တပ္မႈးတပ္သား ေျပာစကား အပိုင္း(၂) ဆရာၾကီးဦးျမင့္စိုး...

VOA အသံဖိုင္ပါ..

ေျမာက္ကိုးရီးယားေတြနဲ ့ ဒံုးက်ည္ထုတ္လုပ္ေနတဲ့ ကပစ(၁၀) (အပိုင္း - ၂)

ဦးျမင့္စိုး။ ။ စက္ရံုေဆာက္တဲ့ စီမံကိန္းက၊ ဒီလုပ္ငန္း မေအာင္ျမင္မခ်င္း ေဆာက္ရတာဆိုေတာ၊့ ခုထိ လဲဘဲ၊ အဲဒီ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ရွိေနဆဲပါဘဲ။ က်ေနာ္တို ့ စက္ရံုလုပ္ငန္း ေတြ ေဆာက္လုပ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ထိလဲ၊ ဒီထုတ္လုပ္တဲ့ပစၥည္းေတြ စမ္းသပ္လို ့မေအာင္ျမင္မခ်င္း၊ သူတို ့က စက္ရံုေတြမွာ အၿမဲတမ္း သြားလိုက္လာ လုိက္၊ ရွိေနပါတယ္။ အ၀င္အထြက္ ရွိေနတယ္၊ သူတို ့က။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။ ဟုတ္ကဲ့ ဆရာႀကီး၊ အဲဒီေတာ့၊ ေျမာက္ကိုရီးယားေတြကို ဒီ ေအာက္လမ္းကေန သြင္း လာၿပီးေတာ့၊ ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ၊ ဆက္ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ေပၚတဲ့ ကိစၥ ေတြကို၊ ဆရာႀကီး ဘယ္ေလာက္မ်ား သိရွိထားပါသလဲ။

ဦးျမင့္စိုး။ ။ က်ေနာ္သိသေလာက္ကေတာ့၊ အခု ဒီေန ့ထိေအာင္လည္း ဒီစက္ရံုလုပ္ငန္းေတြကို၊ ထုတ္ လုပ္မႈလုပ္ငန္းေတြကိုေတာ့၊ သုေတသနနဲ ့တြဲၿပီးေတာ့မွ၊ လုပ္ေနတာ ဘဲ ရွိပါေသးတယ္။ လုပ္ငန္းေတြနဲ ့ပတ္ သက္လို ့ ေအာင္ျမင္တာလဲ မရွိေသးပါဘူး ခင္ဗ်။ ဒီစက္ရံုကေတာ့ ၂၀၀၃-၂၀၀၄ဘ႑ာေရးႏွစ္မွာ စက္ရံုေတြ၊ အားလံုးကိုေတာ့ ေဆာက္လုပ္ ၿပီးစီးသြားပါၿပီ။ က်ေနာ္တို ့ အဲဒီ ဒံုးက်ည္ထုတ္လုပ္တဲ ့အပိုင္းကို၊ ေျပာျပမယ္ဆို ရင္၊ အပိုင္း ေလးပိုင္းခြဲတဲ့ေနရာမွာ ေခါင္းပိုင္းရယ္၊ အလယ္ပိုင္းရယ္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ယမ္းပိုင္းရယ္၊ အၿမီးပိုင္းရယ္ ဆိုၿပီးေတာ့မွ၊ က်ေနာ္တို ့ ခြဲတယ္။ အဲဒီ ခြဲတဲ့အထဲမွာ ေနာက္ဆံုး အၿမီးပိုင္းက၊ ဒီ ဒံုးက်ည္တစ္ခုလံုးကို သယ္ေဆာင္ၿပီးေတာ့မွ၊ လိုရာကိုေရာက္ေအာင္ သယ္ေဆာင္ ေပးမယ့္၊ ကိရိယာေတြ တပ္ဆင္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ အဲဒီ ေနာက္ဆံုး အၿမီး ဒလက္က၊ အေရးႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့အတြက္၊ အဲဒီ ဒလက္က အဲဒီရဲ ့နည္းပညာကို၊ ရုရွကလဲ မရဘူး၊ တရုတ္က လဲ မရဘူး၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေတာင္ကိုရီးယားကလဲ မရဘူး။ မရတဲ့အတြက္၊ ေနာက္ဆံုး အဲဒီအတြက္ကို၊ က်ေနာ္တို ့က ေျမာက္ကိုရီးယားႏိုင္ငံသားေတြကို ေခၚၿပီးမွ၊ လုပ္တာ။ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ကေန စၿပီး ေတာ့မွ၊ ေျမာက္ကိုရီးယားႏိုင္ငံသားေတြ၊ က်ေနာ္တို ့၊ ေရာက္လာတာကို ေတြ ့ရတယ္။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။ ေရာက္လာေတာ့၊ သူတို ့က လားရႈိးကေနတဆင့္၊ ဒီအေ့ရွေျမာက္တိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္ရဲ ့ အစီအစဥ္နဲ ့ အဆင့္ဆင့္ တခါ၊ အလယ္ပိုင္းတိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္ တခါ၊ ဆရာႀကီးတို ့ ဆီကိုေရာက္လာတာေပါ့။ အဲ့ဒီအခိ်န္က တိုင္းမွဴးေတြက ဘယ္သူေတြပါလဲခင္ဗ်။ အေ့ရွေျမာက္တိုင္းတို ့၊ အလယ္ပိုင္းတိုင္းတို ့က။

ဦးျမင့္စိုး။ ။ အဲ့ဒီ အခိ်န္တုန္းက၊ အလယ္ပိုင္းတိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္က ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ရဲျမင့္ပါ ခင္ဗ်။ အရင္ ရဲျမင့္ပါ ခင္ဗ်၊ အခုရဲျမင့္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးခင္ဗ်။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။ အခု အနားယူသြားတဲ့ ရဲျမင့္ႀကီး၊ ဟုတ္ကဲ့။

ဦးျမင့္စိုး။ ။ အဲဒီမွာ၊ အဲဒီ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို သြားေရာက္ၿပီးေတာ့မွ ေခၚေဆာင္တာက၊ က်ေနာ္ တို ့ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲ ေရာက္တဲ့အထိေအာင္က၊ က်ေနာ္တုိ ့ဒီ လမ္းေၾကာင္း လံုျခံဳေရးအေနနဲ ့၊ က်ေနာ္တို ့စက္ရံုက ၀န္ထမ္းေတြနဲ ့၊ ကာကြယ္ေရးပစၥည္းထုတ္လုပ္ေရးညႊန္ၾကားေရးမွဴးရံုးက ၀န္ထမ္းေတြ သြားၿပီးေတာ့မွ၊ တပ္ ၾကပ္ႀကီးေတြ၊ အရာရွိ၊ အရာခံ၊ အၾကပ္၊ စစ္သည္ေတြ သြားၿပီးေတာ့မွ ႀကိဳဆိုၿပီးေတာ့မွ၊ က်ေနာ္တို ့စက္ရံုကို ေခၚသြင္းလာတာျဖစ္တယ္။ လမ္းေၾကာင္းလံုၿခံဳေရးကေတာ့ သူတို ့ေဒသ အပိုင္၊ အပိုင္ အလိုက္၊ အပိုင္း လိုက္ တာ၀န္ယူထားတာ ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တို ့ မူဆယ္ဘက္ကေန သြားေခၚၾကတာ ခင္ဗ်။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။ အဲဒီေတာ့၊ မူဆယ္ဘက္ကဆိုေတာ့၊ အေ့ရွေျမာက္တိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္ကေရာ မသိဘူး လား ခင္ဗ်။

ဦးျမင့္စိုး။ ။ သူတို ့ တိုင္းမွဴးေတြက သိေတာ့ သိတယ္။ က်ေနာ္တုိ ့၊ လမ္းေၾကာင္းလံုၿခံဳေရးကို က်ေနာ္တို ့က၊ အကုန္လံုး သူတို ့ကိုေတာ့ message ပို ့ထားရပါတယ္၊ အဲဒီ က။ ပို ့ထားတဲ့အတြက္၊ သူတုိ ့ကလည္း၊ အဲ့ဒီ လမ္းေၾကာင္းလံုၿခံဳေရးကိုေတာ့ ယူေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့၊ သူတို ့(ေျမာက္ကိုးရီးယား)ေတြကို၊ သယ္ယူပို ့ ေဆာင္တာက်ေတာ့၊ က်ေနာ္တို ့ ကာကြယ္ေရးပစၥည္းထုတ္လုပ္ေရးအရာရွိခ်ဳပ္ရံုးကဘ၊ဲ က်ေနာ္တို ့၊ ေဆာင္ရြက္ေပးရပါတယ္။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။ ဟုတ္ကဲ့၊ အဲ့ဒီေတာ့ ေျမာက္ကိုရီးယားေတြ၊ စစခ်င္း၊ လူေပါင္း ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ေရာက္လာပါသလဲ။ မိသားစုေတြေရာ ပါလာေသးလား ခင္ဗ်။ သူတို ့ကေရာ၊ ဘယ္လိုအဆင့္ေတြ လဲ။ အရာရွိေတြလား၊ ပညာရွင္ေတြလား၊ ရိုးရိုး ဒီ ေျမာက္ကိုရီးယားစစ္တပ္က အျခားအဆင့္ေတြလား။ ဘယ္ လိုပါလဲ ခင္ဗ်။

ဦးျမင့္စိုး။ ။ သူတို ့ ကပညာရွင္ေတြလို ့ ေျပာပါတယ္ခင္ဗ်။ မိသားစု မပါဘူး ခင္ဗ်။ သူတို ့၊ အမ်ိဳးသား ေတြခ်ည္းပဲ အားလံုး လိုက္လာၾကတာ၊ အားလံုးလာၾကတာ။ တရုတ္ ျပည္ကေနလို ့။ အေယာက္ (၃၀) နီးပါး ေလာက္၊ က်ေနာ္တို ့၊ ပထမအသုတ္ကို ေရာက္လာတယ္ ခင္ဗ်၊ ဒီ ကပစ(၁၀)ကိုဘဲ။ သူတုိ ့အတြက္ စားဖို ့ ေသာက္ဖို ့က်ေတာ့၊ သူတို ့၊ ေျမာက္ကိုရီးယားကေနလို ့ ႀကိဳ ပို ့ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြနဲ ့၊ သူတို ့လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြကိုေတာ့၊ က်ေနာ္တို ့ ရန္ကုန္ကေန ၀ယ္ေပးရတယ္။ ေျမာက္ကိုရီးယားနဲ ့ပတ္သက္လို ့ေတာ့ သူတို ့ရဲ ့ဒီ အုပ္ခ်ဳပ္မႈကိစၥေတြက၊ အမ်ားႀကီးေတာ့ မလုပ္ေပးရဘူးခင္ဗ်။ ေတာင္ကိုရီးယားကေတာ့၊ အမ်ားႀကီး လုပ္ေပးရတယ္။ သူတို ့အတြက္၊ အဲကြန္းေတြ ဆင္ေပးရတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မိလႅာကအစ၊ သူတို ့ကို သန္ ့ရွင္းေနေအာင္ လုပ္ေပးထားရတယ္။ ေျမာက္ကိုရီးယားေတြကိုေတာ့၊ အဲ့ဒီ့ေလာက္ လုပ္ေပးစရာ မလုိဘူး။ ၿပီး ေတာ့၊ သူတို ့ကလဲ ေတာင္းဆိုတာေတြဘာေတြ မရွိဘူး။ ေနစရာနဲ ့စားစရာ ရွိရင္၊ အဆင္ေျပတယ္။ သူတို ့ကလဲ ခိုး၀ွက္ၿပီး လာၾကေတာ၊့ သိုသိုသိပ္သိပ္နဲ ့ဘဲ၊ သူတို ့ ေနသြားၾကတယ္။ အားလံုးက။

ဦးေရာနီညိမ္း။ ။ ဟုတ္ကဲ့ အဲ့ဒီ ေတာင္ကိုရီးယားေတြ ကေရာ၊ ဘယ္ကုမၸဏီ ကလာတာလဲခင္ဗ်။

ဦးျမင့္စိုး။ ။ ေဒ၀ူးကုမၸဏီ ကပါခင္ဗ်။ ေဒ၀ူးကုမၸဏီကေနလို ့၊ က်ေနာ္တို ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ ့ဆီဒိုးနားဟိုတယ္ မွာ၊ လျပတ္နဲ ့ ငွားထားတာရွိတယ္။ ေတာင္ကိုရီးယားကေန၊ ျမန္မာ ႏိုင္ငံကိုေရာက္ရင္၊ ေလဆိပ္ကေနလို ့ ဆီဒိုးနားဟိုတယ္ကို အကုန္ပို ့တယ္။ ဆီဒိုးနားဟိုတယ္မွာေရာက္ေနတဲ့ ပညာရွင္ေတြကို၊ က်ေနာ္တို ့ စက္ရံု ကေန သြားေခၚရတယ္။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။ ေဒ၀ူး…..က်ေနာ္တို ့ ဒီ ၊ ေတာင္ကိုရီးယားပညာရွင္ေတြက ေဒ၀ူးကုမၸဏီ ကလာတဲ့ ပညာရွင္ေတြဟာ၊ ကပစ စက္ရံုေတြမွာ၊ သူတို ့ကေရာ၊ ဘာလုပ္ၾက တာလဲ။ ခုနက၊ ဒံုးက်ည္ထုတ္လုပ္ေရး အတြက္ပဲလား။

ဦးျမင့္စိုး။ ။ အဲ့ဒီအတြက္လဲ ဟုတ္တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အျခား က်ေနာ္တို ့၊ ဒီ လက္နက္ငယ္မ်ိဳးစံု နဲ ့ ပတ္သတ္လို ့လည္း ေတာင္ကိုးရီးယား အဲဒီ ေဒ၀ူးကုမၸဏီကပဲ၊ အား လံုး ဆက္စပ္ပစၥည္းေတြ အားလံုးကို၊ သူတို ့ကုမၸဏီကပဲ ၀ယ္တယ္။ က်ေနာ္တို ့ သိရသေလာက္ဆိုရင္၊ ကပစ(၁၁)ကလည္းပဲ၊ အဲဒီ ေဒ၀ူးကုမၸဏီ တစ္ခုလံုးပဲ၊ စက္ရံုတစ္ခုလံုးကို၊ အဲ့ဒီ ေဒ၀ူးကုမၸဏီကပဲ၊ အကုန္လံုး၀ယ္လိုက္တာ။ ကပစ(၁၁)ရဲ ့လုပ္ငန္းေဆာင္တာက၊ က်ေနာ္တို ့ အခု လက္ရွိ G-3/ G-4 ေပါ့။ ဘီေအ(၆၃)/(၆၄) ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္ေတြကို၊ အစား ထုိးၿပီးေတာ့မွ MA-1/2/3/4 ဆိုၿပီးေတာ့မွ၊ အဲဒီေလးမ်ိဳးကို ထုတ္လုပ္တဲ့အခိ်န္မွာ၊ ေတာင္ကိုရီးယား ေဒ၀ူးကုမၸဏီကေနလို ့၊ က်ေနာ္တို ့ဒီ စက္ပစၥည္းေတြအားလံုးကို ၀ယ္ၿပီးေတာ့ မွ၊ ထုတ္လုပ္တာျဖစ္တယ္။ အဲဒီ လုပ္ငန္းအားလံုး ဒီ MA-1/2/3/4 ေတြ ပစ္ခတ္ႏိုင္သည္ အထိေအာင္ကိုပဲ၊ အဲ့ဒီ ေတာင္ကိုးရီးယား ေဒ၀ူးကုမၸဏီကေနလို ့၊ လုပ္ထားတာပါ။ က်ေနာ္တို ့ ဒံုးက်ည္ စမလုပ္ခင္ အစ၊ အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့ 120 (၁၂၀ မီလီမီတာ စက္ႀကီး)ကိုလည္းပဲ၊ ကားေပၚကေနလို ့ တဆင့္ပစ္တဲ့ စီမံခ်က္ေတြ လုပ္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို ့ႏိုင္ငံအေနနဲ ့ မေအာင္ျမင္ဘူးခင္ဗ်။ က်ေနာ္တို ့ဆီမွာရွိတဲ့ ပညာရွင္ေတြနဲ ့၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံျခားကလာတဲ့ ပညာရွင္ေတြက၊ အစစ္အမွန္ေတြ မဟုတ္ဘူးလို ့၊ က်ေနာ္ လည္း ယူဆတယ္ ေပါ့ေလ။ အဲဒါ ေၾကာင့္မို ့၊ က်ေနာ္တို ့ဆီမွာ ဘာလုပ္ငန္းပဲလုပ္လုပ္၊ ဒီ သုေတသနလုပ္ငန္းေတြ အားလံုးဟာ၊ မေအာင္ျမင္တာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဥပမာေျပာ မယ္ဆိုလို ့ရွိရင္၊ က်ေနာ္တို ့120 ကို လင္ခရူဇာကားေပၚမွာ တင္ၿပီး ေတာ့မွ၊ ေလးလံုးတင္ၿပီးေတာ့မွ ပစ္ျပလုိက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ၊ က်ေနာ္တို ့၊ စက္ပစ္ကြင္းက က်ေနာ္တို ့ႏိုင္ငံမွာက၊ မိုင္(၁၀၀)ေက်ာ္ စက္ပစ္ကြင္းပဲ ရွိတယ္။ အဲ့ဒီစက္ပစ္ကြင္းမွာ၊ က်ေနာ္တို ့၊ ပစ္ခတ္စမ္းသပ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ၊ အဲဒီ ေလးလံုးလံုးဟာ တၿပိဳင္တည္းမထြက္သြားဘဲနဲ ့၊ ဘယ္လိုျဖစ္သြား လဲဆိုေတာ့၊ ႏွစ္လံုးက တက္သြားတယ္။ ေနာက္ႏွစ္လံုးမွာ၊ တစ္လံုးက ဂၽြမ္းျပန္ၿပီးေတာ့၊ က်ေနာ္တို ့၊ ပစ္တဲ့လူေတြဆီကို လွည့္လာတယ္။ ေနာက္တစ္လံုးက၊ ေျမျပင္ေပၚရွပ္ၿပီးပ်ံသြား တာပဲ ေတြ ့ရတယ္။ ဒါေတြကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္၊ က်ေနာ္တို ့ ဒီ ဒံုးက်ည္ဆက္လုပ္လည္းပဲ၊ က်ေနာ္တို ့ႏိုင္ငံအေနနဲ ့က ဘာမွ အေကာင္အထည္ေပၚ၊ ေအာင္ျမင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကို၊ က်ေနာ္က သံုးသပ္မိပါတယ္။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။ ဟုတ္ကဲ့၊ ခုနက ဆရာႀကီးေျပာတဲ့ မိုင္(၁၀၀)ရွိတဲ ့ စက္ပစ္ကြင္းဆိုတာ၊ ဘယ္နားမွာ သြားၿပီး၊ သူတို ့ လုပ္ထားတာလဲ။

ဦးျမင့္စိုး။ ။ အဲ့ဒါလည္း အဲဒီၿမိဳ ့နယ္ထဲမွာပဲ။ အထက္မင္းလွၿမိဳ ့နယ္၊ မလြန္ေက်းရြာရဲ ့ အေနာက္ဘက္ မွာပဲ ခင္ဗ်။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။ မိုင္ (၁၀၀)ဆိုတာ၊ နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ အဲ့ဒါ၊ သူတို ့ ဘယ္ကေန ဘယ္အထိ၊ လုပ္ ထားတာလဲ။ ဒီ စက္ပစ္ကြင္း၊ စက္ပစ္ကြင္း ဆိုလို ့ရွိရင္၊ ဘယ္သူမွ လာလုိ ့ မရဘူးေလ။

ဦးျမင့္စိုး။ ။ အဲဒီ မွာေတာ့ ရြာသားေတြ ရွိတယ္ခင္ဗ်။ အဲ့ဒီနားက ပတ္၀န္းက်င္ရြာေတြ၊ က်ည္လြတ္နယ္ေျမမဟုတ္တဲ့ ေနရာေတြက်ေတာ့၊ ေျပာင္းေ့ရႊေပးတယ္။ အဲ့ဒါကိုေတာ့၊ စင္ကာပူက ကုမၸဏီတစ္ခုနဲ ့၊ အဲဒီကုမၸဏီတစ္ခုကေန ေလ်ာ္ေၾကးေပးၿပီးေတာ့မွ၊ အဲဒီေက်းရြာသားေတြကို ေ့ရႊခိုင္းၿပီးေတာ့၊ ေ့ရႊခရယ္ ေနာက္ၿပီးေတာ့၊ ဒီ အိမ္အေဆာက္အဦးအတြက္ သြပ္ျပား၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေငြ(၅၀၀၀)၊ အဲဒါေတြေတာ့ စကၤာပူကေန ေလ်ာ္ေပးတာေတာ့၊ က်ေနာ္တုိ ့ သိတယ္ခင္ဗ်။ အဲဒါ ေလ်ာ္ေၾကးေပးၿပီးေတာ့မွ၊ အဲဒီ ရြာသားေတြအားလံုးကို ေနရာကို ေျပာင္းေ့ရႊလုိက္တယ္။ မိုင္(၁၀၀)ေက်ာ္ဆိုေတာ့့၊ ဧက တစ္သိန္း (၁၀၀၀၀၀)ေက်ာ္၊ က်ေနာ္တို ့သိမ္း ရတယ္။ ဘယ္ကေန စသိမ္းလဲ ဆိုေတာ့၊ မလြန္ကေန ရခုိင္ျပည္နယ္၊ ခ်င္းျပည္နယ္ နယ္စပ္ေတြထိေအာင္၊ က်ေနာ္တို ့ သိမ္းရတယ္။ သူတို ့ႏိုင္ငံကအစိုးရနဲ ့ ဆက္စပ္မႈေတာ့ ရွိမယ္္ဗ်။ ဘာျဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္ တို ့၊ အဲဒီကုမၸဏီမွာ၊ သူတို ့ႏိုင္ငံ ကေန ၀ယ္ထားတဲ့လက္နက္ေတြ၊ 155 (၁၅၅မီလီမီတာ စက္ႀကီး)တို ့ ပစၥည္း ေတြ၊ အဲလိုလက္နက္မ်ိဳးေတြ ပစ္ခတ္မယ္ဆိုရင္၊ က်ေနာ္တို ့ ႏိုင္ငံမွာလာၿပီး ပစ္ခတ္တယ္ စမ္းသပ္ တယ္။ သူ တို ့ ဗီဒီယုိမွတ္တမ္းတင္တာေတြ၊ သူတို ့ အဲဒီမွာ ရွိတယ္ခင္ဗ်။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။ စကၤာပူႏိုင္ငံ အတြက္ထုတ္လုပ္တဲ့ လက္နက္ႀကီးေတြကိုလည္း၊ ဗမာျပည္က စက္ပစ္ကြင္းမွာလာၿပီးေတာ့၊ စမ္းသပ္ပစ္ခတ္တယ္ ဆိုလိုတာလား ဆရာ။

ဦးျမင့္စိုး။ ။ က်ေနာ္တို ့ႏိုင္ငံထဲကိုလည္းပဲ၊ ၁၅၅ မီလီမီတာရွိတဲ့ အေျမာက္ေတြ၊ စကၤာပူကပဲ သူတို ့ ပြဲစားလုပ္ၿပီးေတာ့ ေရာင္းတယ္။ က်ေနာ္တို ့ႏိုင္ငံမွာ လာၿပီးေတာ့လည္း ပစ္ျပတယ္။ အဲဒီဟာ အတြက္လည္း သူတို ့ဗီဒီယိုမွတ္တမ္းတင္ေတြ၊ လုပ္ၿပီးေတာ့မွ သြားတာ။ အဲဒီ ၁၉၉၃မွာ၊ က်ေနာ္က ထံုးႀကီးကို ေျပာင္းတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ၊ က်ေနာ္တို ့ေတြ စက္ျပင္ကြင္းကို က်ေနာ္လုိက္ခဲ့ဖူးတယ္။ စကၤာပူက တပ္ၾကပ္ႀကီး (Sergeant)ႀကီးေတြ၊ လာၿပီးေတာ့မွ ပစ္ခတ္သြားတာ၊ က်ေနာ္တုိ ့ ေတြ ့ရတယ္။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။အဲဒီ ကပစ(၁၀)မွာ၊ ဆရာႀကီး ဘယ္ႏွစ္ခုႏွစ္အထိ၊ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါသလဲ။

ဦးျမင့္စိုး။ ။ က်ေနာ္ အဲဒီကေန၊ ၁၉၉၆ မွာ၊ ကပစ(၁၂)ကို က်ေနာ္ ေျပာင္းေရြ ့ျခင္းခံရတဲ့ အတြက္၊ ကပစ(၁၂)ကို တစ္ခါ၊ တပ္တည္ေဆာက္ဖို ့ လုပ္ငန္းေတြ၊ က်ေနာ္ စၿပီး ေတာ့မွ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။အဲဒီ ကပစ(၁၂)က၊ ဘယ္မွာ တည္ရွိပါသလဲ။

ဦးျမင့္စိုး။ ။ သရက္ၿမိဳ ့အေနာက္ဘက္ (၁၀)မိုင္အကြာမွာ ရွိပါတယ္ခင္ဗ်။ သရက္-မင္းတုန္း ကား လမ္းမေဘးမွာပါခင္ဗ်။ အဲဒီ ကပစ(၁၂)က၊ လက္နက္ႀကီး က်ည္ဆံထုတ္တဲ့ စက္ရံုပါခင္ဗ်။ 120/81/105 အစရွိတဲ့ က်ည္ဆံအမ်ိဳးအစားေတြကို၊ က်ေနာ္တို ့အဲဒီ ကပစ(၁၂) ကေနလို ့၊ ထုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်။ က်ေနာ္ တို ့လူႀကီးေတြ ေျပာျပခ်က္အရေပါ့ေလ။ က်ေနာ့္နားထဲၾကားေနတာက၊ သူတို ့လူႀကီးေတြ အစည္းေ၀းထိုင္ရင္ က်ေနာ္လည္း အၿမဲတမ္း၀င္ေရာက္ၿပီးေတာ့မွ၊ အစည္းေ၀းမွတ္တမ္းေရးရတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့၊ သူတို ့က ဘာ ေျပာလဲဆိုေတာ့၊ သူတို ့အခ်င္းခ်င္းေျပာၾကတာ၊ က်ေနာ္တို ့ဒီ ကပစ(၃)ရယ္ ကပစ (၆) ရယ္တဲ့၊ အဲဒါ အင္တာနက္ထဲမွာ ေပၚေနတယ္လို ့ေျပာလို ့၊ အဲဒီဟာကုိ ကာကြယ္ေရးဦးစီး ခ်ဳပ္က တစ္ေနရာကိုေျပာင္းေ့ရႊဘို ့၊ အဲဒီ အကယ္၍၊ ရန္သူက အဲဒီစက္ရံုေတြကို ၀င္ေရာက္ၿပီးေတာ့မွ၊ သိမ္းၿပီးသြားရင္ တစ္ေနရာ၊ က်ေနာ္တို ့က ရွိေသးတယ္ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္၊ ေနာက္ထပ္တစ္ေနရာကို ေျပာင္းလိုက္တာပါ။ ေခတ္မွီနည္းပညာေတြနဲ ့ ထုတ္တဲ့အတြက္၊ သူကေတာ့ ပိုၿပီး ထုတ္လုပ္အား ေကာင္းတယ္ခင္ဗ်။ တစ္လတစ္လကို၊ က်ည္ဆံကလည္း 120 တစ္မ်ိဳးတည္းကို၊ ေလးေသာင္း (၄၀၀၀၀)ေက်ာ္၊ ထုတ္တယ္ခင္ဗ်။ အဲဒီလုပ္ငန္းေတြ ေဆာင္ရြက္ေနခ်ိန္ မွာေပါ့။ က်ေနာ္ရဲ ့က်န္းမာေရးက ပန္းနာရင္က်ပ္ေရာဂါစြဲကပ္လာတယ္။ စြဲကပ္လာေတာ့၊ က်ေနာ္က တပ္မွဴးကိုေျပာၿပီးေတာ့ ေဆးရံုတက္ခ်င္တယ္လို ့၊ က်ေနာ္ ေျပာတယ္။ ေျပာေတာ့ တပ္မွဴးက၊ “ မင္း ရပါတယ္ကြာ ဘာမ မျဖစ္ပါဘူး မတက္ပါနဲ ့ကြာ” တဲ့ ။ “ငါတို ့ ဒီမွာလည္း အခက္အခဲေတြ ျဖစ္ေနလို ့ပါ”ဆိုၿပီး ေျပာေတာ့၊ အဲဒါနဲ ့ က်ေနာ္လည္း မတက္ဘဲေနေတာ့၊ က်ေနာ့္ေရာဂါက တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္၊ တစ္ႏွစ္နဲ ့ဆိုးလာတယ္။ ဒါေပ မယ့္ က်ေနာ္က ဘံုးကနဲ လဲသြားတာမဟုတ္ဘူး။ ပန္းနာရင္က်ပ္က အသက္ရွဴက်ပ္တဲ့အခါ၊ က်ပ္တယ္။ က်ပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ က်ေနာ္က ေဆးေလး၀ယ္စားလိုက္တယ္၊ ရွဴလိုက္တယ္ ဆိုရင္၊ က်ေနာ္က ေပ်ာက္သြားတယ၊္ ဒါေပမယ့္ အဲလို နည္းနဲ ့ပဲ၊ က်ေနာ္ေျဖရွင္းတာ ၾကာလာတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့၊ ေနာက္ဆံုး မလုပ္ႏိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာ၊ က်ေနာ္ တပ္မွဴးကို အတင္းအဓၶမ ေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ က်ေနာ့္ကို မိထၳီလာစစ္ေဆးရံု ကိုလႊတ္တယ္။ မိထၳီလာ စစ္ေဆးရံုကိုလႊတ္ေတာ့ (၃)လၾကာတယ္။ အဲဒီ(၃)လ ၾကာၿပီးေတာ့မွ၊ က်ေနာ့္ကို ေဆးနား (၃)လ ေပးလိုက္ တယ္။ အဲဒီစစ္ေဆးရံုက၊ ေပးလိုက္အခ်ိန္မွာလည္း၊ တပ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ နားခြင့္မရဘူး။ ေနာက္ ဆံုး က်ေနာ့္ေရာဂါက၊ မတရားခံစားလာရတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့၊ ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္ မဂၤလာဒံုေဆးရံုေရာက္ တယ္။ ျပည္၊ အရပ္ဖက္ေဆးရံုဆိုလည္း၊ က်ေနာ္ အမ်ားႀကီးေရာက္ၿပီးေတာ့မွ၊ က်ေနာ္ကုသတယ္။ ဘယ္လိုမွ မရဘူး။ က်ေနာ္ အဲဒါနဲ ့ G1 ကလာ ေတာ့၊ G1 ကို က်ေနာ္တင္ျပတယ္။ က်ေနာ္ တပ္က ထြက္ခ်င္တယ္လို ့။ “ေဟ့ေကာင္တဲ့၊ ကပစ မွာတဲ့၊ အရွင္ထြက္ ထြက္တဲ့လူ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူးတဲ့၊ အေသထြက္ ထြက္တာပဲ ရွိတယ္” လို ့ေျပာတယ္။ အဲဒါနဲ ့က်ေနာ္က၊ တပ္ကို ထြက္စာ တရား၀င္ေအာင္ဆိုၿပီးေတာ့မွ၊ က်ေနာ့္နည္း က်ေနာ့္ဟန္နဲ ့ က်ေနာ္ ေလွ်က္လႊာတင္တယ္။ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီးကေန တဆင့္၊ က်ေနာ္ စက္ရံုမွဴးဆီတင္တယ္။ စက္ရံုမွဴးကေန ဒါရိုက္တာကို၊ လူႀကီးခ်င္း သူတို ့ ညွိၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဗိုလ္မွဴးႀကီး၀င္းၾကည္ပါ။ ညွိတဲ့ အခ်ိန္မွာ“က်ေနာ့္တပ္က Sergeantက၊ ဒီလိုျဖစ္ေနတယ္၊ အဲဒါကိုထြက္ခြင့္ေပးပါ”လို ့ေျပာေတာ့၊ “ေဟ့ေကာင္ မင္းတို ့ဟာမင္းတို ့ ေအာက္မွာၾကည့္ရွင္းၾက”လို ့ ေျပာတယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ ့က်ေနာ္က တပ္မွဴးကို၊ က်ေနာ္သြား ေမးတယ္။ “တပ္မွဴး၊ က်ေနာ္ ထြက္ခ်င္တယ္”လို ့ သြားေျပာေတာ့၊ သူကလည္း က်ေနာ့္ကို ဘာမွျပန္လို ့ မေျပာဘူး။ မေျပာတဲ့အခါက်ေတာ့၊ က်ေနာ္လည္း ေျပးေတာ့ မယ္လို ့ ေျပာၿပီး၊ က်ေနာ္လည္း တပ္ကေနလို ့၊ က်ေနာ့္မိသားစုကုိ မၿပီး က်ေနာ္၊ က်ေနာ့္ဇာတိက “ေယာ”မွာ၊ က်ေနာ္ အဲဒီ “ေယာ”ကို က်ေနာ္ေျပးလာခဲ့တာ။ အဲဒီမွာ၊ တပ္မွဴးက က်ေနာ္ အဲဒီလို တပ္ေျပးျဖစ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ က်ေနာ့္ကို လွမ္းၿပီးေတာ့ ျပန္ေခၚတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့၊ တာ၀န္ကို မထမ္း ေဆာင္ခ်င္ေတာ့ဘူးလို ့ ေျပာတဲ့အတြက္၊ သူက “မင္း ဥပေဒေဘာင္ထဲ ကေနၿပီး လႈပ္ရွားလို ့ရေအာင္၊ ငါျပန္ လာေခၚတာ” လို ့ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္လိုက္သြားလည္းပဲ၊ ဒီအတိုင္းပဲ ျဖစ္မွာပဲဆိုတာ၊ က်ေနာ္သိတဲ့အတြက္၊ က်ေနာ္ မလိုက္ဘဲနဲ ့၊ က်ေနာ္ ဒီအတိုင္းပဲ၊ တပ္ေျပး လုပ္ ပစ္လိုက္တယ္။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။ တပ္မေတာ္ၾကည္း ကာကြယ္ေရးပစၥည္း စက္ရံု အမွတ္(၉)၊ အမွတ္(၁၀) နဲ ့ အမွတ္ (၁၂) တို ့မွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သူ၊ တပ္ၾကပ္ႀကီး စာေရးေဟာင္း ဦးျမင့္စိုးရဲ ့ေျပာစကား ဒုတိယပိုင္း (ေနာက္ဆံုးပိုင္း)ကို တင္ဆက္ေပးခဲ့တာပါ ခင္ဗ်ာ။ ေနာက္သီတင္းပတ္၊ ေမလ (၃၀)ရက္ေန ့၊ တနဂၤေႏြေန ့ မနက္ပိုင္း “တပ္မွဴးတပ္သား ေျပာစကား” အပတ္စဥ္က႑မွာေတာ့၊ “စည္းလံုးျခင္းရဲ ့အင္အား” အင္တာနက္ ၀က္(ဘ္)ဆိုဒ္ေပၚက၊ ေဆာင္းပါးရွင္ ျမင့္မိုရ္ ရဲ ့ “ေလတပ္သားတစ္ဦးရဲ ့ ဘ၀ေကာက္ေၾကာင္း အပိုင္း (၁)” ကို၊ တင္ဆက္သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေစာင့္ေမွ်ာ္နားဆင္ၾကပါ ခင္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ေရာ္နီညိမ္းပါ။
http://www1.voanews.com/burmese/news/soldier-talk/soldiers_talk_05-22-10-94635209.html