆုိေနႀကတာ.. က်ေနာ္တုိ႔ေတာင္ သူတုိ႔ေၿပာမွ သေဘာေပါက္တယ္။

ေနာက္ရက္မွာ ဖမ္းထားတဲ႔သူေတြကုိ ျပန္လႊတ္ေပးလုိက္တယ္…။ ေဒသအုပ္ခ်ဳပ္ေရးက အစည္းေျပေနၿပီ…။ အစုိးရအာဏာက မသက္ေရာက္ေတာ႔ဘူး…။ ဒါေပမဲ႔ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ႀသဇာလႊမ္းမုိးေနတာေတာ့ ထူးထူးၿခားၿခား ေတြ႔ေနရတယ္…။ မဆလ ပါတီ၊ ေကာင္စီေတြကလည္း သူတုိ႔ရုံးထဲကေတာင္ အၿပင္မထြက္ရဲႀကဘူး.. ရဲလုံၿခဳံေရးနဲ႔ ေနေနရတယ္…ၿဖစ္ပ်က္ လာတဲ႔ ကိစၥအ၀၀ကုိ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ကတာ၀န္ယူ ေၿဖရွင္းေနရတယ္…။ အတြင္းေရးမႈးက စည္ပင္ကုိကုိင္တြယ္၊ က်ေနာ္က အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပုိင္းမွာ တာ၀န္ယူ စသၿဖင္႔တာ၀န္ေတြ အသီးသီးခြဲေ၀ၿပီး လုပ္ေနခ်ိန္မွာ သမၼတ ဦးစိန္လြင္ ရာထူးမွ ႏႈတ္ထြက္လုိက္ရၿပီး ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ တက္လာတယ္… မာရွယ္ေလာ ရုတ္သိမ္းေပးလုိက္ၿပီး.. ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္က လူထုကုိေလေၿပေလးနဲ႔ စည္းရုံးတယ္ ဒါေပမဲ႔.. မရေတာ႔ဘူး လူထုက အရွိန္ေကာင္းေနၿပီ ထိန္းလုိ႔မရေတာ႔ဘူး ၿမိဳ႕ကသက္ဆုိင္ရာ ပါတီ ေကာင္စီေတြ အကုန္လုံးနီးပါး ေရွာင္ေၿပးကုန္ႀကတယ္..။ ေဒါသထြက္ေနတဲ႔ လူထုက သည္းမခံႏုိင္ေတာ႔.. သူတုိ႔အိမ္ေတြ၀င္ ဖ်က္စီးဘုိ႔လုပ္ႀကတယ္…။ သတင္းရခ်ိန္မွာေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ေခါင္းေဆာင္ပုိင္းေတြ အခ်ိန္မွီ တားစီးႏုိင္လုိက္ႀကတယ္.. မဖ်က္စီးဘုိ႔ ေတာင္းပန္တယ္…။ ဒါေပမဲ႔ သူတုိ႔ အိမ္ထဲက ပစၥည္းေတြကုိေတာ႔ သိမ္းဆည္းခြင္႔ေပးလုိက္တယ္ ဒါေတြအကုန္လုံးကုိ သပိတ္စခန္းမွာ ေလလံတင္ ေရာင္းခ်ပစ္လုိက္ႀကတယ္…။ ရလာတဲ႔ ေငြေႀကးေတြကို ေသဆုံးသူ မိသားစု၀င္ေတြ သြားေထာက္ပံ႔ႀကတယ္။

မဆလ ပါတီ၊ ေကာင္စီေခါင္းေဆာင္ပုိင္းေတြ ထြက္ေၿပးကုန္ေတာ႔… ေဒသကုိအုပ္ခ်ဳပ္ဘုိ႔တာ၀န္က ေက်ာင္းသားသမဂၢ ေခါင္းေပၚက်လာတယ္ေလ…။ သူတုိ႔အားလုံးလည္း ထြက္ေၿပးကုန္ေတာ႔… ရဲေတြက က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ လာေပါင္းတယ္….။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ႀကိဳဆုိပါတယ္…။ ရဲေတြ ဆႏၵၿပပြဲကုိ ၀င္ေရာက္လာတုန္းကဆုိရင္ အားလုံးက ေႀကာက္ေနႀကတာ.. ေက်ာင္းသားေတြက သူတုိ႔ကုိ ၀န္းရံေပးထားေတာ႔.. ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ… အဲဒီေန႔မွာပဲ.. ရဲၿမိဳ႕နယ္မႈးနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ေတြ႔တယ္…။

“ညီေလးတုိ႔… အခုသက္ဆုိင္ရာ.. အာဏာပုိင္ေတြဆုိတာလည္း မရွိေတာ႔ဘူး… အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၱယား တာ၀န္ေတြက ..အကုိတုိ႔ရဲတပ္ဖြဲ႔နဲ႔.. ေက်ာင္းသားသမဂၢေပၚမွာ က်ေရာက္ေနၿပီ… ဒီေတာ႔တုိ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ရေအာင္ ”

“က်ေနာ္တုိ႔က.. ေက်ာင္းသားေတြပါ။ ၿမိဳ႕နယ္မႈးႀကီး… တကယ္ေတာ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆုိတာ နားလည္ မလည္ပါဘူး ကၽြမ္းလည္း မကၽြမ္းက်င္ပါဘူး လုိအပ္တာရွိရင္.. က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အႀကံေပးပါ”

အားလုံးကလည္း သေဘာတူႀကတယ္…။ တခါၿမိဳ႕နယ္မႈးက ေက်ာင္းသားသမဂၢ ေခါင္းေဆာင္ပုိင္းေတြကုိ ရဲလုံၿခဳံေရးေပးမယ့္ အစီအစဥ္ကုိေတာ့ လက္မခံခဲ႔ဘူး…။ ဒါေပမဲ႔..သူက က်ေနာ္႔ကုိ လုံၿခဳံေရးအရ အေရးႀကီးေႀကာင္း စသၿဖင္႔အရွည္ႀကီး ရွင္းၿပၿပီး ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိယ္ ကာကြယ္ဘုိ႔ဆုိ ေၿခာက္လုံးၿပဴး ေသနတ္တလက္ ထုတ္ေပးတယ္…။ ခက္တာက က်ေနာ္က ေသနတ္ဆုိတာ ကုိင္ေတာင္မကုိင္ဘူးဖူး ပစ္လည္းမပစ္တတ္ဘူး ဟန္ကုိယ္႔ဘုိ႔ အေနနဲ႔ အဲဒီ ေသနတ္ကုိေတာ့ ယူထားလုိက္တယ္။ (က်ေနာ္ေထာင္က်တဲ့ အထဲမွာ အဲဒီ႔အမႈက (၂)ႏွစ္ပါတယ္ - အဲဒီ႔ၿမိဳ႕နယ္မႈး အလုပ္ၿပဳတ္သြားတယ္)။

တကယ္ေတာ႔ အာဏာရွင္မ်ားဟာ အကြက္က်က် ယုတ္မာလုိက္တာပဲ ၿဖစ္တယ္…။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၱယားႀကီး ၿပိဳသြားေအာင္လုပ္တယ္…။ ေက်ာင္းသားေတြဆုိတာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကၽႊမ္းက်င္ႀကတာမဟုတ္.. မတန္တဆ တာ၀န္ေတြက မထမ္းခ်င္လည္း ထမ္း ..ထမ္းခ်င္လည္းထမ္း ၿဖစ္လာေတာ႔တယ္…။ အဲဒီေတာ႔ က်ေနာ္႔ကုိ သတင္းစာေတြ စာေစာင္ေတြထဲကေန ေ၀ဖန္ႀကေတာ႔တယ္ (ကာလတခုမွာ စာေပလြတ္လပ္ခြင္႔ ေတာ္ေတာ္ရလုိက္ပါတယ္) ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဥကၠဌ ပုလိပ္ထဲ၀င္သြားၿခင္း ဆုိၿပီး ---ဟုတ္ေတာ႔လည္း ဟုတ္တယ္ဗ်။ က်ေနာ္႔မွာ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တဲ႔ နုိင္ငံေရးက ေပ်ာက္သြားၿပီး လူဆုိးသူခုိး ဆူပူမႈေတြ ႏွိမ္နင္းရတဲ႔ အလုပ္ေတြ လုိက္လုပ္ေနရတယ္ (တခုေတာ႔ရွိတယ္.. အခုအသက္အရြယ္ ေရာက္လာမွ ၈၈ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကုိကုိႀကီးေၿပာသြားသလုိပဲ အာဏာနဲ႔ေငြဟာ လူေတြနဲ႔ သိပ္မတဲ႔ဘူးဆုိတာ သေဘာေပါက္လာတယ္)။ လက္ႏွက္ကုိင္ၿပီး ပါ၀ါၿပေနရတာ… နည္းနည္း သေဘာက်ေနသလုိပဲ။ စဥ္းစားႀကည္႔ေပါ႔ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္မွာ ရင္ခုန္တတ္တာ ဓမၼတာပဲေလ အဲဒီကာလမွာ မိန္းမေခ်ာေလးေတြဆုိတာ ၀ုိင္းရံေနႀကတာ ကုိယ္ဘယ္ကုိ သြားခ်င္လည္း ေမာ္ေတာ္ကားဆုိတာ အသင္႔ ဘာစားခ်င္လည္း အလကား (ေခါင္းေဆာင္ၿဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ကာလက စိတ္အစဥ္ကုိ ၿပန္ဆန္းစစ္ႀကည္႔မယ္ဆုိ အာဏာကုိ ယစ္မႈးခဲ႔မိတာအမွန္ပဲ)။

ေရနံေျမႀကီး တခုလုံးကလည္း ေက်ာင္းသားသမဂၢလက္ထဲမွာ အဲဒီေတာ႔ ဘာလုပ္သလည္းဆုိေတာ႔ လက္နက္စက္ရုံက အနားယူလာတဲ႔ တပ္ထြက္ ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြက ရွိတဲ႔ပစၥည္းေတြနဲ႔ လက္ႏွက္ေတြ လုပ္ႀကတယ္….။ လက္လုပ္ စိန္ေၿပာင္းေတြလုပ္တယ္ (သူတုိ႔ကေတာ႔ စိန္ေၿပာင္းလုိ႔ပဲသုံးတယ္ က်ေနာ္ လက္နက္အေႀကာင္း သိပ္နားမလည္ဘူး) ပစ္လုိက္ရင္ေတာ႔ တဒိန္းဒိန္းနဲ႔ ဟုတ္ေနတာပဲ ေနာက္တခါ ေရနံေၿမက လမ္းေလွ်ာက္ စကားေၿပာစက္ေတြ ရလာတယ္။ လွမ္းေလွ်ာက္စက္ တကုိင္ကုိင္နဲ႔ သြားေနရတာကုိက က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးမွာ ေျမာက္ေနႀကတာ။ တေန႔ေတာ႔ ရပ္ကြက္တခုမွာ စကားမ်ားရန္ၿဖစ္ၿပီး မီးရႈိ႕တာၿဖစ္တယ္…။ က်ေနာ္တုိ႔ေဒသက မီးဆုိ အရမ္းေႀကာက္ႀကတယ္ေလ မီးဒဏ္ ခဏခဏခံခဲ႔ရတာကုိး။ ေက်ာင္းသားသမဂၢ လုံၿခဳံေရးအဖြဲ႔ေတြက သြားတားတာ မရဘူး ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လုိက္သြားတယ္ ရဲၿမိဳ႕နယ္မႈးကလည္း က်ေနာ္႔ကုိ လွမ္းအေႀကာင္းႀကားၿပီး ရဲေတြလႊတ္ေပးမယ့္ အေႀကာင္းေၿပာေတာ႔ က်ေနာ္ကလက္မခံခဲ႔ဘူး သူ႔ဆီက လက္နက္ ဆယ္လက္ေလာက္ကုိပဲ ခနငွားလုိက္တယ္ (ၿပီးေတာ႔ၿပန္ေပးပါတယ္)။ လုံၿခဳံေရးအဖြဲ႔ထဲက ပစ္တတ္ ခတ္တတ္တဲ႔ သူေတြကုိ ေရြးထုတ္ၿပီး ေခၚသြားတယ္။ ျဖစ္တဲ႔ေနရာက ခ်ိဳင္႔ထဲလုိေနရာမွာ က်ေနာ္က ေတာင္ကုန္းတခုေပၚကေန မီးနဲ႔ဆက္မရႈိ႕ဘုိ႔ ေလာ္စပီကာနဲ႔ ေအာ္ေတာ႔မရဘူး မီးသတ္ကားက ၿငိမ္းဘုိ႔ ေရာက္လာတာေတာင္ မီးသတ္ကားကုိခဲေတြ ေလာက္ေလးဂြေတြနဲ႔ပစ္လုိ႔ ကားလည္း စုတ္ၿပတ္သတ္သြားတယ္ ၊ မရေတာ႔ဘူး ဒါနဲ႔ လက္လုပ္ စိန္ေၿပာင္းႏွစ္လက္ကုိ ထုတ္လာၿပီး အပစ္ခုိင္းလုိက္တယ္ လူေတြ မွန္ေအာင္ေတာ့ မပစ္ပါဘူး။ (ေသနတ္နဲ႔ ဘာလုိ႔မပစ္တာလည္းဆုိေတာ႔ က်ည္ဆန္ကုန္မွာဆုိးလုိ႔ လုိအပ္မွ ဘယ္လုိမွ မရမွ ထုတ္သုံးမယ္ဆုိ ဆုံးၿဖတ္ထားတာ) ညအေမွာင္ထုရဲ႕ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ ဆုိေတာ့ ၿမိဳ႕လူထုကလည္း ေႀကာက္ႀကတာေပါ႔……။ က်ေနာ္ဒီအလုပ္ေတြ မလုပ္ခ်င္ဘူး...။ ဒါေပမယ့္ မတတ္နုိင္ဘူး လုပ္ရေတာ႔တယ္။

ဒီႀကားထဲမွာ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲက အက်ဥ္းသားေတြကုိ ေထာင္ဖြင္႔လႊတ္ေပးလုိက္ေတာ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးက ပုိဆုိးကုန္တယ္ က်ေနာ္တုိ႔ ေဒသမွာေတာ႔ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ႏုိင္ေအာင္ ထိန္းႏုိင္ခဲ႔ပါတယ္။ သံေ၀ဂရစရာတခုက ၿမိဳ႕ရဲစခန္းအခ်ဳပ္ထဲက အခ်ဳပ္သား တရာေက်ာ္ေလာက္က လႊတ္ေပးဘုိ႔ဆႏၵၿပပါေလေရာ ရဲၿမိဳ႕နယ္မႈးက က်ေနာ္႔ကုိ လွမ္းေခၚလုိ႔သြားေတာ႔ သူတုိ႔ကရွင္းၿပတယ္ အခ်ဳပ္က ထမင္းကုိ တေန႔ တနပ္ပဲ ေကၽြးႏိုင္ေတာ့တယ္...။ စားစရာရိကၡာ အေထာက္အပံ႔က မလုံေလာက္ေတာ႔ဘူး။ ဒါနဲ႔ အဲဒီညနဲ႔ မနက္အတြက္ သပိတ္စခန္းကေန ထမင္းေတြ ပုိ႔ေပးလုိက္ရတယ္ ေနာက္ေန႔မနက္မွာ လာလႊတ္ေပးမယ္။ ကတိေပးလုိက္လုိ႔ ထြက္လာလုိက္တဲ႔ အခ်ဳပ္သားေတြအသံက တၿမိဳ႕လုံးကကုိ ႀကားေနရတာ...။ ေနာက္ေန႔ မနက္ေရာက္ေတာ႔့အခ်ဳပ္သားေတြကုိလႊတ္ေပးဘုိ႔ သြားတယ္ တရားရုံးတခုကအခန္းထဲမွာေရာ အၿပင္မွာေရာအားလုံးကုိထုိင္ခုိင္းလုိက္ၿပီး ႀသ၀ါဒေတြေခၽြရတာေပါ႔ေလ ဥပေဒအရာရွိ (ေနာင္တရားသူႀကီး)ေရာ ရဲၿမိဳ႕နယ္မႈးေရာပါတယ္…။

က်ေနာ္႔အလွည္႔ေရာက္ေတာ႔

“ခင္ဗ်ားတုိ႔ကုိ ေက်ာင္းသားသမဂၢ တာ၀န္ရွိသူမ်ားရဲ႕ ဆုံးၿဖတ္ခ်က္အရ လႊတ္ေပးမယ္..။ ဒါေပမဲ႔ ေဒသတြင္း လုံၿခဳံေရးကုိေတာ႔ ပ်က္ၿပားေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔ ပ်က္ၿပားေအာင္ လုပ္မယ္ဆုိရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကုိ ထိန္းသိမ္းထားစရာ ေနရာမရွိဘူး…သေဘာေပါက္လား ”
“ ေပါက္ပါတယ္…..”
“ အဲဒီေတာ႔ အဲဒီ႔အခ်က္ကုိခ်ဳိးေဖာက္မယ္ဆုိရင္ ပစ္သတ္မယ္ ” အားလုံးက
“ က်ေနာ္တုိ႔ ကတိေပးပါတယ္ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြ အေႏွာက္ယွက္ၿဖစ္ေအာင္ မလုပ္ပါဘူး ” အားလုံးကုိ က်ေနာ္တုိ႔ လႊတ္ေပးလုိက္တယ္။

(အဲဒီ႔အခ်ိန္က ေျပာခဲ႔တဲ႔စကားေတြကုိ ျပန္သတိရတုိင္း အရမ္းရွက္မိတာအမွန္ပါ။ …က်ေနာ္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္မွာ အာဏာသုံးၿပီး ေမာက္ေမာက္မာမာ ေၿပာခဲ႔တဲ႔စကားေတြကုိ အခု စစ္အာဏာရွင္မ်ားက အသက္ ငါးဆယ္ ေၿခာက္ဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္ေတြျဖစ္ရဲ႕နဲ႔ ေမာက္ေမာက္မာမာ ေၿပာေၿပာေနေတာ႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ေၾသာ္ ငါက အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္မွာေၿပာခဲ႔တာ.. သူတုိ႔က ဒီအသက္အရြယ္မွာဆုိေတာ႔ သူတုိ႔အေတြးအေခၚ ဆင္ခ်င္တုံတရားက အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ လူငယ္ တေယာက္ေလာက္ ပါပဲလားဆုိျပီး စဥ္းစားမိတယ္) သံေ၀ဂ ရစရာဆုိတာကေတာ႔ က်ေနာ္႔ကုိ ေထာင္ခ်တဲ႔အခါ အဲဒီ႔ရုံးခန္းအတြင္းမွာပဲ..။ တရားသူႀကီးက က်ေနာ္ထုိင္ခဲ႔တဲ႔ ထုိင္ခုံေပၚမွာထုိင္ၿပီး က်ေနာ္႔ကုိေထာင္ခ်ခဲ႔တာပါ။

တကယ္ေတာ႔ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ ေက်ာင္းသားေတြ အေနနဲ႔ ေဒသဆုိင္ရာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကုိ ကုိင္တြယ္ဘုိ႔ဆုိတာ အေတာ္မလြယ္ကူတဲ႔ ကိစၥပါ…။ က်ေနာ္တုိ႔မွာ ဘာအေတြ႔အႀကဳံမွလည္း မရွိ… ဘာပညာရပ္ မွလည္းမရွိ ေတာ္ေတာ္႔ကုိ ကေသာင္းကနင္း ႏုိင္လွပါတယ္။ လူထုခမ်ာလည္း အားကုိးစရာ အၿခားမရွိေလေတာ႔ အိမ္မွာ ဒန္အုိး ဒန္ခြက္ေပ်ာက္တာက အစ ေက်ာင္းသားသမဂၢကုိ လာတုိင္တန္းႀကတယ္ တတ္ႏုိင္သေလာက္လည္း လုံၿခဳံေရးအဖြဲ႕၀င္မ်ားက ရွင္းေပးႀကပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ အတတ္ပညာရွင္မ်ားကလည္း တတ္သည္႔ပညာ မေနသာဆုိသလုိ လြတ္လပ္သြားတဲ႔ ကာလေလးတခုမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ တီထြင္ႀကတယ္ ေရဒီယုိပညာရွင္ ဆရာဦးသန္းစိန္က အသံလႊင္႔ဌာန အေသးစားေလးတခုကုိ ထူေထာင္တယ္။ သိပ္အေ၀းႀကီးေတာ႔မရပါဘူး မုိင္ ၂၀ ပတ္လည္ ေလာက္ေတာ႔ရတာေပါ႔ေလ။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ကအေရးႀကီးတဲ႔ကိစၥရပ္ေတြ ေၾကျငာခ်က္ေတြကုိ အရင္လုိ ေလာစပီကာႀကီးေတြနဲ႔ လုိက္ေအာ္စရာ မလုိေတာ႔ဘူး အသံလႊင္႔ဌာနကေန ေၾကျငာလုိက္ယုံပဲ ဟန္ေတာ႔က်တယ္။

က်ေနာ္ဆုိ ေန႔ဘက္မွာ တာ၀န္ေတြ ထမ္းေဆာင္လုိက္ ညဘက္ဆုိ အားေဆးပုလင္း ခ်ိတ္ၿပီးေန႔စဥ္ နီးပါးေလာက္ ေဆးသြင္းေနရတယ္။ တခါတေလ အေရးေပၚလာရင္ သြင္းလက္စ အားေဆးပုလင္းကုိ ဇြတ္ၿဖဳတ္ခုိင္းၿပီး ေၿပးရေတာ႔တာပဲ။ ….ဒီႀကားထဲ ဦးႏု က အစုိးရအဖြဲ႔ဖြဲ႔လုိက္ေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔က ဘာလုပ္ရမွန္းလည္း မသိဘူး…။ တေယာက္က လာေၿပာတယ္ ေထာက္ခံလုိက္ ဒါအေရးႀကီးတယ္ အားလုံး ၀ုိင္းေထာက္ခံ ႀကပါဆုိေတာ႔ ေရဒီယုိအသံလႊင္႔ဌာနကေန ေက်ာင္းသားသမဂၢ အာေဘာ္ကုိ ထုတ္လႊင္႔လုိက္တယ္…။ ေနာက္မႀကာဘူး ေနာက္တဖြဲ႔က ဒါေထာက္ခံရမဲ႔ ကိစၥမဟုတ္ဘူး ပြဲလန္႔တုန္း ဖ်ာ၀င္ခင္းတာ မင္းတုိ႔ေထာက္ခံလုိက္ရင္ တုိင္းျပည္ဘာၿဖစ္သြားမယ္ ထင္သလဲဆုိေတာ႔ ေစာေစာက ေထာက္ခံခ်က္ကုိ ျပန္ရုတ္သိမ္းရ (ဘာေတြၿဖစ္လုိ႔ ျဖစ္ကုန္မွန္းကုိမသိေတာ႔)။

ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းၿမိဳ႕ ေက်ာင္းသားသမဂၢနဲ႔ သြားေတြ႔အၿပီး အၿပန္ ညေနခင္းေလာက္မွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းလုိက္ၿပီ ဆုိတဲ႔အေႀကာင္း သတင္းဆုိးကုိ ႀကားလုိက္ရတယ္ ေရဒီယုိကလည္း စစ္သီခ်င္းေတြ အဆက္မျပတ္လႊင္႔ ေၾကျငာခ်က္ေတြ အဆက္မျပတ္ေႀကျငာနဲ႔ အားလုံး လႈတ္လႈတ္ရြရြေတြ ၿဖစ္ကုန္ႀကတယ္…။ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလည္း ေခါင္းေဆာင္ပုိင္းေတြအားလုံးက ဆုံးၿဖတ္လုိက္တယ္ ရွိတဲ႔လက္နက္ေတြနဲ႔ ခံခ်မယ္။ စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္ေန႔မွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းအၿပီး ေနာက္ရက္ ၁၉ ရက္ေန႔မွာ တၿမိဳ႕လုံး ခ်ီတက္ ဆႏၵၿပတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ စစ္တပ္ကုိ ခံခ်မယ္ဆုိတဲ႔ အေႀကာင္းကုိလည္း လူထုကုိ အသိေပးလုိက္တယ္ ၿမိဳ႕လူထုက ထိတ္လန္႔ေနႀကၿပီ။

၁၉ ရက္ေန႔ညမွာ က်ေနာ္တုိ႔တေတြ ၿမိဳ႕ေတာင္ဖက္ဖ်ားက ကမ္းပါးႏွစ္ခုကုိ ဆက္ထားတဲ႔ တံတားကုိ ေရနံေျမက ယူလာတဲ႔ ယမ္းေတြနဲ႔ ကၽြမ္းက်င္သူမ်ားက မုိင္းေတြတပ္ဆင္ႀကတယ္။ ရွိတဲ႔လက္နက္ေတြနဲ႔ ခံေဆာ္ႀကမယ္။ ည ၁၁ နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ႔ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖ လူႀကီးေတြေရာက္လာႀကၿပီး မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ေတာင္းပန္ႀကတယ္။ ဒီလုိ မလုပ္ဘုိ႔ ဒီလုိသာလုပ္မယ္ဆုိရင္ ၿမိဳ႕နာလိမ္႔မယ္ ဆုိတာကုိ ရွင္းၿပႀကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔အမ်ားစုက လက္မခံခဲ႔ဘူး မနက္ ၁ နာရီေလာက္အေရာက္မွာ ဗုန္းေပါက္ကြဲသံႀကီးတခုက ေတာ္ေတာ့္ကုိ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ႀကားလုိက္ရၿပီ။ ဘာပဲေၿပာေၿပာ အားလုံးက ေႀကာက္ရြံ႕ကုန္ႀကတာေတာ႔အမွန္ပါ (အဲဒီ႔ၿဖစ္ရပ္က က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ကယ္သြားတာပါ တကယ္က စစ္တပ္ကလည္း က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ ၆မုိင္ေလာက္အကြာမွာ ေရာက္ေနၿပီ၊ ဗုန္းက က်ေနာ္တုိ႔လည္းမဟုတ္၊ စစ္တပ္ကလည္းမဟုတ္၊ ႀကားထဲက ထေပါက္ကြဲတာ၊ ဗုန္းဆံအေဟာင္းတလုံးကုိ လူတစုက ေဖာက္ခြဲလုိက္တာ။ စစ္တပ္ကလည္း က်ေနာ္တုိ႔လုိ႔ထင္ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း စစ္တပ္လုိ႔ထင္နဲ႔ ၿမိဳ႕ကုိသိမ္းမဲ႔စစ္တပ္က ေရွ႕ဆက္မတက္ေတာ႔ပဲ ေနာက္ေႀကာင္း ၿပန္လွည္႔သြားတယ္ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း ဒီပုံဆုိ အေၿခေနမေကာင္းဘူးဆုိ ျပန္ဆုတ္ တပ္ေဖ်ာက္လုိက္ႀကေတာ႔တယ္။

ေနာက္မနက္လင္းလုိ႔ ၂၀ ရက္ေန႔ေရာက္ခါမွ စစ္တပ္က ၀င္သိမ္းတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး ေရွာင္တိမ္းၿပီး ပုန္းေအာင္း ေနခဲ႔ႀကတယ္။ စစ္တပ္ကေတာ႔ အၿပီးတုိင္ သပိတ္စခန္းကုိ ၀င္သိမ္းလုိက္ၿပီ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာ္ေတာ္ ၀မ္းနည္းခဲ့ၾကရတယ္။ ဘာတတ္ႏုိင္မွာလည္း က်ေနာ္တုိ႔မွာ ျပန္လည္ တြန္းလွန္ဘုိ႔ဆုိတာ မျဖစ္ႏိုင္။ စစ္တပ္ အာဏာသိမ္းမႈမွာေတာ့ ေသဆုံးမႈမရွိခဲ႔ဘူး။

လြန္ခဲ႔တဲ႔ (၂၃) ႏွစ္က ပုံရိပ္ေတြဟာ ကာလႀကာခဲ႔ေပမဲ႔ အစဥ္ၿမဲ ထင္ဟပ္ေနဆဲပါ…။ က်ေနာ္ ေသဆုံးသြားသည္႔တုိင္ ရွစ္ဆယ္ရွစ္ရဲ႕ သမုိင္းတေခတ္ဟာ ရင္ထဲမွာ က်န္ရစ္ေနဦးမလား……..။

အားလုံးကုိ ေလးစားစြာျဖင္႔

(ေမာင္ေမာင္၀မ္း)