ဆက္ၿပီး ေၾကာက္ေနၾကဦးမယ္ဆိုလွ်င္ ေဆာင္းပါးရွင္ (သီတလ)
၁၉၈၉ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လက လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ရန္ကုန္က လူထုေဟာေျပာပြဲ တစ္ခု ျမင္ကြင္းတစ္ခု ေဘးက အမိန္႔ကို နာခံေနရတဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြေတာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို တအံ့တၾသ ၾကည္႔ေနရၾကတဲ့ ျမင္ကြင္းပါ...။ လူထုေခါင္းေဆာင္အတြက္ လူငယ္ေတြ လက္နက္မပါ စိတ္ဓာတ္အင္အားနဲ႔ ေခၽြးသံရႊဲရႊဲနဲ႔ မေၾကာက္မရြံ ေလးစားခ်စ္ခင္စိတ္နဲ႔ အကာအကြယ္ ေပးေနၾကတာပါ...။
တပ္မေတာ္သားေတြလည္း ျပည္သူေတြပဲေလ... စံနစ္ဆိုးရဲ႕သားေကာင္ျဖစ္ရတဲ့ တေျမထဲေန တေရတည္း ေသာက္ေနသူေတြရဲ႕ ျမင္ကြင္းႏွစ္ခုပါ...။ အကာအကြယ္ ေပးေနရတဲ့ အေျခအေန ကြဲျပား ကြာျခားခ်က္ေလးပါ...။ ျပည္သူအတြက္ အကာအကြယ္ ေပးေနရတာလား အာဏာအတြက္ အကာအကြယ္ ေပးေနရတာလား။ အာဏာရွင္ကို ေလးစားခ်စ္ခင္ စိတ္ေၾကာင့္ အကာအကြယ္ ေပးေနရတာလား တာဝန္အရ အာဏာရွင္အတြက္ အကာအကြယ္ ေပးေနရတာလား ဆိုတာပါပဲ..။ (ဒီမိုေဝယံ)
ဆက္ၿပီး ေၾကာက္ေနၾကဦးမယ္ဆိုလွ်င္
ေဆာင္းပါးရွင္ (သီတလ)
၂၀၀၈-နာဂစ္ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒကို အတည္ျပဳဖို႔လုပ္ၾကတ့ဲ ဆႏၵခံယူပြဲကာ လတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ အသံမ်ိဳးစုံ ေပၚထြက္ေနပါတယ္။“သူ႕အပိုင္မွာ ေနတာဆိုေတာ့ ကိုယ္မႀကိဳက္ေပမဲ့လည္း သူ႕ခိုင္းတ့ဲအတိုင္း လုပ္ေပးရမယ္ေလ။ ဒီလိုမွ မလုပ္ရင္….” ဆိုတ့ဲ အပိုင္ရာအိမ္မႉးကို ေၾကာက္တ့ဲအသံ၊ “ကိုယ့္အိမ္က ၀န္ထမ္း ရွိေနတယ္ေလ၊ ဒီေတာ့..”ဆိုတ့ဲ ၀န္ထမ္းအလုပ္ျပဳတ္သြားမွာကို ေတြးေၾကာက္တ့ဲအသံ၊ “တို႔ကေတာ့ ဒါႀကီးကို ႀကိဳက္တာေတာ့ လုံး၀ကို မႀကိဳက္ဘူး၊ လုပ္ငန္းကရွိေနေတာ့ သူတို႔နဲ႔က မကင္းႏိုင္ဘူးေလ” ဆိုတ့ဲ လုပ္ငန္းကို ေႏွာင့္ယွက္ခံရမွာ ေၾကာက္တ့ဲ လုပ္ငန္းရွင္ရဲ႕အသံ၊ “ မဲရုံမွာ ဗြီဒီယိုကင္မရာေတြ ဘာေတြ တပ္ထားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ” ဆိုတ့ဲ မဟာသူရဲေကာင္းရဲ႕အသံ စတ့ဲစတ့ဲ ေၾကာက္သံ လန္႔သံ အတၱကို ဗဟိုျပဳၿပီး ေတြးၾကတ့ဲအသံ စိတ္ဆႏၵနဲ႔ လုပ္ရပ္ ၀ိေရာဓိ ျဖစ္ေနၾကတ့ဲအသံေတြဟာ ပြက္ပြက္ကို ညံလို႔ပါလား။
အဲဒီလိုနဲ႔ ၂၀၁၀ ေရာက္လို႔ ေရြးေကာက္ပြဲ ဆိုတာႀကီးကို လုပ္ထည့္လိုက္ျပန္ ေတာ့လဲ အႏွီးအသံေတြအျပင္ “ တို႔လမ္းက ကိုယ့္ဟာကိုယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုမွ ခင္းႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ အခု သူတို႔က ခင္းေပးမယ္ဆိုေတာ့…” ဆိုတ့ဲ အသံကလဲ ထူးထူးျခားျခား ေပၚထြက္လို႔လာျပန္ပါတယ္။ ေအာ္…ဆိုၿပီးေတာ့ဘဲ အာေမဋိတ္ခ့ဲမိပါတယ္။ အခုလဲ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေတြမွာ အလားတူ အသံမိ်ဳးေတြ ၾကားေနရျပန္ပါ ေပါ့လား။ ေျမာက္ဥကၠလာပ မွာ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုက အိမ္တစ္အိမ္ကို ငွားၿပီး ပညာဒါန သင္တန္းေက်ာင္းကေလး ဖြင့္လွစ္ပါသတ့ဲ။ ဒါကို အာဏာပိုင္ဆိုတ့ဲလူေတြကအဲဒီအိမ္ရွင္ကို ေမးလားျမန္းလားလုပ္ေတာ့ အိမ္ရွင္က ေၾကာက္ၿပီး သူ႕အိမ္ကို ဆက္မငွားေတာ့ပါဘူးတ့ဲ။ ဒါက တစ္ခု။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ စက္တင္ဘာသံဃာလႈပ္ရွားမႈမွာ ေထာင္က်သြားတဲ့ သီလရွင္ဆရာေလးတစ္ပါး ေထာင္ကလြတ္ေတာ့ သီလရွင္လည္း ျပန္၀တ္ခြင့္ မရ။ အလုပ္ကလည္း မရွိနဲ႔ ဒုကၡေရာက္ေနလို႔ သံဃာေတာ္ေတြ သီလရွင္ေတြကို ေထာင္၀င္စာသြားေတြ႕ေနတ့ဲ မၾကာခင္ကမွ ျပည္သူဂုဏ္ရည္ဆုရရွိခ့ဲတ့ဲ အန္တီေဒၚရႈက အပ္ခ်ဳပ္ သင္တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ အပ္ႏွံေပးပါသတ့ဲ။ အဲဒီလိုအပ္ႏွံတာကို လက္ခံၿပီးမွ အန္တီ ေဒၚရႈ ပုံကို ၿဂိဳဟ္တုစေလာင္းမွာ ျမင္လိုက္ရလို႔ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး အန္တီေဒၚရႈ လာအပ္သြားတ့ဲ အဲဒီ သီလရွင္လူထြက္ ကေလးကို လက္မခံေတာ့ပါဘူးတ့ဲ။ ဒီလိုသတင္းမ်ိဳး ဒီလိုအသံမ်ိဳးေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မၾကာခဏ ၾကားေနရတာပါ။ ၿပီးခ့ဲတ့ဲ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ ကာလတုန္းက ဆိုရင္ တခ်ိဳ႕ေသာ ပါတီေတြ ပါတီရုံးခန္းဖြင့္ဖို႔ ငွားထားတ့ဲ အိမ္ကို အာဏာပိုင္ဆိုတာေတြက ဖိအားေပးတာတို႔ ၿခိမ္း ေျခာက္တာတို႔ လုပ္ၾကတ့ဲအတြက္ အိမ္ရွင္က မငွား၀့ံေတာ့လို႔ ပါတီေတြ အခက္အခဲႀကံဳရတာမ်ိဳးေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကားခ့ဲရၿပီးပါၿပီ။
ေနာက္ထပ္ၾကားရတ့ဲအသံကေတာ့ ျပည္ၿမိဳ႕က အသံပါ။ ဦးေက်ာ္သူတို႔ နာေရးကူညီမႈအသင္းက ျပည္ၿမိဳ႕မွာ သုခကုသိုလ္ျဖစ္ေဆးခန္း ဖြင့္ပါသတဲ့။ အဲဒီမွာ မူလတုန္းက ဆရာ၀န္(၁၀)ေယာက္ေလာက္က ကုသိုလ္ျဖစ္ ၀င္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အာဏာပိုင္ဆိုသူေတြက ဆရာ၀န္ကေလးေတြကို ဖိအားေပးတာမ်ိဳးေတြ လုပ္လာေတာ့ ဆရာ၀န္ကေလးေတြက ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ေနာက္ဆုတ္သြားၾကလို႔ ဆရာ၀န္ႀကီး တစ္ဦးသာ က်န္ပါေတာ့တယ္တ့ဲ။ ေအာ္ ၾကားရ ၾကားရ နား၀မွ မသက္သာပါတကား။
အေၾကာက္တရားေအာက္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ ငါးခုေလာက္ ျဖတ္သန္းခ့ဲၾကရတ့ဲ အတြက္ ကိစၥတစ္ခုေပၚလာတိုင္း ေၾကာက္စရာကိုဘဲ ေျပးေျပး ျမင္ေနၾကတာဟာ အေလ့အက်င့္ႀကီးကို ျဖစ္ၿပီး အျမစ္တြယ္ေနတာ အေတာ္ကို စိတ္မေကာင္းစရာပါ။ ဒီအျမစ္ကို ပယ္ႏႈတ္ပစ္ဖို႔ဆိုရင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ ကိုယ္တိုင္က ျပည္သူေတြ မိမိမွန္တယ္ထင္ရာကို ေျပာရဲဆိုရဲ လုပ္ရဲ ကိုင္ရဲ ရွိလာေအာင္ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ ဦးေဆာင္လမ္းျပၿပီး ႀကိဳးစားၾကရမွာပါ။ ဒီလို ႀကိဳးစားမယ္ ဆိုရင္ေတာင္မွ အခ်ိန္ေတာ့ အေတာ္ယူရပါလိမ့္မယ္။ ခု ျဖစ္ေနတာက အုပ္ခ်ဳပ္သူဆိုတာကလဲ သိတ့ဲအတိုင္း ျပည္သူကို အစြမ္းကုန္ ဖိႏွိပ္ဖို႔ အေၾကာက္တရားေအာက္မွာ ျပားျပားေမွာက္ ေနဖို႔ေလာက္သာ အားစိုက္ေနၾကတာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္ အေရးဟာ အေတာ္ကို ရင္ေလးစရာေကာင္းလွပါတယ္။
ဒီၾကားထဲကမွ အေၾကာက္တရားကို မ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး ဘ၀တူျပည္သူေတြ အေၾကာက္တရားေအာက္က လြတ္ေျမာက္ေစဖို႔ လႈပ္ရွားေနသူေတြ ရွိေနေသးတာကိုက ၀မ္းေျမာက္စရာပါ။ ဒါေပမ့ဲ ဒီပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈဆိုတာကလဲ အၿမဲတမ္း ေစာင့္ၾကည့္ခံ ေနၾကရတာဆိုေတာ့ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိဘဲ လႈပ္ရွားလို႔ ရႏိုင္မွာပါ။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြ ဘက္ကလည္း ႏိုင္ငံေရးသမားေတြလို မလုပ္ႏိုင္ၾကသည့္တိုင္ေအာင္ ကိုယ့္ေရွ႕ေရာက္လာတ့ဲ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုေတာ့ ကိုယ္ကယူရဲဖို႔ လိုလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ တိုးတက္မႈ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕အေျပာင္းအလဲ ဆိုတာထိုႏိုင္ငံမွာ ရွိတ့ဲ ျပည္သူေတြ မပါ၀င္ဘဲနဲ႔ေတာ့ ဘယ္လိုမွ ျဖစ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခု အေျပာင္းအလဲဆိုတာ လူ႔တစ္ဦးခ်င္းဆီရဲ႕ လက္ထဲမွာ ရွိေနပါ တယ္။
လူ႔တစ္ဦး ခ်င္းစီက ေၾကာက္လို႔၊ ဘာလို႔၊ ညာလို႔ဆိုၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အတၱကိုဘဲ ဗဟိုရ္ျပဳေနၾကမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ႏွစ္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ဒီအေျခအေနထဲက ရုန္းထြက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြဘက္ကလဲ မ်က္စိဖြင့္ နားစြင့္ၿပီး ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ ေက်သင့္ၾကတယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။
ဒီေနရာမွာ ေမာ္လၿမိဳင္စာေပေဟာေျပာပြဲတုန္းက ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ ေျပာသြားတာေလးကို ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်လို႔ မွ်ေ၀ေပးလိုက္ပါရေစဦး။ ဆရာေျပာသြားတာကေတာ့-
“ကၽြန္ေတာ္တို႔က လူထု လူ႕အဖြဲ႕အစည္းလို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ကိုယ္က ေရာေယာင္ ပါသြားတယ္ဗ်။ တကယ့္တကယ္က အဲဒီလူထုတို႔ ခုလို ပရိသတ္တို႔ ဆိုတ့ဲဟာ စကားလုံးအားျဖင့္ေတာ့ ေကာင္းတယ္။ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ၊ ဟုိ ဘတ္စကားေပၚတက္ရင္ သူမ်ား တေတာင္နဲ႔တြတ္ၿပီး ေက်ာ္တက္တ့ဲလူတို႔ လက္မွတ္တိုးရင္ ေက်ာ္တက္တ့ဲလူတို႔ ဟိုလစ္ရင္ လစ္သလို ကြမ္းတံေတြး ဗ်စ္ကနဲ ေထြးတ့ဲလူတို႔ အဒီလို အက်င့္မေကာင္း ေသာလူေတြ တစ္ေယာက္ခ်င္း ေပါင္းထားေသာ လူထု ျဖစ္ေတာ့ ဘာလုပ္မွာတုန္း။ အဲဒီလူထု ဆိုေသာဟာသည္ တစ္ေယာက္ခ်င္း ေကာင္းရမယ္ဗ်၊ လူထု ဆိုတာသည္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း ဆိုတာသည္ တစ္ေယာက္ခ်င္း ေကာင္းရမယ္၊ တစ္ေယာက္ခ်င္း အသိပညာ ရွိရမယ္။ လူေတြ အကုန္ေပါင္းလိုက္တာနဲ႔ အသိပညာႀကီး ရွိသြားတာ မဟုတ္ဘူး။ လူတစ္ဦးခ်င္း အသိပညာရွိေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း ကၽြန္ေတာ္က ျဖစ္ေစခ်င္ေတာ့တာ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေစာေစာက မၾကာေသးပါဘူး။
ေရြးေကာက္ပြဲေတြ ဘာေတြလဲ ၿပီးသြားပါၿပီ။ လူတစ္ဦးခ်င္းကေလ အသိဥာဏ္ရွိရဲ႕လား လို႔ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါတေလ ေမးယူရတယ္ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္သူ႕ထဲကို ဘာလုပ္တယ္ေတြ ဘာေတြ မလုိပါဘူး။ မိမိရဲ႕သိကၡာ၊ မိမိရဲ႕ ဦးေဏွာက္၊ မိမိရဲ႕သီလကိုေတာ့ မိမိကိုယ္ ကိုမိမိထိန္းဖို႔လိုတယ္။ “ဟင္း သိဘူးေလ၊ သူမ်ားလိုဘဲ ဟင္း” အဲဒါမ်ိဳး လူထုကို ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မလိုခ်င္ဘူးဗ်ာ။ လူထုဆိုတာ လူတစ္ဦးခ်င္း တစ္ဦးခ်င္းေကာင္းတ့ဲ လူေတြေပါင္းမွ လူထုေကာင္းျဖစ္မွာေပါ့။ လူညံ့ေတြေပါင္းၿပီး လူထုေကာင္းႀကီးေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။” တ့ဲ။
သီတလ
